Επιστροφή στην Κορυφή (2018)

Επιστροφή στην Κορυφή

👍 Εγχρ. 01 ωρ. 36 λεπ.

Αυθ. Τίτλος: Επιστροφή στην Κορυφή

Εν. Τίτλος: Back to the Top

Χρονιά: 2018

Χώρα: Ελλάδα

Γλώσσα: Ελληνικά

Είδος: Ντοκιμαντέρ

Πρεμιέρα: 28 Μαρτίου 2019

9 votes 4.4

ΣΥΝΟΨΗ

Η απίστευτη, εμπνευστική ιστορία ζωής του 35χρονου Λεωνίδα, ο οποίος μολονότι χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο μετά από ατύχημα, αποφασίζει να ανέβει στην κορυφή του Ολύμπου: το βουνό που είχε κατακτήσει αρτιμελής δύο φορές, και μετά τον τραυματισμό του δεν έπαψε να το επισκέπτεται στα όνειρά του. Με τη βοήθεια των φίλων του, επιδιώκει μια επική αναμέτρηση με τη φύση, το βουνό και την υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων.

Σκηνοθεσία:

Στρατής Χατζηελενούδας

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ιωάννα Πετειναράκη, Στρατής Χατζηελενούδας

Παραγωγή: Ιωάννα Πετειναράκη

Μουσική: Vodka Juniors

Φωτογραφία: Βασίλης Χριστοδούλου

Μοντάζ: Γιώργος Ζαφείρης

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Επιστροφή στην Κορυφή
Διεθνής Τίτλος: Back to the Top

Κύριες Διακρίσεις

Βραβείο κοινού και βραβείο της ΕΡΤ στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Παραλειπόμενα

Μεγάλου μήκους ντεμπούτο τη σκηνοθεσία για τον Στρατή Χατζηελενούδα.
Στην τηλεόραση προβλήθηκε κομμένο στα 52 λεπτά.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/3/2019

Μια πρώτη σκέψη που μου γέννησε η περιπέτεια του Λεωνίδα, ήταν ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο εγκλωβισμένο σε μια καρέκλα, που όμως ζει ολόρθος. Και η αφεντιά μου, περνώ πλέον όπως τόσοι και τόσοι άλλοι στον σύγχρονο κόσμο τη ζωή μου καθισμένος μπροστά από ένα κομπιούτερ. Εντέλει, ποιος από τους δυο μας είναι ο αληθινά ανάπηρος;

Το φιλμ του Στρατή Χατζηελενούδα δεν μπορεί φυσικά να κριθεί αυτόνομα για τη θεαματική του και μόνο. Αυτό θα ήταν ας πούμε «λαϊκίστικο» από μεριάς ενός κριτικού. Και το ζήτημα ξεκινάει από το γεγονός ότι αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι μια «σιωπηλή» μαγκιά του Λεωνίδα, αλλά μια συλλογική υπερπροσπάθεια που θα ήταν ακόμα δυσκολότερο να επιτευχθεί δίχως την ύπαρξη της ταινίας. Ναι, αυτός ο Άνθρωπος θα το έκανε και για την πάρτι του το ίδιο κατόρθωμα, και τότε θα έπαιρνε ακόμα ουσιαστικότερη αξία η μαγκιά του. Εδώ όμως υπάρχει φανερά μια ανταλλαγή «συμφερόντων», ο μεν για να πετύχει αυτό που ονειρεύεται, οι δε για να γυρίσουν ένα θεαματικό ντοκιμαντέρ. Θα μου πείτε, βέβαια, πώς όλο αυτό τότε θα έβγαινε προς τα έξω, ώστε να αποτελέσει έμπνευση; Σαφή απάντηση δεν έχω ως προς αυτό, αλλά πιστεύω ότι όταν η πραγματικότητα ξεπερνάει το σύνηθες, αυτό το «προς τα έξω» βρίσκει τον δρόμο μόνο του, έστω και με πιο αργά μα πιο ατόφια βήματα.

Ο Χατζηελενούδας, παρά ταύτα, κάνει σαφέστατα καλή σκηνοθετικά δουλειά. Δεν είναι μονάχα οι ονειρικές λείψεις που του προσφέρει η αιώνια φύση, αλλά και μια ψευδαίσθηση από ντοκιουντράμα που απορρέει από τη φυσικότητα όσων βλέπουμε. Ο Λεωνίδας δεν μοιάζει διόλου αγχωμένος που τον ακολουθεί μια κάμερα, αλλά πείθει ότι είναι αληθινός. Η προσπάθεια του προς το ακατόρθωτο βγαίνει προς τον θεατή, με την ταινία να παίρνει μια αίσθηση δράσης, που τη βοηθάει ο σκηνοθέτης με την ευθεία του αφήγηση, και την ύπαρξη κλιμακούμενης κορύφωσης. Μάλιστα, πιάνεις τον εαυτό σου να αγωνιά για κάτι που εκ των πραγμάτων είναι τετελεσμένο, αναρωτώμενος «πώς στο διάολο θα τα καταφέρει;».

Πείτε με όμως αυστηρό, αλλά προτιμούσα μια πιο ερασιτεχνική δουλειά στην προκειμένη περίπτωση. Μία που να συμμετείχε ο Λεωνίδας περισσότερο ως δημιουργός, παρά ως κεντρικός ήρωας, αφού αυτός είναι ο δάσκαλος εδώ, και όχι η τέχνη. Μαθήματα ζωής φυσικά και θα μπορέσετε να αντλήσετε, το ζήτημα είναι αν θα τα κάνετε πράξη, αλλιώς δεν θα έχει σημασία καμία.

Βαθμολογία: