Μπέκετ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 14/8/2021

Είδαμε κι εμείς δύο-τρία πρωτοκλασάτα ονόματα να βρίσκονται για γυρίσματα καταμεσής της Αθήνας, είναι φυσιολογικό ο νους μας να πήγε σε μια ευρεία διαφήμιση της χώρας στο εξωτερικό και να αναθάρρησε η ψυχούλα μας. Έλα όμως που μάθαμε στη συνέχεια ότι το φιλμ πουλήθηκε μάνι-μάνι στο Netflix (ψύλλοι στα αυτιά μου μπήκανε…), ότι σκηνοθετήθηκε από έναν άσημο Ιταλό (οι ψύλλοι εισχώρησαν βαθύτερα…), κι εντέλει παρακολουθώντας το μετανιώσαμε και που κλείσαμε τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας σε κοσμάκη που είχε σίγουρα σημαντικότερα πράγματα να κάνει από τη δημιουργία μιας ταινίας σαν τη συγκεκριμένη…

Κρίμα, και πάλι κρίμα. Και αυτό πηγαίνει σε ένα μοναδικό τοπίο που χαρίζει απλόχερα η ελληνική φύση στα μάτια του παγκόσμιου θεατή, όπου ολομόναχη πασχίζει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Γιατί από εκεί και πέρα, όποιος ξένος δει την ταινία, φοβάμαι πως θα κάνει δεύτερες και τρίτες σκέψεις περί του αν πατήσει ποτέ το πόδι του εδώ. Δεν είναι μόνο η γραφικότητα που παρουσιάζεται η ελληνική πολιτική σκηνή (με όσα αφορούν την ελληνική αριστερά και την ακροδεξιά να παραπέμπουν σε θεωρίες συνομωσίας που θα ταίριαζαν σε μια Σομαλία ή ένα Ελ Σαλβαδόρ των 1980, και ότι αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους είναι ξεγελασμένοι), αλλά αυτή η αίσθηση που σου αφήνει πως στη χώρα μας κινδυνεύεις ακόμα και από τον ίσκιο σου. Και δεν είναι άλλοθι το ότι εμπλέκεται στέλεχος της αμερικανικής πρεσβείας μέσα σε όλο αυτό το «μπάχαλο», μια και κατά τα άλλα δεν φανερώνεται ποτέ η μαζική εμπλοκή του επίσημου ξένου δάκτυλου στην όλη υπόθεση. Ο Έλληνας στο σενάριο είναι είτε γραφικά απόμακρος είτε διαπλεκόμενος είτε κορόιδο, ενώ το μόνο χέρι αληθινής βοήθειας κι ανθρωπιάς έρχεται από μια πολιτική ακτιβίστρια, που όμως τυχαίνει να είναι Γερμανίδα…

Κι όμως, έσβησα όλα αυτά τα εκνευριστικά από το μυαλό μου για κάποιες στιγμές, με γνώμονα το να κρίνω την ταινία πέρα από κάτι που μόνο ως Έλληνας νοιάζομαι να δω. Και ξέρετε τι απέμεινε; Ένας άμοιρος John David Washington που περιφέρεται σερνόμενος χωρίς στρωτό χαρακτήρα για να πατήσει (ξεκινάει με ψυχολογικά προβλήματα προσαρμοστικότητας, για να αποδειχτεί ταυτόχρονα ηλίθιος -αφού λέει τα πάντα σε όποιον βρεθεί μπροστά του- και πιο Ράμπο κι από Ράμπο -αφού κανονικά δεν θα μπορούσε ούτε να περπατήσει), σκηνές επί σκηνών με τεχνικά προβλήματα ερασιτεχνικού βίντεο (μα τι έκαναν κι αυτοί εκεί στο μοντάζ;), απίθανες συμπτώσεις που κάνουν μια χώρα ολόκληρη να μοιάζει μικρότερη από το Μεταξουργείο, και δράση που για να την καταπιείς πρέπει ταυτόχρονα να κατεβάσεις όλο τον Βόσπορο σε τσίπουρα! Αφήστε τον άλλον άμοιρο, τον Ryuichi Sakamoto, που έγραψε μια χαρά μουσική, αλλά… για άλλη ταινία.

Και βασικά τι σκεφτόντουσαν όταν έβαζαν σε θρίλερ δράσης επικεφαλής κάποιον Ferdinando Cito Filomarino, που είχε στο βιογραφικό του μόνο ένα δράμα εποχής, και μια μίνι θητεία ως second-unit σκηνοθέτης του Luca Guadagnino; Γιατί το αν η ταινία αυτή ρεζίλεψε το τοπίο που της χάρισε η ελληνική φύση δεν αναγάγετε φυσικά σε κάτι που έγινε εξεπιτούτου για να κάνει κακό στη χώρα μας, απλά… πέσαμε σε περιπτωσάρα!

Βαθμολογία: