
Baby Driver
- Baby Driver
- 2017
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αστυνομική, Δράσης, Θρίλερ, Μαύρη Κωμωδία, Νουάρ
- 17 Αυγούστου 2017
Ο Μπέιμπι έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο στο να είναι ο οδηγός για διαφυγή από ληστείες. Το ταλέντο του είναι συνυφασμένο με το προσωπικό του σάουντρακ που τον κάνει τον καλύτερο στην πιάτσα. Αλλά όταν εξαναγκάζεται να εργαστεί για τον Ντοκ, ένα αφεντικό του εγκλήματος, πρέπει να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τη μουσική του, όταν μια καταδικασμένη ληστεία απειλεί τη ζωή, την αγάπη και την ελευθερία του.
Σκηνοθεσία:
Edgar Wright
Κύριοι Ρόλοι:
Ansel Elgort … Miles ‘Baby’
Kevin Spacey … Doc
Lily James … Debora
Jon Hamm … Jason ‘Buddy’ van Horn
Jamie Foxx … Leon ‘Bats’ Jefferson III
Eiza Gonzalez … Monica ‘Darling’ Castello
Jon Bernthal … Griffin ‘Griff’
CJ Jones … Joseph
Flea … Eddie ‘No Nose’
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Edgar Wright
Παραγωγή: Tim Bevan, Eric Fellner, Nira Park
Μουσική: Steven Price
Φωτογραφία: Bill Pope
Μοντάζ: Jonathan Amos, Paul Machliss
Σκηνικά: Marcus Rowland
Κοστούμια: Courtney Hoffman
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Baby Driver
- Ελληνικός Τίτλος: Baby Driver
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ μοντάζ, ήχου και ηχητικών εφέ.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Ansel Elgort) στην κατηγορία κωμωδία/μιούζικαλ.
- Βραβείο Bafta μοντάζ. Υποψήφιο για ήχο.
Παραλειπόμενα
- Η έμπνευση για το στόρι δόθηκε από το βιντεοκλίπ του τραγουδιού των Mint Royale «Blue Song» (2002), το οποίο είχε σκηνοθετήσει ο Edgar Wright. Πρόκειται όμως για ένα σχέδιο πάθους για τον ίδιο, μια και στην ουσία το επεξεργάζονταν από το 1995, όταν ήταν ακόμα 21 ετών. Η πρώτη ώθηση τού είχε δοθεί ακούγοντας το άλμπουμ Orange των Jon Spencer Blues Explosion. Πριν όμως το 2003, το μόνο που είχε σίγουρο ήταν μια ταινία με γρήγορα αμάξια.
- Αυτή είναι και η πρώτη ταινία του Wright στις ΗΠΑ.
- Στοίχημα του σκηνοθέτη ήταν να χρησιμοποιηθούν ελάχιστα ειδικά εφέ, δίνοντας βάση στη χορογραφία και τις κασκάντες. Ειδικά για αυτό, έγινε χρήση και καμερών Super 35.
- Noel Fielding και Nick Frost εμφανίζονται σε αρχειακό υλικό, μέσω της παρουσίας στην ταινία του Blue Song.
- Φήμες ήθελαν να παίζει και η Meryl Streep. Αυτή γεννήθηκε μετά από ηλεκτρονική δήλωση του ίδιου του Edgar Wright.
- Έχοντας κοστίσει 34 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έφερε κέρδη 226,9 εκατομμυρίων δολαρίων. Αυτό άνοιξε άμεσα την όρεξη για κάποιο σίκουελ, με τις συζητήσεις να ξεκινούν το 2017. Αρχές του 2021, ο Wright ανακοίνωσε πως είχε έτοιμο το σενάριο, αλλά τίποτα δεν ακούστηκε περαιτέρω.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Παρότι δεν ξεχώρισαν συγκεκριμένα τραγούδια, το σάουντρακ είχε μεγάλη επιτυχία. Αποτελείται από 30 συνολικά tracks, με τραγούδια επιλεγμένα να ανεβάζουν ένταση, ανάλογα και με τη σκηνοθετική εντολή. Μέσα σε αυτό υπάρχουν και τρία αυθεντικά κομμάτια: το Easy από Sky Ferreira, το Chase Me από Danger Mouse (μαζί με τους Run the Jewels και Big Boi), και το Was He Slow? από Kid Koala.
- Το όνομα της ταινίας είναι ένα δάνειο από το ομότιτλο τραγούδι των Simon & Garfunkel (από το άλμπουμ Bridge over Troubled Water). Ακούγεται στους τίτλους τέλους.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 10/3/2018
Συνήθως όταν μη Αμερικανός πηγαίνει στο Χόλιγουντ για να κάνει ταινία, χάνει κάτι από την ποιότητα του στη διαδρομή. Αυτό όμως δεν συνέβη με τον Edgar Wright, αλλά του συνέβη κάτι το διαφορετικό: βρήκε διαφορετικό ύφος. Το «Baby Driver» κρύβει μέσα του τεχνικά στοιχεία από τις παλιές του δουλειές, αλλά δεν έχει σχέση με τις κωμωδίες που μας είχε συνηθίσει. Πρόκειται για μια ταινία που στηρίζεται στο ορθό της σενάριο, έστω κι αν τις δάφνες της τις διεκδικεί από κάποιο άλλο συστατικό της: τον ρυθμό. Ο Wright ενορχηστρώνει κάτι που μοιάζει με μιούζικαλ. Μα όχι από αυτά που οι πρωταγωνιστές τραγουδούν και χορεύουν, αλλά μια συρραφή παλιών τραγουδιών που κάνουν τις εικόνες να χορεύουν, κάτι σαν ιδεατό juke-box μιούζικαλ. Σε κάποια σημεία αυτό πραγματώνεται επί πραγματικού χρόνου, μια κι ο κεντρικός ήρωας έχει μονίμως στα αυτιά του ακουστικά με ipod, αλλά και σε πιο ιδεατό, σε σημείο ακόμα και οι πυροβολισμοί να συγχρονίζονται με τους ήχους που ακούμε στα μεγάφωνα μας.
Φυσικά, αυτό από μόνο του θα μπορούσε να είναι και το χαρακτηριστικό μιας απλά καλογυρισμένης περιπέτειας. Αλλά στην προκειμένη έχουμε έξυπνα δομημένους χαρακτήρες, μια πλοκή που δεν προσβάλει ποτέ τον θεατή, συνδυασμό δράσης, ταραντινικού θρίλερ (με δόσεις από Scorsese) και ρομάντζου, με όλα αυτά δομημένα χωρίς να ζημιώνει το ένα το άλλο. Το άλλο χαρακτηριστικό του φιλμ είναι ότι είναι σεμνό. Δανείζεται από τον κεντρικό του ήρωα το χαμηλό προφίλ, και είναι αλήθεια ότι υστερεί σε πολλές εκρήξεις. Είναι ένα φιλμ που σε έχει στην πρίζα να ενθουσιαστείς, αλλά δεν μπαίνει στη διαδικασία να στο παρέχει, αφήνοντας τα πολλά συνωστισμένα στο φινάλε. Δεν κατασκευάστηκε για μεγάλες συγκινήσεις, αλλά για να κάνει μια διαφορά μέσα στον απέραντο σωρό του είδους του. Κι αυτό ναι, το πετυχαίνει για τα καλά.
Βαθμολογία: