Ο Δρ. Νέιτ Σάμιουελς αποφασίζει να ταξιδέψει στην Αφρική, εκεί που γνώρισε τη γυναίκα που αγάπησε αλλά έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, ώστε να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι που μαζί είχαν προγραμματίσει. Μαζί με τις δύο νεαρές κόρες του θα λάβει μέρος σε μια μακρά ξενάγηση σε εθνικό δρυμό στη σαβάνα, που έχει αναλάβει ο οικογενειακός τους φίλος και εξπέρ στην άγρια φύση Μάρτιν Μπατλς. Αλλά αυτό που ξεκινάει ως μια εκδρομή που θα επούλωνε ψυχολογικά τραύματα, καταλήγει σε λυσσαλέα μάχη για επιβίωση, όταν ένα λιοντάρι που βλέπει όλους τους ανθρώπους ως εχθρούς τούς καταδιώκει.
Σκηνοθεσία:
Baltasar Kormakur
Κύριοι Ρόλοι:
Idris Elba … Δρ Nate Samuels
Sharlto Copley … Δρ Martin Battles
Iyana Halley … Meredith Samuels
Leah Jeffries … Norah Samuels
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ryan Engle
Στόρι: Jaime Primak Sullivan
Παραγωγή: Baltasar Kormakur, James Lopez, Will Packer
Μουσική: Steven Price
Φωτογραφία: Philippe Rousselot
Μοντάζ: Jay Rabinowitz
Σκηνικά: Jean-Vincent Puzos
Κοστούμια: Moira Anne Meyer
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Beast
- Ελληνικός Τίτλος: Θηρίο
Παραλειπόμενα
- Τρίτη συνεχόμενη ταινία του ισλανδού Baltasar Kormakur για λογαριασμό χολιγουντιανού στούντιο που ανήκει στο υποείδος της επιβίωσης, μετά το Έβερεστ και το Μετά την Καταιγίδα.
- Γυρίστηκε στη Νότια Αφρική σε συνθήκες υγειονομικών περιορισμών λόγω της πανδημίας.
- Παρότι αναφορές ήθελαν να συμμετέχει, η Riley Keough δεν βρίσκεται στο τελικό καστ.
- Συνδυασμός πρακτικών εφέ με ψηφιακών όσον αφορά το λιοντάρι. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσε καν να βγει άδεια για τέτοιου είδους γυρίσματα με αληθινό λιοντάρι.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/9/2022
Ο βασικός μου φόβος για τη συγκεκριμένη ταινία ήταν ότι δεν έχω δει ακόμα συνδυασμό δράσης ψηφιακού ζώου με άνθρωπο που να είναι αληθινά ρεαλιστική. Ειδικά σε ένα ζώο σαν το λιοντάρι που φέρει τόσες λεπτομέρειες στα χαρακτηριστικά του, το CGI είναι σχεδόν απίθανο να αποδώσει στην τελειότητα. Ευτυχώς, στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να μην είχαμε το «έβδομο θαύμα της τεχνολογίας», αλλά ελάχιστα ενοχλείται το μάτι μας.
Αν κάπου μας τα ανακατεύει ο Baltasar Kormakur, ο οποίος έχει ένα παρελθόν σε παρόμοια «ανακατέματα», είναι στο ότι προσπαθεί να δώσει και μυθοπλαστική υπόσταση σε κάτι τόσο λιτό. Ενώ λοιπόν όλο το φιλμ θα μπορούσε να λειτουργήσει υπό μια cult διάσταση με τέσσερις ηθοποιούς και δύο σκηνικά, οι ήρωες μας έχουν τυχαίες συναντήσεις μέσα σε κοτζάμ σαβάνα (ναι, αυτό είναι που ονομάζουμε «σεναριακές ευκολίες»), ενώ πρέπει να συμπάσχουμε στον χαμό της συζύγου του κεντρικού ήρωα, χωρίς αυτό να έχει τον παραμικρό συσχετισμό με τα «θέλω» μας επί της ταινίας. Οι εκτός τόπου και χρόνου ονειρικές-φαντασιακές-μεταφυσικές εμφανίσεις της εκλιπούσας, έρχονται μόνο να μας θυμίσουν πως τα μεγάλα στούντιο επιβάλλουν τον «με το ζόρι» συναισθηματισμό ακόμα κι εκεί που δεν χωράει. Αμ, δεν χτίζονται έτσι τα cult…
Από την άλλη, όμως, και πολύ μας πέφτει -για ταινία στουντιακής μεν, χαμηλής δυναμικής δε- η ερμηνεία του Idris Elba, που και γειωμένη είναι, και αναπαριστά έναν άνθρωπο που μάχεται με ψυχή και όχι με κρυμμένες λοκατζήδικες δυνάμεις, και περισσότερο ξύλο τρώει παρά ρίχνει. Μάλιστα, διατηρεί μια πιστότητα που έχει καθιερώσει ως ερμηνευτής, δίχως να υπονοεί πως ευελπιστούσε από εδώ μέσα να σηκώσει κάποιο Όσκαρ. Ικανοποιητική και η εμφάνιση των τριών εταίρων του καστ, εξίσου γήινη, σε μια ταινία που κανονικά δεν στέκεσαι σε ερμηνείες, ακόμα κι αν δεν είναι ανάξιες λόγου.
Το προκείμενο βέβαια είναι το θριλερικό στοιχείο και η δράση. Επειδή μιλάμε για καθαρό Χόλιγουντ που φοβάται να βάλει τα χέρια του στη φωτιά, δεν έχουμε αυτό το παραπάνω που θα ευελπιστούσαμε. Για τα «καθαρά» κυβικά όμως που επιλέγει η ίδια η ταινία να παίξει, αρκεί που μας πείθει η εικόνα του άγριου ζώου, και αυτή η αγριότητα περνάει σε κάποια συγκεκριμένα στιγμιότυπα και στο άφθονο αλλά όχι σπλατερικό αίμα που κυλάει. «Κοιλίτσες» δυστυχώς υπάρχουν, και μάλιστα ανεκμετάλλευτες δραματουργικά, προβλεψιμότητα με τα κιλά, αλλά κι ένα σαφές οικολογικό μήνυμα που είναι φυσικά καλοδεχούμενο.
Εν κατακλείδι, μια και η κριτική απειλεί να ξεπεράσει στο διάβασμα της τη διάρκεια της ταινίας (…), η ώρα περνάει εύκολα και ψυχαγωγικά, και οι νέοι κανόνες σεβασμού επί των βασικών που πασχίζει το Χόλιγουντ να καθιερώσει τα τελευταία χρόνια, πιάνουν κι εδώ τόπο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
