Αστερίξ & Οβελίξ Εναντίον Καίσαρα
- Astérix & Obélix Contre Cesar
- Asterix and Obelix vs. Caesar
- 1999
- Γαλλία
- Γαλλικά, Γερμανικά
- Εποχής, Κωμωδία, Οικογενειακή, Περιπέτεια, Φαντασίας
- 01 Απριλίου 1999
Η γαλήνη του γνωστού γαλατικού χωριού διαταράσσεται όταν οι κάτοικοι δέχονται την επίσκεψη της εφορίας αλλά και του ίδιου του Καίσαρα, οι οποίοι τους ζητούν να πληρώσουν τα χρέη τους. Τα πράγματα δυσκολεύουν για τους Γαλάτες, όταν το μαγικό φίλτρο θα βρεθεί στα χέρια των Ρωμαίων.
Σκηνοθεσία:
Claude Zidi
Κύριοι Ρόλοι:
Christian Clavier … Asterix
Gerard Depardieu … Obelix
Roberto Benigni … Lucius Detritus
Michel Galabru … Abraracourcix
Claude Pieplu … Panoramix
Daniel Prevost … Prolix
Pierre Palmade … Assurancetourix
Laetitia Casta … Falbala
Arielle Dombasle … Κα Agecanonix
Sim … Agecanonix
Marianne Sagebrecht … Bonnemine
Gottfried John … Jules Cesar
Jean-Pierre Castaldi … Caius Bonus
Andrea Ferreol … Bonemine (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Claude Zidi, Gerard Lauzier
Παραγωγή: Claude Berri
Μουσική: Jean-Jacques Goldman, Roland Romanelli
Φωτογραφία: Tony Pierce-Roberts
Μοντάζ: Herve de Luze, Nicole Saunier
Σκηνικά: Jean Rabasse
Κοστούμια: Sylvie Gautrelet
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Asterix & Obelix Contre Cesar
- Ελληνικός Τίτλος: Αστερίξ & Οβελίξ Εναντίον Καίσαρα
- Διεθνής Τίτλος: Asterix and Obelix vs. Caesar
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Asterix and Obelix Take on Caesar [Μεγ. Βρετανία]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Αστερίξ & Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα (2002)
- Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες (2008)
- Αστερίξ & Οβελίξ στη Βρετανία (2012)
- Αστερίξ και Οβελίξ στο Δρόμο για την Κίνα (2023)
Σεναριακή Πηγή
- Χαρακτήρες κόμικς: Asterix των Rene Goscinny, Albert Uderzo.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για σκηνικά στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Ήδη από τη δεκαετία του 1960 ο Claude Lelouch είχε οραματιστεί μια ζωντανή ταινία Αστερίξ. Μία ακόμα αποτυχημένη απόπειρα είχε γίνει όταν ο Louis de Funes είχε εκφράσει τη θέληση να ενσαρκώσει τον γαλάτη ήρωα, με τις φήμες να θέλουν ως Οβελίξ τον Lino Ventura. Σύμφωνα με τον Uderzo, ο de Funes επέμενε να εμφανιστεί δίχως το χαρακτηριστικό μουστάκι.
- Ο Thomas Langmann, γιος του Claude Berri, ήταν που το 1992 στα 23 του χρόνια προώθησε την ιδέα για την παραγωγή. Την πρώτη επικοινωνία την είχε με την Sylvie Uderzo, κόρη του ενός δημιουργού, κι εκείνη ήταν που έπεισε τον πατέρα της να δώσει συγκατάβαση. Ακολούθως ήρθε σε επαφή με την Anne Goscinny, κόρη και κληρονόμο του Rene Goscinny, παίρνοντας και από εκεί το ναι. Αφού πρώτα μίλησε με τον πατέρα του, έκανε μια πρώτη κρούση στη Renn Productions, για να λάβει ως απάντηση ότι τα κόμικς είναι κάτι του παρελθόντος. Η επιμονή του όμως βρήκε ανταπόκριση, όταν κατάφερε να πείσει σε πρώτη φάση τους Depardieu, Christian Clavier, αλλά και τον Jean-Marie Poire. Αυτό αρκούσε για να ωθήσει τον Claude Berri να βάλει την ταινία σε σχεδιασμό, κλείνοντας και τον Claude Zidi για τη σκηνοθεσία, αν κι αρχικά ήταν διστακτικός. Στο συμβόλαιο που υπογράφτηκε για να επισημοποιηθούν τα δικαιώματα, υπήρχαν τρεις ρήτρες: απόλυτος σεβασμός στο κόμικ, απόλυτη αξιοποίηση οικονομικών πόρων, και οριστικοποίηση πως ο Depardieu θα ήταν ο Οβελίξ.
- Ο Gerard Depardieu δεν ήταν διαθέσιμος την κατάλληλη στιγμή, και το κάστινγκ περιπλέχτηκε. Ο Langmann σκέφτηκε ως εναλλακτική το ζευγάρι Clavier-Poire που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία με τους Επισκέπτες, με τον Clavier όμως να μη δηλώνει πλέον διαθέσιμος, και να γίνεται πρόταση στον Daniel Auteuil. Η αποτυχία των δεύτερων Επισκεπτών ήταν που άλλαξε τα πράγματα και οριστικοποίησε το τελικό καστ.
- Μια και ο Albert Uderzo είχε δηλώσει πως ο Ιντεφίξ ήταν ένα σχέδιο που δεν βασίστηκε σε καμία γνωστή ράτσα, επιλέχτηκαν τρία ημίαιμα σκυλιά για το φιλμ, που απλά τους έβαψαν μαύρες τις άκρες των αυτιών τους.
- Η κοινότητα του Φερτέ-Αλέ (60 χιλιόμετρα από το Παρίσι) μετατράπηκε σε στούντιο για να δημιουργηθεί το γαλατικό χωριό. Χρειάστηκε όμως να τοποθετηθεί μια μπλε οθόνη 260 μέτρων, που μέσω CGI μετέτρεπε την πόλη σε ντεκόρ ουρανού. Γυρίσματα έγιναν και στη Γερμανία και τη Σκοτία. Αρχικά όμως ήταν η Ιταλία και η Ισπανία που είχαν επιλεχτεί λόγω του έντονου ήλιου τους, αλλά ο σκηνοθέτης ήταν αντίθετος σε ανοιχτά γυρίσματα.
- Το 12% της ταινίας περιέχει πλάνα ψηφιακών εφέ. Γενικός υπεύθυνος για αυτά ήταν ο Pitof.
- Ούτε αυθεντικό μπορεί κανείς να το πει, αλλά ούτε και διασκευασμένο το σενάριο. Για την ακρίβεια είναι ένα αμάλγαμα από διάφορα τεύχη του Αστερίξ: Αστερίξ ο Γαλάτης, Αστερίξ και ο Μάγος, Αστερίξ και οι Γότθοι, Αστερίξ ο Λεγεωνάριος και Αστερίξ ο Μονομάχος. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιες λεπτομέρειες δεν προέρχονται κι από άλλα τεύχη. Η ειρωνεία ήταν ότι υπήρχε τεύχος με αυτό τον τίτλο, από το οποίο δεν υπάρχει τίποτα επί του εδώ σεναρίου.
- Ο Roberto Benigni ήταν προσωπική επιλογή του σκηνοθέτη, αλλά αρχικά αρνήθηκε μια και γύριζε το Η Ζωή Είναι Ωραία. Με την καθυστέρηση της έναρξης γυρισμάτων, ο ηθοποιός ήταν πλέον διαθέσιμος.
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο για το διάσημο μοντέλο Laetitia Casta, ακόμα κι αν ο ρόλος προορίζονταν για γερμανίδα ηθοποιό.
- Έσχατη κινηματογραφική εμφάνιση για τον Claude Pieplu (Πανοραμίξ). Κι αυτό ενώ είχε εδώ συναντηθεί στο ίδιο πλατό με τον Michel Galabru 35 χρονιά μετά το Ο Χωροφύλακας του Σαιν-Τροπέ.
- Η πρώτη ζωντανή αναβίωση του διάσημου κόμικ είχε ανακηρυχθεί ως η πλέον ακριβή ταινία σε γαλλικό έδαφος (το πέρασε το σίκουελ του, αν και κάποιοι επιμένουν ότι δεν ξεπεράστηκε ποτέ), με ένα κόστος 42 εκατομμυρίων δολαρίων. Τα κέρδη όμως ήταν 101,6.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Jean-Jacques Goldman ερμηνεύει στο φινάλε τον θρήνο του Οβελίξ για τη Φαλμπαλά, ή αλλιώς Elle Ne Me Voit Pas.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 13/1/2018
Δεν ήταν δυνατόν με το «καλημέρα» των Γάλλων στη λογική των blockbuster (μετά δηλαδή το «Πέμπτο Στοιχείο»), να μην έβγαζαν στην εμπροσθοφυλακή τον εθνικό τους ήρωα των κόμικ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτή η μεγάλη έξοδος γίνεται λιγάκι άτσαλα, ίσως επειδή το σενάριο είναι αχταρμάς από πολλά αντίρροπα στοιχεία, που ήταν δύσκολο να λειτουργήσουν ομοιόμορφα στη μεγάλη οθόνη. Οι παραγωγοί κάνουν εξαιρετική δουλειά στην επιλογή και τη μεταμόρφωση των ηθοποιών (ειδικά ο Ζεράρντ Ντεπαρντιέ ήταν η απόλυτη επιλογή ως Οβελίξ), χτίζουν τα σκηνικά τους όπως ακριβώς τα πρόσταζε το κόμικ, αλλά επί του πρακτέου, της διασκευής δηλαδή, πολλά έχουν χαθεί στον δρόμο. Το χιούμορ, παρότι είναι δάνειο της ορίτζιναλ πηγής, δεν ακούγεται το ίδιο ξεκαρδιστικό, ενώ η δράση φαλτσάρει μια και τα ειδικά εφέ δεν συνεταιρίζονται με την αγνότητα που έβγαινε από τις σελίδες. Τουλάχιστον, αυτό το πρώτο μέρος είναι καλύτερο από κάποια σίκουελ.
Βαθμολογία: