Μπελ: Ο Δράκος και η Πριγκίπισσα (2021)

ΣΥΝΟΨΗ

H έφηβη Σούζου έχασε ως παιδί την μητέρα της με τραυματικό τρόπο. Χάριν όμως μιας εφαρμογής 5 δισεκατομμυρίων χρηστών, φτιάχνει το δικό της άβαταρ, μια τραγουδίστρια που μαγεύει τα πλήθη των χρηστών, ξεγελώντας έτσι τους δαίμονές της. Εκεί γνωρίζει κι έναν σημαδεμένο ανθρωπόμορφο δράκο που την έλκει μυστηριωδώς. Θα μπορέσουν να σπάσουν το φράγμα της εικονικότητας και να αφήσουν τον πραγματικό εαυτό τους να αναδυθεί;

Σκηνοθεσία:

Mamoru Hosoda

Κύριοι Ρόλοι:

Kaho Nakamura … Suzu Naito/Belle (φωνή)

Takeru Satoh … Ryu/Kei (φωνή)

Koji Yakusho … Κος Naito (φωνή)

Lilas Ikuta … Hiroka ‘Hiro-chan’ Betsuyaku (φωνή)

Ryo Narita … Shinobu ‘Shinobu-kun’ Hisatake (φωνή)

Shota Sometani … Shinjiro ‘Kamishin’ Chikami (φωνή)

Tina Tamashiro … Ruka ‘Ruka-chan’ Watanabe (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mamoru Hosoda

Παραγωγή: Genki Kawamura, Yuichiro Saito, Nozomu Takahashi

Μουσική: Yuta Bandoh, Ludvig Forssell, Taisei Iwasaki

Μοντάζ: Shigeru Nishiyama

Σκηνικά: Anri Jojo, Eric Wong

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Ryu to Sobakasu no Hime
Ελληνικός Τίτλος: Μπελ: Ο Δράκος και η Πριγκίπισσα
Διεθνής Τίτλος: Belle
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Belle: The Dragon and the Freckled Princess

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Παραμύθι: Beauty and the Beast των Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve, Jeanne-Marie Leprince de Beaumont.

Παραλειπόμενα

Τεχνική: Παραδοσιακό Σχέδιο
Πολύ ελεύθερη μεταφορά του διάσημου παραμυθιού Η Πεντάμορφη και το Τέρας, του 18ου αιώνα.
Κατά τη δημιουργία της ταινίας, το στούντιο Chizu δέχτηκε την πολύτιμη βοήθεια του βετεράνου στην Disney σχεδιαστή Jin Kim, αλλά και του Michael Camacho στον σχεδιασμό της Μπελ.
Ο Hosoda ήθελε εξαρχής να κάνει την ταινία μιούζικαλ, αλλά το πρόβλημα του ήταν ότι η Ιαπωνία δεν είχε καθόλου παράδοση πάνω σε αυτό το είδος. Παρόλα αυτά, έβαλε τη μουσική στο επίκεντρο, και αναζήτησε το φωνητικό καστ σε συσχετισμό με το πόσο καλά μπορούσαν να τραγουδήσουν.
Βρισκόμενο σε πέντε κατηγορίες των αμερικανικών βραβείων Annie για κινούμενα σχέδια, έγινε η πρώτη άνιμε ταινία που φτάνει σε αυτό τον αριθμό στον θεσμό.
Βγάζοντας παγκοσμίως 62,2 εκατομμύρια δολάρια, έγινε η τρίτη εμπορικότερη ταινία από την Ιαπωνία για το 2021.
Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Βάσια Ζαχαροπούλου (Σούζου/Μπελ), Παναγιώτης Αποστολόπουλος (Δράκος), Νίκη Γεωργακάκου (Χίρο), Δημήτρης Σάρλος (Σινόμπου/δικαστής), Κωνσταντίνος Ρεπάνης (Κάμισιν), Παρή Τρίκα (Λούκα), Άρις Γεροντάκης (Τζάστιν/κριτικός), Χίλντα Ηλιοπούλου (Κα Χατανάκα/δικαστής), Τζίνη Παπαδοπούλου (Κα Νακάι/Πέγκι Σου/η μητέρα του Σούζου/εκφωνήτρια U), Βούλα Κώστα (Κα Κίτα/μικρός Σινόμπου/κύκνος), Άννα Σταματίου (Κα Οκουμότο), Λίλα Μουτσοπούλου (Κα Γιοσιτάνι), Πέτρος Δαμουλής (ο πατέρας της Σούζου/δικαστής/παρουσιαστής), Ανδρέας Ευαγγελάτος (ο πατέρας του Κέι και του Τόμο), Σταύρος Καλλίστρατος (Τόμο), Πέτρος Σπυρόπουλος, Βαγγέλης Μάγειρος, Μαριλέττα Κυριαζή. Σκηνοθετική επιμέλεια: Δημήτρης Σάρλος. Μετάφραση: Δημήτρης Σάρλος, Αλέξανδρος Κορμπέτης. Στοίχοι: Ηλίας Ματάμης.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Από τα τραγούδια ξεχώρισε αυτό που μεταφράστηκε ως A Million Miles Away, και ακούγεται σε δύο εκδοχές επί του φιλμ.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 23/1/2023

Όχι ότι το κινούμενο σχέδιο παγκοσμίως δεν μας έχει συνηθίσει στη θεματική της οικογένειας με ιστορίες γύρω από την έννοια, τις εκφάνσεις και τους ρυθμούς της, αλλά η σταθερά προσγειωμένη αντιμετώπιση από το ιαπωνικό anime ακόμα και σε πλήρως φανταστικούς κόσμους, της δίνει μια διάσταση «γροθιά στο στομάχι».

Είτε πρόκειται για τα “Digimon” είτε για το πρόσφατο “Mirai”, ο Mamoru Hosoda έχει αποδείξει μέσω της φιλμογραφίας του ότι η ικανότητά του στην κατασκευή ιστοριών ενός ενήλικου κόσμου υπό την οπτική και τη σκέψη των παιδιών είναι επιδέξια και ευαίσθητη. Και κυρίως, κατορθώνει να παρουσιάζει κάθε φορά τον κόσμο στην πιο πρόσφατη και προηγμένη του στιγμή, ακριβώς όπως τον γνωρίζει ένα παιδί που δεν έχει διαμορφώσει ακόμα εικόνα για την καθημερινότητα του παρελθόντος, πρόσφατου και μη.

Κλείνοντας το μάτι σε εικονικούς κόσμους τύπου Second Life, ο Hosoda μάς εισάγει στην ψηφιακή κοινότητα του U, όπου βρίσκει καταφύγιο η φοβική έφηβη Σούζου, για την οποία η ζωή μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της συνεχίζει χωρίς να την καταλαβαίνει πραγματικά. Μέσω της ανωνυμίας που προσφέρει η εφαρμογή και πίσω από την περσόνα της εντυπωσιακής Μπελ, ο κόσμος του U αποτελεί μια νέα ευκαιρία, μια ελεύθερη ζώνη στην οποία η κάθε Σούζου προσπαθεί να βρει τον εαυτό της και να έχει την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος την ακούει για λίγο, προτού τη φέρει αντιμέτωπη με τον Δράκο μέσα και έξω.

Αρχικά έχουμε από τον Hosoda μια βαθιά κατανόηση του κόσμου του διαδικτύου, ακόμα κινηματογραφικά ανεξερεύνητου στο ρεαλιστικό του κοινωνικό πλαίσιο, σε αντίθεση με τις δυστοπικές απόπειρες επιστημονικής φαντασίας προηγούμενων ταινιών. Οι δυνατότητες για προβληματικές πολλές: τα ζητήματα ταυτότητας, τα κακόβουλα και απαξιωτικά σχόλια, ο διαδικτυακός εκφοβισμός και η αυτοδικία των διανομέων δικαιοσύνης πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας αποτελούν μεγάλο κίνδυνο τόσο για τους χρήστες των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης όσο και για τον πραγματικό κόσμο, και η ταινία δεν αφήνει κανένα από τα παραπάνω ανεκμετάλλευτα.

Πώς λοιπόν εντάσσεται σε ένα τέτοιο πλαίσιο η ευθεία επιρροή από την “Πεντάμορφη και το Τέρας”; Την επιλογή του Hosoda υπαγορεύει η επιθυμία να δώσει υπόσταση σε έναν κόσμο που συχνά απορρίπτεται ως σημείο των καιρών, τοποθετώντας ιδανικά ένα παραμύθι με ιστορία αιώνων ανάμεσα στο παρόν και σε ένα πολύ κοντινό μέλλον, που λαμβάνοντας υπόψη τα τεχνολογικά άλματα δείχνει τουλάχιστον θεωρητικά εφικτό. Παρά τις άμεσες εικονογραφικές αναφορές στην εκδοχή της Disney, η ατμόσφαιρα αντανακλά περισσότερο τη μαγεία του Jean Cocteau, την οποία στις αντίστοιχες σεκάνς φέρνει σε εξαιρετική αντίθεση με την τακτοποιημένη αρχιτεκτονική του U.

Ωστόσο ο Hosoda εφιστά επίσης την προσοχή στο γεγονός ότι παρόλα τα μειονεκτήματά της, η εικονική πραγματικότητα έχει γίνει μια από τις πιο σημαντικές πλατφόρμες βοηθείας. Έχοντας αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ταινίας στην αναζήτηση της πραγματικής ταυτότητας του ταραχοποιού χρήστη Δράκου, η ιστορία κάνει στροφή για να καταπιαστεί με τα καταχρηστικά οικογενειακά περιβάλλοντα, αξιοποιώντας στοιχεία που είχε εισάγει νωρίτερα ώστε να δέσει το παράταιρο υλικό της.

Προβλήματα προκύπτουν όταν αυτό το πλήθος υλικού εμφανίζεται υπερβολικά αυτόνομα για να γαντζώσει τον θεατή στις ιστορίες που περιέχει, δίνοντας την αίσθηση ότι υπάρχουν πάρα πολλά για τα οποία η ταινία θέλει να μιλήσει. Αποτέλεσμα αυτού είναι η σοβαρή πιθανότητα ο θεατής να εμπλακεί εξαιρετικά αργά στην ιστορία, αφού δεν υπάρχει ένα σύνολο χημείας ανάμεσα στα μέρη της. Στα ξεκάθαρα συν βρίσκεται το soundtrack με αποκορύφωμα το μαγευτικό “A Million Miles Away” του Taisei Iwasaki, τοποθετημένο στην πιο κομβική σκηνή της ταινίας.

Γεγονός ωστόσο παραμένει ότι η ταινία του Mamoru Hosoda απέχει πολύ από το να είναι επιφανειακή ή τετριμμένη, ενώ τόσο το παραδοσιακό anime όσο και το CGI είναι απίστευτα όμορφα. Υπάρχει ιλιγγιώδης συγκίνηση και πολλή προσοχή στις λεπτές αποχρώσεις της ζωής, που όμως καθιστούν το “Μπελ” ένα anime με καρδιά πού ίσως είναι πολύ μεγάλη για να την υποστηρίξει.

Βαθμολογία: