Για πολλά χρόνια, η Νάντια εργάζονταν ως οικιακή βοηθός για ένα ευκατάστατο ζευγάρι και την κόρη τους. Ένιωθε πια ως μέλος της οικογένειας, αλλά όταν διαγνώστηκε με σοβαρή ασθένεια κι ο σύζυγος άρχισε να έχει προβλήματα λόγω της οικονομικής κρίσης, έχασε τη δουλειά της. Ακόμα όμως δεν φαίνονται πάνω της οι επιδράσεις από τα δύο απανωτά χτυπήματα που δέχτηκε.
Σκηνοθεσία:
Αθανάσιος Καρανικόλας
Κύριοι Ρόλοι:
Μαρία Καλλιμάνη … Νάντια
Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου … Εύη
Αλέξανδρος Λογοθέτης … Στέφανος
Ζωή Ασημάκη … Ίρις
Γιάννης Τσορτέκης … Μάρκος
Ιερώνυμος Καλετσάνος … Δημήτρης
Νεφέλη Κουρή … Κατερίνα
Αλεξία Καλτσίκη … Δώρα
Νίκος Γεωργάκης … Αλέξης
Romanna Lobach … Τάνια
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Αθανάσιος Καρανικόλας
Παραγωγή: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Lasse Scharpen, Lucas Schmidt
Φωτογραφία: Johannes Louis
Μοντάζ: Lorna Hoefler Steffen, Monika Weber
Σκηνικά: Αλίκη Κούβακα
Κοστούμια: Μαρία Καρανικόλα
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Στο Σπίτι
- Διεθνής Τίτλος: At Home
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο οικουμενικής επιτροπής για το τμήμα Φόρουμ του φεστιβάλ Βερολίνου.
- Βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου (Μαρία Καλλιμάνη) στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, δεύτερο γυναικείο ρόλο (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου) και σενάριο.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη καθαρά ελληνόφωνη ταινία για τον Αθανάσιο Καρανικόλα, που ζει κι εργάζεται στη Γερμανία.
- Έκοψε 3.870 εισιτήρια, και κατατάγηκε 12ο ανάμεσα στις ελληνικές ταινίες του έτους.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 21/9/2014
Η γεωργιανή Νάντια δουλεύει 12 χρόνια ως οικιακή βοηθός στο σπίτι ενός επιχειρηματία. Είναι σχεδόν σαν μέλος της οικογένειας, οι όποιοι έχουν πληρώσει και για τα σχολεία της κόρης της. Η οικονομική κρίση, όμως, τους σπρώχνει για περικοπές, με πρώτο θύμα το άλογο της μικρής τους κόρης, που πρέπει να πουληθεί. Και καθώς αποκαλύπτεται ότι η Νάντια αρχίζει να παρουσιάζει μια εκφυλιστική νευροπάθεια (ίσως σκλήρυνση), γίνεται το δεύτερο «άλογο», απ` το οποίο, κυρίως ο σύζυγος, θέλει να απαλλαγούν, βέβαια όσο πιο ευγενικά και «πολιτισμένα» γίνεται.
Ως πλοκή, η ιστορία δεν παρουσιάζει πολύ περισσότερα απ` όσα η συνοπτική παρουσίαση παραπάνω. Όλα παίζονται στα σημεία. Η πολιτική ορθότητα σε παλ χρώματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, βασιλεύει ειρηνικά στο ντιζαϊνάτο, μίνιμαλ σπίτι που θυμίζει Κωνσταντινίδη (ξενοδοχεία Ξενία). Γυμνή πέτρα και γυμνό μπετόν σε ευθείες γραμμές, τζάμια, μπροστά στη θάλασσα, ψηλά πάνω στον βράχο. Οι κινήσεις της κάμερας, οι κινήσεις των σωμάτων, οι φειδωλοί διάλογοι υπακούουν σε μια αυστηρή γεωμετρία και οι μικρές ατίθασες πινελιές της αφήγησης προσπαθούν να κάνουν τη δραματική διαφορά. Υπάρχει μια τελειότητα στην παραγωγή (εγγύηση η υπογραφή του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου -«Bank Bang») και στη σκηνοθεσία, όμως το σενάριο του εργαζόμενου στο Βερολίνο σκηνοθέτη Αθανάσιου Καρανικόλα δεν διακινδυνεύει πολλά. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, ίσως γιατί είναι ελάχιστο το υλικό και μπορείς να το φέρεις βόλτα.
Π.χ. τι σόι άνθρωποι είναι η οικογένεια; Χυδαίοι νεόπλουτοι, σίγουρα όχι. Δεν θα έφτιαχναν τέτοιο σπίτι. Ο κύριος είναι λαμόγιο ή άτυχος μέσα στην κρίση; Η κυρία τουλάχιστον μήπως είναι με κάποιον τρόπο μορφωμένη; Ακαθόριστο. Με τι ασχολείται όταν μοιάζει να εργάζεται στο λαπ-τοπ; Τι ακριβώς είναι ο κύκλος τους, όταν μια δυο φορές μαζεύονται; Πώς γίνεται να μη φαίνεται καμία ρωγμή σ αυτούς τους πλούσιους μέχρι να εμφανιστούν αυτά τα δύο προβλήματα, της κρίσης και της αρρώστιας; Οι δυο σύζυγοι δεν έχουν σάρκα κι οστά, είναι περισσότερο ένα μαθηματικό μοντέλο. Πώς γίνεται να μην έχουμε μία έστω ζουμερή διαλογική αντιπαράθεση μεταξύ της οικοδέσποινας και της Νάντιας, έτσι κολλητές που ήταν μετά από τόσα χρόνια; Είναι αφύσικο. Πόσο μπορεί να μετρήσει η σχέση της Νάντιας με τον φίλο της όταν εκείνη θα μείνει στο δρόμο; Η σιωπηλή διεκπεραίωση βοηθά τον σκηνοθέτη στο άψογο στυλιζάρισμα, αλλά όχι στον ρεαλισμό. Θα πει κάποιος, «μα έχουμε να κάνουμε με ελλειπτική γραφή». Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλές ταινίες τέτοιας γραφής, από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία, από το «Amador» του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα μέχρι το τωρινό «Ida» του Παβλικόφσκι και μέχρι τα αριστουργήματα του Όζου, όπου τα εννοούμενα είναι τόσα πολλά που μπορείς να μιλάς για ώρες. Εδώ έχουμε να κάνουμε μόνο με το ότι οι πλούσιοι θέλουν να ξεφορτωθούν την άρρωστη και κείνη χωρίς να ζητήσει ρέστα φεύγει αξιοπρεπής -καθόσον είναι πολύ ευγενικό άτομο, αφού μαθαίνουμε ότι στη Γεωργία ανήκε σε αστικό σπιτικό. Πολύ ρομαντικό, αλλά και πάλι όχι και τόσο ρεαλιστικό. Εντέλει, δεν υπάρχουν στοιχεία που να ξεδιπλώνουν πτυχές των χαρακτήρων και της κοινωνικής κατάστασης. Μόνο ένα γενικό σχήμα, βεβαίως με σοβαρότητα καμωμένο.
Παρόλα αυτά, ακόμη και με αυτή την ελάχιστη δραματουργία, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είναι τόσο σεβαστό (άψογη ερμηνεία από τη Μαρία Καλλιμάνη) και η ανάγκη της χώρας μας για καλό σινεμά τόσο μεγάλη, που το επικροτείς και παρακινείς τον κόσμο να το δει.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
