Διαφθορά
- Bad Lieutenant
- 1992
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ισπανικά
- Αστυνομική, Δραματικό Θρίλερ, Νουάρ
- 10 Σεπτεμβρίου 1993
Ένας διεφθαρμένος υπαστυνόμος της Νέας Υόρκης με εθισμό στον τζόγο και τα ναρκωτικά, προσπαθεί να αλλάξει ζωή και να βρει τη συγχώρεση, καθώς ερευνά τον βιασμό μιας νεαρής μοναχής.
Σκηνοθεσία:
Abel Ferrara
Κύριοι Ρόλοι:
Harvey Keitel … ‘LT’
Zoe Lund … Zoe
Frankie Thorn … η μοναχή
Gene Canfield … ντετέκτιβ Gene
Victor Argo … μπάτσος
Paul Hipp … Jesus
Peggy Gormley … η σύζυγος του LT
Paul Calderon … μπάτσος
Leonard L. Thomas … μπάτσος
Vincent Laresca … JC
Frank Adonis … Large
Jaime Sanchez … ιερέας
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Zoe Lund, Abel Ferrara
Παραγωγή: Mary Kane, Edward R. Pressman
Μουσική: Joe Delia
Φωτογραφία: Ken Kelsch
Μοντάζ: Anthony Redman
Σκηνικά: Charles M. Lagola
Κοστούμια: David Sawaryn
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Bad Lieutenant
- Ελληνικός Τίτλος: Διαφθορά
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Διαφθορά: Ο Βρώμικος Μπάτσος [VHS]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη (2009)
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
Παραλειπόμενα
- Αρχικά ήταν ο Christopher Walken να πάρει τον κεντρικό ρόλο.
- Σύμφωνα με τη Lund, επί των γυρισμάτων έγιναν μαζικές αλλαγές στο αρχικό σενάριο, μεταξύ αυτών ότι κόπηκαν δύο χαρακτήρες. Είχε όμως επίσης ισχυριστεί ότι το σενάριο το είχε γράψει ολομόναχη και πως συμμετείχε στη σκηνοθεσία, με τον Ferrara να μη έχει τη συνεισφορά που θα απαιτούνταν στο φιλμ. Σύμφωνα, τώρα, με τον πατέρα του σινεφίλ αμερικανικού κινηματογράφου, τον Jonas Mekas, ήταν ο Edouard de Laurot, ο πρώην της Lund, που είχε γράψει το μεγαλύτερος μέρος του κειμένου, και πως υπήρχαν πειστήρια για αυτό.
- Ως γνήσιος ανεξάρτητος δημιουργός, ο Abel Ferrara δεν έπαιρνε άδεια για τίποτα σε σχέση με τα γυρίσματα. Χαρακτηριστικά, σε μια σκηνή που ήταν να διεξαχθεί σε κλαμπ, απλά ο σκηνοθέτης έστειλε τον Keitel να μπει σε ένα αληθινό μπαρ.
- Ο Ferrara είχε δηλώσει το 2012 πως έκανε χρήση ναρκωτικών κατά τη δημιουργία αυτής της ταινίας.
- Ο Harvey Keitel δεν έφυγε ποτέ από τον χαρακτήρα του καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων.
- Ο Bo Dietl έχει στην ταινία έναν μικρό ρόλο ντετέκτιβ, κι ενώ ήταν αυτή η δουλειά του πριν γίνει ηθοποιός. Ήταν μάλιστα αυτός που είχε συλλάβει τους βιαστές δύο μοναχών, ένα γεγονός που ενέπνευσε εν μέρει το σενάριο.
- Μία από τις ελάχιστες ταινίες που χαρακτηρίστηκαν αυστηρώς ακατάλληλες με βάση μόνο τη χρήση ναρκωτικών και τη βία. Η εταιρία όμως που ανέλαβε να το βγάλει σε βιντεοκασέτα, απαγόρευε ταινίες τέτοιου χαρακτηρισμού, και έτσι δημιουργήθηκε μια R-rated εκδοχή.
- Η Ιρλανδία απαγόρευε την είσοδο της ταινίας στις αίθουσες της, κάτι που επανέλαβε 10 χρόνια αργότερα όταν κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το DVD.
- Ο Martin Scorsese είχε ορίσει το φιλμ ως ένα από τα αγαπημένα του των 1990.
- Ο Werner Herzog γύρισε το 2009 το Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη, που ενώ σχετίζεται άμεσα με την ταινία αυτή, δεν ήταν στην ουσία ούτε σίκουελ ούτε ριμέικ. Η ύπαρξη αυτής της ταινίας είχε βρει εξοργισμένο τον Ferrara.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η χρήση του τραγουδιού Signifying Rapper από τον Schoolly D. κόπηκε στην οικιακή έκδοση, μια κι ο ράπερ δεν είχε πάρει ποτέ άδεια για τη χρήση του κιθαριστικού ριφ από το Kashmir των Led Zeppelin.
- Το τραγούδι στους τίτλους έχει το όνομα της ταινίας, και ήταν μια σύνθεση του Ferrara, σε ερμηνεία του ίδιου και του Paul Hipp. Ο σκηνοθέτης είχε πει ότι πάνω σε αυτό το τραγούδι έχτισε το σενάριο.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 12/10/2016
Ο Έιμπελ Φεράρα είναι μεν από τα πρώτα ονόματα της σκοτεινής πλευράς του αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά, αλλά είναι και τρομερά άνισος. Εδώ συναντάμε μία από τις λίγες αληθινά καλές του δουλειές, ίσως κι αυτή που του χάρισε το καλό όνομα περισσότερο από τις υπόλοιπες. Ο σκηνοθέτης πλάθει έναν κλασικό αντι-ήρωα, από αυτούς που βλέπαμε σε νουάρ, αλλά στη σύγχρονη και ακόμα πιο παρακμιακή εκδοχή του. Τον θέτει εξαρχής μέσα στον βούρκο των δικών του επιλογών και του δίνει μονάχα μισή ελπίδα για εξαγνισμό. Ευτυχώς, ο Φεράρα δεν προβαίνει σε περαιτέρω επιτήδευση κατά την εξέλιξη του σεναρίου, κι επικεντρώνεται στον εσωτερισμό του ήρωα του, σε μια βόλτα με φόντο τη νύχτα. Ο Χάρβεϊ Καϊτέλ είναι ίσως ο μόνος που θα μπορούσε να αποδώσει τον χαρακτήρα τόσο σκοτεινά, και ταυτόχρονα να μην τον κάνει μισητό στον θεατή. Ο Καϊτέλ ερμηνεύει ως μπάτσος και όχι ως αστυνομικός, δίνοντας ευρέως μια καλή ευκαιρία να διακρίνει ο καθένας τη διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο.
Για τους λάτρεις του αντισυμβατικού και όσους επιμένουν ότι μπορεί να επιβιώσει ο κατάμαυρος σινεφιλισμός στη χώρα της λάμψης, αυτή είναι η ταινία τους. Βαρύ και δυσκολοχώνευτο γενικά φιλμ για όλους τους υπόλοιπους, αλλά δεν παύει να είναι εύστοχο στην καρδιά του.
Βαθμολογία: