Μέσω μιας επαναστατικής τεχνολογίας που ξεκλειδώνει τις γενετικές του μνήμες, ο Κάλουμ Λιντς βιώνει τις περιπέτειες του προγόνου του, Αγκιλάρ, στην Ισπανία του 15ου αιώνα. Ο Κάλουμ ανακαλύπτει ότι κατάγεται από μια μυστηριώδη κρυφή αδελφότητα, τους Assassins, και συγκεντρώνει φοβερές γνώσεις και ικανότητες για να αντιμετωπίσει την καταπιεστική και παντοδύναμη οργάνωση Templar στο σήμερα.

Σκηνοθεσία:

Justin Kurzel

Κύριοι Ρόλοι:

Michael Fassbender … Callum ‘Cal’ Lynch/Aguilar de Nerha

Marion Cotillard … Δρ Sofia Rikkin

Jeremy Irons … Alan Rikkin

Brendan Gleeson … Joseph Lynch

Charlotte Rampling … Ellen Kaye

Michael Kenneth Williams … Moussa

Denis Menochet … McGowan

Ariane Labed … Maria

Khalid Abdalla … σουλτάνος Muhammad XII

Essie Davis … Mary Lynch

Callum Turner … Nathan

Carlos Bardem … στρατάρχης Benedicto

Javier Gutierrez … Tomas de Torquemada

Matias Varela … Emir

Crystal Clarke … Samia

Rufus Wright … Alex

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Michael Lesslie, Adam Cooper, Bill Collage

Παραγωγή: Jean-Julien Baronnet, Patrick Crowley, Michael Fassbender, Gerard Guillemot, Frank Marshall, Conor McCaughan, Arnon Milchan

Μουσική: Jed Kurzel

Φωτογραφία: Adam Arkapaw

Μοντάζ: Christopher Tellefsen

Σκηνικά: Andy Nicholson

Κοστούμια: Sammy Sheldon

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Assassin’s Creed
  • Ελληνικός Τίτλος: Assassin’s Creed

Σεναριακή Πηγή

  • Σειρά βίντεο-γκέιμ (χαρακτήρες): Assassin’s Creed των Corey May, Jade Raymond, Patrice Desilets.

Παραλειπόμενα

  • Βασίζεται στο διάσημο ομώνυμο βιντεοπαιχνίδι που πρωτοεμφανίστηκε το 2007, από το οποίο δανείζεται την κεντρική ιδέα (το σύμπαν του), αλλά όχι την πλοκή.
  • Οι διαδικασίες για να γίνει η ταινία ξεκίνησαν το 2011 από τη Sony Pictures, και ήδη από το 2012 ο Michael Fassbender είχε επιλεχτεί για τον κεντρικό ρόλο.
  • Ο Michael Fassbender όχι μονάχα δεν είχε παίξει ποτέ το παιχνίδι, αλλά δεν γνώριζε την ύπαρξη του μέχρι που πήρε τον ρόλο.
  • Η Alicia Vikander έμεινε ως υποψήφια για τον ρόλο που κατέληξε στην Ariane Labed, μια και προτίμησε το Τζέισον Μπορν.
  • Η Olivia Munn είχε εκφράσει τη θέληση της να συμπεριληφθεί στο καστ.
  • Γυρίσματα έγιναν στη Μάλτα, την Ισπανία, αλλά και στα πλατό των ταινιών 007 στα Pinewood Studios.
  • Θετική η κίνηση στα ταμεία, με έσοδα 240,7 εκατομμύρια δολάρια, αλλά κι ένα υψηλό μπάτζετ των 125. Τόσο αυτός ο συνδυασμός όσο και οι αρνητικές κριτικές δεν βοήθησαν την 21st Century Fox να προχωρήσει σε franchise, με το σίκουελ να αναβάλλεται οριστικά μετά την εξαγορά από την Disney.
  • Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 30/12/2016

Ο Callum Lynch έχει καταδικαστεί σε θανατική ποινή για φόνο. Ωστόσο, μια εταιρεία ονόματι Abstergo θα τον πάρει από τη φυλακή και θα τον κλείσει στις ειδικά διαμορφωμένες εγκαταστάσεις της. Εκεί, με τη βοήθεια της δόκτορος Sophia Rikkin, θα εξοικειωθεί με το Animus, ένα μηχάνημα που του δίνει τη δυνατότητα να ανακαλέσει και να αναβιώσει μνήμες του προγόνου του, Aguilar, ο οποίος ήταν μέλος των Ασασίνων, μιας σέχτας δολοφόνων που επεδίωκε να εμποδίσει τα σκοτεινά σχέδια του Τάγματος των Ναϊτών. Η εταιρεία που διευθύνεται από τον πατέρα της Sophia, Alan, επιθυμεί μέσω της διαδικασίας αυτής να μάθει από τις αναμνήσεις του Aguilar για την τοποθεσία του Μήλου της Εδέμ, το οποίο έχει τη δυνατότητα αν αποκτηθεί και χρησιμοποιηθεί κατάλληλα να καθυποτάξει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπινου είδους.

Αν μη τι άλλο, προξενεί μια εύλογη απορία πως για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου δημοφιλέστατου παιχνιδιού επιστρατεύτηκε ένας σκηνοθέτης που δεν έχει προϋπηρεσία σε αυτό που αποκαλείται εμπορικό σινεμά (ίσα ίσα που η περσινή διασκευή του Justin Kurzel του σαιξπηρικού «Macbeth» πάτωσε στα ταμεία παρά το ηχηρό της πρωταγωνιστικό δίδυμο, το ίδιο που παίζει κι εδώ όλως τυχαίως). Αν η πρόθεση ήταν μια σκηνοθετική οπτική πιο καλλιτεχνίζουσα που θα έκανε το φιλμ να ξεφεύγει λίγο από τον σωρό των υπόλοιπων ταινιών βασισμένων σε βιντεοπαιχνίδια, δυστυχώς ο στόχος δεν επιτεύχθηκε. Κάποιες εντυπωσιακές εναέριες λήψεις (με βοήθεια και ψηφιακών εφέ σε κάποιες περιπτώσεις) σε συνδυασμό με άλλες απρόσμενες επιλογές στις κινήσεις της κάμερας μπορεί στην αρχή να εκπλήσσουν θετικά, σύντομα όμως κουράζουν με την επανάληψή τους και αυτό που αφήνουν ως επίγευση είναι μια αισθητική περισσότερο βιντεοκλιπίστικη παρά ένα στυλιζαρισμένο αποτύπωμα που θα επιθυμούσε ο Kurzel.

Γενικότερα, αν και υπάρχουν κάποια διάσπαρτα θετικά στοιχεία (για παράδειγμα οι σεκάνς δράσης που διαδραματίζονται στην Ισπανία του 1492 μέσω των αναδρομών στο Animus, είναι καλοστημένες και αρκούντως συναρπαστικές ως επί το πλείστον), η εντύπωση που δίνεται είναι αυτή της σπατάλης. Σπατάλη ταλέντου για τους εξαιρετικά ικανούς ηθοποιούς που λαμβάνουν μέρος και αναγκάζονται να ξεστομίσουν πολλάκις φαιδρές ατάκες, με τον Michael Fassbender που έχει τον ρόλο και του συμπαραγωγού εδώ να περιφέρεται απλά σκυθρωπός στο μεγαλύτερο κομμάτι του έργου (μόνο σε μια σκηνή όπου τραγουδάει οργισμένος το «Crazy» της Patsy Cline φαίνεται να βγαίνει από αυτό το mode) και τον Jeremy Irons να εξαργυρώνει ακόμη μία επιταγή για τη συμμετοχή του σε ένα αμφίβολης ποιότητας μπλοκμπάστερ φέτος μετά το περιβόητο «Batman v Superman». Στην ίδια κατηγορία, έχει ομολογουμένως την πλάκα του να βλέπει κανείς τη μούσα του Λάνθιμου, Ariane Labed, να επιδίδεται εδώ σε απανωτές κλοτσοπατινάδες, σίγουρα όμως στα σοβαρά εδώ υπάρχει μια λανθασμένη αξιοποίηση της δυναμικής της ως ηθοποιού. Σπατάλη όμως και χρημάτων, με έναν ογκώδη προϋπολογισμό 125 εκατομμυρίων δολαρίων (αν ληφθεί υπόψιν η μέχρι στιγμής εμπορική πορεία του φιλμ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τότε μιλάμε για μια κολοσσιαία χασούρα για τα στούντιο και αποτυχία στο box-office), που παρότι η ταινία αναμφίβολα δείχνει επαγγελματικά στημένη, σε ελάχιστες στιγμές να δίνει την αίσθηση μιας τόσο δαπανηρής παραγωγής στην οθόνη.

Πέραν άλλων αναμενόμενων προβλημάτων που συναντιούνται συνήθως στο είδος της μεταφοράς βιντεοπαιχνιδιού στη μεγάλη οθόνη, όπως οι μη δουλεμένοι χαρακτήρες, υπάρχει και το θέμα της αποτύπωσης της βίας. Για λόγους εμπορικότητας έχουμε να κάνουμε με άλλη μια ταινία «κατάλληλη άνω των 13» με αποτέλεσμα να υπάρχει περιορισμός στο αίμα που απεικονίζεται και με την κάμερα να βρίσκεται σε μια απόσταση ή και να απομακρύνεται σχεδόν κάθε φορά που μια λεπίδα διαπερνάει ένα σώμα, πράγμα οξύμωρο αν γίνει συνειδητό ότι μιλάμε για ένα φιλμ που ασχολείται με δολοφόνους. Υπολογίζοντας και την αδυναμία των σεναριογράφων να στήσουν πειστικά ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό σύμπαν που θα ενέπνεε και σίκουελ, εν κατακλείδι το αποτέλεσμα σφραγίζεται από μια μετριότητα. Σίγουρα υπάρχουν φετινές παραγωγές που έχουν προσβάλλει πολύ χειρότερα τη νοημοσύνη του θεατή από τη συγκεκριμένη προσπάθεια, αυτό το γεγονός όμως δεν την ανυψώνει ποιοτικά.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *