Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/1/2008

Θα μιλήσω ευθέως… Όταν αποφασίζετε να δώσετε σάρκα και οστά σε ήρωες των παιδικών μας χρόνων να είστε πολύ, μα πολύ προσεκτικοί. Στην προκειμένη, αν και τα κακά, ευρωπαϊκά, παραδείγματα έχουν ήδη γίνει πολλά (Λούκι Λουκ, Αντιρίξ και Συμφωνίξ…), η τρίτη ζωντανή αναβίωση κόμικ του Αστερίξ είναι όχι απλά η χειρότερη των τριών, αλλά η χειρότερη που μπορείτε να φανταστείτε!

Το Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν το δωδέκατο της διάσημης σειράς κόμικς των Uderzo και Goscinny και ίσως -θέμα άποψης βέβαια- ένα από τα πέντε καλύτερα. Το χαρακτηριστικό που έκανε τα συγκεκριμένα κόμικ να γίνουν τόσο αγαπητά, ήταν πως το χιούμορ σε έκανε, χωρίς την παρεμβολή του μαγικού φίλτρου, να πετάγεσαι στο ταβάνι. Το ξεκαρδιστικό δεύτερο ζωντανό επεισόδιο, με την Κλεοπάτρα, έδινε σοβαρές ελπίδες και σε αυτή τη συνέχεια για κάτι καλό. Όμως…

Μέσα σε ένα ντελίριο ψηφιακών εφαρμογών, οι ήρωες φαντάζουν πνιγμένοι και ανήμποροι να παράγουν ψυχαγωγία, αφού τίποτα δεν λειτουργεί ορθά, λες και οι Ρωμαίοι έβαλαν το χεράκι τους! Το χιούμορ είναι προσχολικής ηλικίας και ακόμα χειρότερα επικεντρώνεται μονίμως σε θέματα βίας (οι μπουνιές πέφτουν σύννεφο). Ο νέος Αστερίξ, ο Clovis Cornillac (μπορεί και να τον θυμάστε στο Αδελφές Ψυχές), είναι επιεικώς απαράδεκτος σαν φάτσα και κωμικά ανύπαρκτος σε σχέση με τον υπέροχο Christian Clavier των δύο πρώτων μερών. Τα απίστευτα ειδικά εφέ και το εν μέρει ψηφιακό ντεκόρ κερδίζουν την παράσταση, αλλά εις βάρος του ανθρώπινου παράγοντα, αφού είναι πλέον φανερό πως εκτεταμένα ειδικά εφέ και κωμωδία δεν ταιριάζουν απόλυτα. Το σενάριο προσπαθεί να ακολουθήσει το κόμικ κατά πόδας, αλλά δεν θα πει πως αυτό λειτουργεί απόλυτα στον κινηματογράφο, που χρειάζεται περισσότερη στιβαρότητα.

Υπάρχει όμως κι ένα στοιχείο στην ταινία που δεν το αγγίζουμε, αρνητικά τουλάχιστον, και αυτό είναι η παρουσία του αειθαλούς Alain Delon. Αν υπάρχει περίπτωση να γελάσετε σε ένα σημείο, αυτό είναι ο πρώτος του μονόλογος, όπου σατιρίζει το σύνολο της καριέρας του. Σε μικρούς, μα πολύ μικρούς ρόλους, θα δείτε τη «δική μας» κυρία Karembeu να σατιρίζει την αγάπη της για το ποδόσφαιρο (ή μάλλον τους ποδοσφαιριστές), τον διάσημο στον παγκόσμιο χάρτη της δύναμης Nathan Jones, τον Michael Schumacher σε άρμα αντί για αυτοκίνητο και τον Zinedine Zidane που όχι, δεν κουτουλάει κανέναν! Τέλος, Πανοραμίξ είναι ο Jean-Pierre Cassel που βλέπει αυτήν του τη συμμετοχή από τον ουρανό, αφού πέρσι τον Απρίλη έφυγε από τη ζωή.

Ως γνωστόν, τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία και γιατί εδώ να χαλούσε ο κανόνας; Τα άνω των 100 εκατομμυρίων που ξοδεύτηκαν για την παραγωγή είναι αλήθεια πως δικαιολογούνται μέχρι τελευταίο σεντ, αφού η ταινία έχει εξαιρετικά ειδικά εφέ και πλούσια σκηνικά, αν και τα περισσότερα είναι ψηφιακά. Όμως, αναπλάθουν έναν ψυχρό κόσμο, εφόσον το χιούμορ και η ψυχή απουσιάζουν τελείως. Ο Αστερίξ δεν είναι ο κεντρικός χαρακτήρας και στη θέση του μπαίνουν οι Ρωμαίοι, κάτι που όμως δεν μας βρίσκει τελείως λυπημένους, αφού ο Cornillac είναι απλά μια σκιά του μουστακαλή ήρωα. Ο Depardieu απλά υπάρχει, το χιούμορ θα αφήσει απαθή και… τα μικρά παιδιά, και η εμμονή στη βία δεν έχει καμία σχέση με την αντίστοιχη εμμονή του κόμικ, όπου το άπλετο χιούμορ την ελάφραινε. Παραδόξως λειτουργεί περισσότερο σαν ταινία δράσης (για την τελική σκηνή της αρματοδρομίας) και σαν μήνυμα κατά του ντόπινγκ (λέμε τώρα…). Αν αποφασίσετε να το επισκεφτείτε -και πιστεύω πως δεν θα είστε και λίγοι που θα το πράξετε- κάντε το για το πρόσωπο της μοντέλας Vanessa Hessler και την απολαυστική παρουσία του αθάνατου Alain Delon. Και επειδή δεν υπάρχουν πια Γαλάτες… είναι τρελοί αυτοί οι γάλλοι παραγωγοί…

Βαθμολογία: