Belle Fille

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 12/12/2021

Όταν μια ταινία είναι υποψήφια για καλύτερη κωμωδία στα Ευρωπαϊκά Βραβεία, σου προκαλεί τη μίνιμουμ απαίτηση να γελάσεις έστω και λίγο. Αυτό όμως το «προαπαιτούμενο» δεν μοιάζει να απασχολεί ιδιαίτερα τη Meliane Marcaggi, που παρουσιάζει μια καλογυρισμένη δραμεντί χαλαρότατης ιδιοσυγκρασίας.

Το τοπίο της Σαρδηνίας και η καλοδεχούμενη συνύπαρξη της Alexandra Lamy με τη Miou-Miou είναι τα μοναδικά που αριστεύουν εδώ γύρω. Το πρωταρχικό πρόβλημα εντοπίζεται στο σενάριο, αφού έχουμε μια παραλλαγή του Ενώ Εσύ Κοιμόσουν με την Bullock, με όρους ελληνικής κομεντί της δεκαετίας του 1960. Όχι πως τραβιέται κάτι από τα μαλλιά ώστε να δέσει η σεναριακή συνθήκη, αλλά αισθάνεσαι ότι είναι εύκολης σύλληψης το «ανέκδοτο» που σε παίρνει από την αρχή του φιλμ για να σε φτάσει στο φινάλε του, και ακόμα χειρότερα, γεμάτο προβλέψιμες καταστάσεις.

Η Marcaggi όμως μοιάζει απόλυτα ικανοποιημένη με όλα αυτά, και παρακολουθεί τους ήρωες της δίχως όρεξη να τους «τσαλακώσει» κωμικά, αλλά και δίχως κάποια δραματική ανάλυση που ίσως έβγαζε λαγό σε άλλο επίπεδο. Δηλαδή, από τα δύο που θα μπορούσαν να πετύχουν (δράμα ή κωμωδία), επιλέγει το μόνο (τη δραμεντί) για το οποίο δεν χρίζει αξιώσεων. Πιο πολύ αισθάνεσαι ότι μπαίνεις στο κλίμα ενός όμορφου καλοκαιρινού τοπίου, σαν ένας τουριστικός οδηγός για εναλλακτικές διακοπές στη μεσογειακή φύση. Ως προς αυτό, κάποιες από τις καρτ-ποστάλ αξίζουν αυτόνομα τη θέαση.

Επιστρέφοντας στο αρχικό, παρατηρείται χρόνια τώρα αυτή η κατηγορία της καλύτερης κωμωδίας στα βραβεία της Γηραιάς Ηπείρου να είναι ένα αγκάθι στη συνολική ποιότητα των εν λόγω βραβείων. Και δεν στέκει ως απάντηση το «δεν βγαίνει καλές κωμωδίες στην Ευρώπη», μια και η ανταπάντηση θα ήταν «δεν καταρτείτε τότε την κατηγορία, μην μπαίνουμε κι εμείς στον πειρασμό να βλέπουμε τέτοιες μετριότητες»;

Βαθμολογία: