Δύσκολες Ώρες στο Ελ Ροαγιάλ
- Bad Times at the El Royale
- 2018
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Εποχής, Θρίλερ, Μαύρη Κωμωδία, Μυστηρίου, Νουάρ
- 18 Οκτωβρίου 2018
Επτά άγνωστοι, ο καθένας με ένα κρυμμένο μυστικό, συναντιούνται στο Ελ Ροαγιάλ της Λίμνης Τάχο, ένα ερειπωμένο ξενοδοχείο με σκοτεινό παρελθόν. Κατά τη διάρκεια μιας μοιραίας νύχτας, όλοι θα έχουν μια τελευταία ευκαιρία για λύτρωση… πριν όλα πάνε κατά διαόλου.
Σκηνοθεσία:
Drew Goddard
Κύριοι Ρόλοι:
Jeff Bridges … πάτερ Daniel Flynn/Donald ‘Doc’ O’Kelly
Cynthia Erivo … Darlene Sweet
Dakota Johnson … Emily Summerspring
Jon Hamm … Laramie Seymour Sullivan/Dwight Broadbeck
Cailee Spaeny … Rose Summerspring
Lewis Pullman … Miles Miller
Chris Hemsworth … Billy Lee
Nick Offerman … Felix O’Kelly
Xavier Dolan … Buddy Sunday
Shea Whigham … Δρ Woodbury Laurence
Mark O’Brien … Larsen Rogers
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Drew Goddard
Παραγωγή: Drew Goddard, Jeremy Latcham
Μουσική: Michael Giacchino
Φωτογραφία: Seamus McGarvey
Μοντάζ: Lisa Lassek
Σκηνικά: Martin Whist
Κοστούμια: Danny Glicker
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Bad Times at the El Royale
- Ελληνικός Τίτλος: Δύσκολες Ώρες στο Ελ Ροαγιάλ
Παραλειπόμενα
- Τον ρόλο του Λάραμι αρχικά είχε πάρει ο Russell Crowe, αλλά αποχώρησε. Το ίδιο έπραξε κι ο Tom Holland για άγνωστο ρόλο.
- Η Beyonce είχε αναφερθεί ότι θα εμφανιστεί ως “αφροαμερικανή τραγουδίστρια”.
- Αρκετοί από τους ηθοποιούς δέχτηκαν μείωση μισθού για να βοηθήσουν την παραγωγή.
- Το ξενοδοχείο Ελ Ροαγιάλ κατασκευάστηκε εκ του μηδενός εντός στούντιο, με τον Martin Whist να έχει την ευθύνη να είναι απόλυτα συμμετρικό. Ως επιρροή του στάθηκε το Cal Neva Lodge & Casino, που βρίσκεται στα όρια Καλιφόρνιας-Νεβάδα.
- Δεν τα κατάφερε στα ταμεία η ταινία, εν μέρει λόγω του R της αξιολόγησης. Συγκέντρωσε 31,9 εκατομμύρια δολάρια, αλλά είχε κόστος 32.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Goddard είχε γράψει μέσα στο σενάριο ως σημειώσεις το κάθε τραγούδι που ήθελε να ακούγεται στην εκάστοτε σκηνή. Θεωρούσε τόσο σημαντικό το θέμα, που είχε ορίσει στα στούντιο να μην αγοράσουν την ταινία αν δεν ήταν σε θέση να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα για τα συγκεκριμένα κομμάτια. Η 20th Century Fox ήταν αυτή που αποδέχτηκε τους όρους του δημιουργού.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 18/10/2018
Ο Drew Goddard, στη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά μετά το φοβερό και τρομερό “Μικρό Σπίτι στο Δάσος”, δείχνει να προσπαθεί να καθιερώσει ένα προσωπικό ύφος, το οποίο παραπέμπει στον γκροτέσκο παροξυσμό, συνοδευόμενο από μια καθαρή σατιρική ματιά, μα και από μια αισθητική απόλυτα σύγχρονη, σινεφιλική αλλά και φιλόξενη προς το απαίδευτο μάτι την ίδια στιγμή.
Το φιλμ αυτό είναι ακαταμάχητα απολαυστικό. Πανέμορφα σκηνοθετημένο και στυλιζαρισμένο με έντονα χρώματα που παραπέμπουν εύστοχα σε 60s αισθητική, πάμπλουτο σε αναφορές, ανατροπές, προσεκτικά λαξευμένους χαρακτήρες-σύμβολα, με χρονικά πισωγυρίσματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες που εντείνουν το σασπένς, πρόκειται αναμφίβολα για μια από τις πιο ευχάριστες και καλόβολες θεάσεις της χρονιάς. Έχουμε μια ποικιλία χαρακτήρων καθένας εκ των οποίων κουβαλάει ένα μυστικό. Θα συναντηθούν στο (ξεπεσμένο, πλέον) ξενοδοχείο “Ελ Ροαγιάλ”, που βρίσκεται πάνω στο σύνορο μεταξύ Νεβάδα και Καλιφόρνια (σχόλιο για την ανομοιογένεια της Αμερικής, προπομπός του χάους που πρόκειται να ακολουθήσει). Η πρώτη πράξη του έργου, η σύσταση των χαρακτήρων, η μυστηριώδης αύρα τους που συγγενεύει με το νουάρ και ο “εγκλωβισμός” τους στον κλειστό χώρο του ξενοδοχείου παραπέμπει άμεσα στους “Μισητούς Οκτώ” του Ταραντίνο. Καθώς όμως εξελίσσονται τα πράγματα, καλλιεργείται μεθοδικά μια όλο και πιο weird αίσθηση, που με μαθηματική ακρίβεια ξεφεύγει προς το χάος, κι εκεί έχουμε πλέον κάτι καθαρά Goddard-ικό.
Κι αν όλα μέχρι εδώ πηγαίνουν μια χαρά, με τους Jon Hamm, Jeff Bridges, Dakota Johnson και Cynthia Erivo να σκοτώνονται κυριολεκτικά και μεταφορικά μεταξύ τους, έρχεται το τελευταίο μέρος και ο Chris Hemsworth να χαλάσουν το γλυκό. Ο σατανικός τύπος που υποδύεται ο Hemsworth έχει περίσσεια ερμηνευτική δυναμική, καθώς και αλληγορική διάσταση στο σενάριο, πάει όμως άδοξα χαμένος σε ένα βιαστικά και ανέμπνευστα γραμμένο, αιματηρό showdown. Εκεί που στο “Μικρό Σπίτι στο Δάσος” ο τελικός χαμός ήταν εξαιρετικά δουλεμένος και προσεγμένος σεναριακά ώστε να υπάρχει καινοτομία και να υπηρετείται το ενιαίο πρίσμα της σάτιρας, στο “Ελ Ροαγιάλ” ο Goddard χάνει τον έλεγχο στο σενάριο και πέφτει θύμα του εκτροχιασμού που πάει να ενορχηστρώσει. Οι συμπεριφορές είναι βεβιασμένες, δεν πηγάζουν από τους χαρακτήρες όπως έχουν δομηθεί μέχρι εκείνο το σημείο, και απομένει ένα μπαμ-μπουμ εξίσου ευχάριστο στη θέαση μεν, αλλά εμφανώς δυσανάλογο ως κατάληξη σε όσα έχουν προηγηθεί.
Ακόμα κι έτσι, δεν μπορώ παρά να τονίσω: δείτε το! Είναι δουλειά δημιουργού με όραμα, και ταυτόχρονα διασκεδαστικό όσο δεν πάει. Για να λέμε την αλήθεια, δε φυτρώνουν στα δέντρα τέτοια έργα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
