Ένα Ψηλό Κορίτσι
- Dylda
- Beanpole
- 2019
- Ρωσία
- Ρωσικά
- Δραματική, Εποχής, Πολεμικό Δράμα
- 09 Ιανουαρίου 2020
Λένινγκραντ, 1945. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αφήσει την πόλη σε συντρίμμια, και τους ανθρώπους εξαντλημένους σωματικά και ψυχικά. Η πολιορκία τελείωσε, αλλά η μάχη για τη ζωή συνεχίζεται. Δύο νεαρές γυναίκες, η Ίγια και η Μασά, προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.
Σκηνοθεσία:
Kantemir Balagov
Κύριοι Ρόλοι:
Viktoria Miroshnichenko … Iya Sergueeva
Vasilisa Perelygina … Masha
Konstantin Balakirev … Stepan
Andrey Bykov … Nikolay Ivanovich
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Kantemir Balagov, Aleksandr Terekhov
Παραγωγή: Natalia Gorina, Sergey Melkumov, Ellen Rodnianski, Alexander Rodnyansky
Μουσική: Evgueni Galperine
Φωτογραφία: Kseniya Sereda
Μοντάζ: Igor Litoninskiy
Σκηνικά: Sergei Ivanov
Κοστούμια: Olga Smirnova
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Dylda
- Ελληνικός Τίτλος: Ένα Ψηλό Κορίτσι
- Διεθνής Τίτλος: Beanpole
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο σκηνοθεσία και FIPRESCI για το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
- Υποψήφιο για γυναικεία ερμηνεία (Viktoria Miroshnickenko) στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
- Επίσημη πρόταση της Ρωσίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Έφτασε ως τα 10 επιλαχόντα.
Παραλειπόμενα
- Ο Balagov εμπνεύστηκε για την ταινία διαβάζοντας το βιβλίο War Does Not Have a Woman’s Face της Svletana Aleksievich, γραμμένο το 1983.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 9/1/2020
Στο Λένινγκραντ μετά το τέλος του πολέμου, δύο γυναίκες προσπαθούν να επιβιώσουν. Ο Kantemir Balagov καταπιάνεται με το μετατραυματικό στρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στήνει ένα λεπτεπίλεπτο μεταπολεμικό ψυχογράφημα γύρω από τα κατάλοιπα του πόνου και τις ανοιχτές πληγές που κάνουν το μέλλον να μοιάζει τρομακτικά σκοτεινό.
Με ένα σοκαριστικό γεγονός-βόμβα που στέκεται ως απαρχή του σεναριακού καμβά, ο Balagov αποτυπώνει συμβολικά τα τραύματα που καταπνίγουν την ελπίδα για το μέλλον, καθώς και τον θάνατο της αθωότητας (παραπέμποντας κατά κάποιο τρόπο και στον «Αντίχριστο» του Trier), ώστε στη συνέχεια να αφοσιωθεί στη δυναμική της σχέσης των δύο γυναικών, αναλύοντας τα ψυχικά τραύματα που βυθίζουν κατ’ επέκταση ολόκληρη τη ρωσική κοινωνία στην απόγνωση και την παράνοια.
Στη φωτογραφία κυριαρχούν οι κίτρινες αποχρώσεις, με μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε ένα νοσηρό περιβάλλον φθοράς και σήψης, το οποίο αντανακλάται άμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Η καλή πρόθεση, η συμπαράσταση και η φιλία σταδιακά μετατρέπονται σε παθολογικές σχέσεις εξάρτησης στα πλαίσια ενός λαού που συμπάσχει και προσπαθεί απεγνωσμένα να θεραπεύσει τραύματα και να κλείσει κενά. Όλο αυτό το σεναριακό «ζουμί» επικεντρώνεται στις δύο πρωταγωνίστριες, που αλληλοσυμπληρώνονται επακριβώς. Η Ίγια, το ψηλό κορίτσι που υποφέρει από εγκεφαλική βλάβη, είναι απόμακρη, εσωστρεφής και λιγομίλητη, δουλεύει ως νοσοκόμα βοηθώντας τους τραυματίες, πράγμα που σηματοδοτεί την ελπίδα για το μέλλον μέσα της. Η Μάσα είναι χαμογελαστή και πρόσχαρη, αλλά έχει αποκοπεί από τον εαυτό της. Η σεξουαλική ικανοποίηση σηματοδοτεί για εκείνη την αναπαραγωγή και τη μητρότητα, που είναι η δική της ελπίδα για τη συνέχιση της ζωής.
Το φιλμ έχει μια δύσβατη, σινεφιλική αίσθηση προκειμένου να διατηρήσει την απόκοσμη πικρία που συνοδεύει τις θεματικές και τους ήρωες. Όμως, σε σκηνοθετικό επίπεδο είναι αριστοτεχνικά επιμελημένο, με έμφαση στη λεπτομέρεια που συμβάλλει καθοριστικά σε ένα επιδέξιο κέντημα του ψυχολογικού υποβάθρου και δείχνει εντυπωσιακή καλλιτεχνική ωριμότητα για έναν μόλις 28χρονο δημιουργό. Είναι ένα σκληρό, απαισιόδοξο και απαιτητικό έργο χωρίς πολλές αχτίδες φωτός.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
