Atlas

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 28/5/2024

Πολλές φορές δεν είμαι σίγουρος πώς πρέπει να προσεγγίσεις ταινίες σαν το Atlas, τη νέα ταινία που μας φέρνει το Νέτφλιξ με πρωταγωνίστρια την Τζένιφερ Λόπεζ. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που αν την ξεπεράσεις και επιχειρήσεις να διαβάσεις παραπάνω κάποια πραγματάκια στο σενάριο, τότε εύκολα το κείμενο που θα γράψεις μπορεί να ξεφύγει από “κριτική” μιας ταινίας και να πάει σε άλλα χωράφια. Εδώ η κεντρική ιδέα περιστρέφεται γύρω από την τεχνητή νοημοσύνη, θέμα για το οποίο πολλές συζητήσεις και κινητοποιήσεις υπάρχουν τελευταία, οπότε νομίζω καταλαβαίνετε πως θα μπορούσε να ξεφύγει το κείμενο. Θα παραμείνουμε όμως στην κλασική προσέγγιση.

Σύμφωνα με αυτό τον τρόπο προσέγγισης λοιπόν, ας δούμε τι είναι το Atlas. Δεν είναι στην ουσία τίποτα παραπάνω από μια πολύ στάνταρ περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, που δανείζεται ιδέες από διάφορες άλλες κλασικές ταινίες του είδους (η A.I. και τα ρομπότ που θα επαναστατήσουν ενάντια στους ανθρώπους) και υπό τον μανδύα της επιστημονικής φαντασίας, μας τις πασάρει, αλλά χωρίς να έχει σκοπό να σταθεί ιδιαίτερα και να εμβαθύνει σε καμία από αυτές. Αυτό που μπορεί να κάνει και το κάνει στο φινάλε, αλλά και σε ενδιάμεσα διαστήματα ο σκηνοθέτης Μπραντ Πέιτον, είναι να φτιάξει μερικές διασκεδαστικές σκηνές δράσης και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι κακό αυτό, ούτε είναι λίγο, να μπορείς να φτιάξεις διασκεδαστικές ταινίες. Ποτέ δεν με ενοχλούσε. Όταν πρέπει όμως να χτίσεις έναν κόσμο, να δώσεις εικόνες από άλλους πλανήτες, να χρησιμοποιήσεις χρόνιους προβληματισμούς της επιστημονικής φαντασίας και να δημιουργήσεις συναισθηματικούς δεσμούς ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και μια μηχανή, τότε φαίνεται ο Πέιτον να μην μπορεί να το στηρίξει. Άσε που και τη δράση εδώ κινδυνεύει να την καταστρέψει η επιλογή της ασταθούς κάμερας και η σκοτεινιά της εικόνας του. Ο Πέιτον πάντως δείχνει ξεκάθαρα την τάση του, αυτή του σκηνοθέτη που θέλει να φτιάχνει διασκεδαστικές μπλοκμπαστερικές ταινίες χωρίς κανένα βάθος. Οι καλοί , οι κακοί, αρκετά ψηφιακά εφέ και ένας πρωταγωνιστής που θα πετάει ατάκες. Σκέφτομαι λοιπόν ότι όχι μόνο ο Πέιτον δεν ήταν καλή επιλογή για τη σκηνοθεσία, αλλά ίσως και η Λόπεζ δεν ήταν ιδανική επιλογή για πρωταγωνίστρια.

Η Λόπεζ θέλει να δώσει κάτι παραπάνω στο ερμηνευτικό κομμάτι, αλλά ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται να το στηρίξει. Από την άλλη, ο σκηνοθέτης θέλει να δώσει μια σκληρή πρωταγωνίστρια, με τις φαρμακερές ατάκες της, αλλά εδώ φαίνεται η Λόπεζ να μην μπορεί να το στηρίξει. Δεν νιώθω να της πηγαίνει πολύ ο συγκεκριμένος ρόλος, αλλά εδώ που τα λέμε ο μοναδικός λόγος για να δεις την ταινία είναι το όνομα της πρωταγωνίστριας, και το Νέτφλιξ ποντάρει σε αυτό, και κατά πάσα πιθανότητα θα τα πάρει τα λεφτά του πίσω, καθώς, κακά τα ψέματα, η Λόπεζ είναι ακόμα υπολογίσιμο όνομα.

Χαμένα πάνε δυστυχώς τα ονόματα του Σίμου Λιου, του Στέρλινγκ Κ. Μπράουν και του Μαρκ Στρονγκ, που σχεδόν δεν έχουν να κάνουν τίποτα εδώ. Ίσως να ξεγελάστηκαν κι αυτοί διαβάζοντας το σενάριο, το οποίο προφανώς στο χαρτί υπόσχεται πολύ περισσότερα.

Το Atlas είναι λοιπόν μια ταινία δράσης που χρησιμοποιεί μια κλασική ιδέα της επιστημονικής φαντασίας (και άλλες διάσπαρτα εδώ κι εκεί) μόνο και μόνο για να μας δώσει μάχες ψηφιακά σχεδιασμένες ανάμεσα σε ρομπότ και ανθρώπους. Οριακά μπορεί να σε διασκεδάσει αν το φτάσεις μέχρι τα μισά. Κατανοώ όμως κι εσένα που θα βαρεθείς πριν τη μέση.

Βαθμολογία: