Assassin’s Creed

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 30/12/2016

Ο Callum Lynch έχει καταδικαστεί σε θανατική ποινή για φόνο. Ωστόσο, μια εταιρεία ονόματι Abstergo θα τον πάρει από τη φυλακή και θα τον κλείσει στις ειδικά διαμορφωμένες εγκαταστάσεις της. Εκεί, με τη βοήθεια της δόκτορος Sophia Rikkin, θα εξοικειωθεί με το Animus, ένα μηχάνημα που του δίνει τη δυνατότητα να ανακαλέσει και να αναβιώσει μνήμες του προγόνου του, Aguilar, ο οποίος ήταν μέλος των Ασασίνων, μιας σέχτας δολοφόνων που επεδίωκε να εμποδίσει τα σκοτεινά σχέδια του Τάγματος των Ναϊτών. Η εταιρεία που διευθύνεται από τον πατέρα της Sophia, Alan, επιθυμεί μέσω της διαδικασίας αυτής να μάθει από τις αναμνήσεις του Aguilar για την τοποθεσία του Μήλου της Εδέμ, το οποίο έχει τη δυνατότητα αν αποκτηθεί και χρησιμοποιηθεί κατάλληλα να καθυποτάξει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπινου είδους.

Αν μη τι άλλο, προξενεί μια εύλογη απορία πως για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου δημοφιλέστατου παιχνιδιού επιστρατεύτηκε ένας σκηνοθέτης που δεν έχει προϋπηρεσία σε αυτό που αποκαλείται εμπορικό σινεμά (ίσα ίσα που η περσινή διασκευή του Justin Kurzel του σαιξπηρικού «Macbeth» πάτωσε στα ταμεία παρά το ηχηρό της πρωταγωνιστικό δίδυμο, το ίδιο που παίζει κι εδώ όλως τυχαίως). Αν η πρόθεση ήταν μια σκηνοθετική οπτική πιο καλλιτεχνίζουσα που θα έκανε το φιλμ να ξεφεύγει λίγο από τον σωρό των υπόλοιπων ταινιών βασισμένων σε βιντεοπαιχνίδια, δυστυχώς ο στόχος δεν επιτεύχθηκε. Κάποιες εντυπωσιακές εναέριες λήψεις (με βοήθεια και ψηφιακών εφέ σε κάποιες περιπτώσεις) σε συνδυασμό με άλλες απρόσμενες επιλογές στις κινήσεις της κάμερας μπορεί στην αρχή να εκπλήσσουν θετικά, σύντομα όμως κουράζουν με την επανάληψή τους και αυτό που αφήνουν ως επίγευση είναι μια αισθητική περισσότερο βιντεοκλιπίστικη παρά ένα στυλιζαρισμένο αποτύπωμα που θα επιθυμούσε ο Kurzel.

Γενικότερα, αν και υπάρχουν κάποια διάσπαρτα θετικά στοιχεία (για παράδειγμα οι σεκάνς δράσης που διαδραματίζονται στην Ισπανία του 1492 μέσω των αναδρομών στο Animus, είναι καλοστημένες και αρκούντως συναρπαστικές ως επί το πλείστον), η εντύπωση που δίνεται είναι αυτή της σπατάλης. Σπατάλη ταλέντου για τους εξαιρετικά ικανούς ηθοποιούς που λαμβάνουν μέρος και αναγκάζονται να ξεστομίσουν πολλάκις φαιδρές ατάκες, με τον Michael Fassbender που έχει τον ρόλο και του συμπαραγωγού εδώ να περιφέρεται απλά σκυθρωπός στο μεγαλύτερο κομμάτι του έργου (μόνο σε μια σκηνή όπου τραγουδάει οργισμένος το «Crazy» της Patsy Cline φαίνεται να βγαίνει από αυτό το mode) και τον Jeremy Irons να εξαργυρώνει ακόμη μία επιταγή για τη συμμετοχή του σε ένα αμφίβολης ποιότητας μπλοκμπάστερ φέτος μετά το περιβόητο «Batman v Superman». Στην ίδια κατηγορία, έχει ομολογουμένως την πλάκα του να βλέπει κανείς τη μούσα του Λάνθιμου, Ariane Labed, να επιδίδεται εδώ σε απανωτές κλοτσοπατινάδες, σίγουρα όμως στα σοβαρά εδώ υπάρχει μια λανθασμένη αξιοποίηση της δυναμικής της ως ηθοποιού. Σπατάλη όμως και χρημάτων, με έναν ογκώδη προϋπολογισμό 125 εκατομμυρίων δολαρίων (αν ληφθεί υπόψιν η μέχρι στιγμής εμπορική πορεία του φιλμ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τότε μιλάμε για μια κολοσσιαία χασούρα για τα στούντιο και αποτυχία στο box-office), που παρότι η ταινία αναμφίβολα δείχνει επαγγελματικά στημένη, σε ελάχιστες στιγμές να δίνει την αίσθηση μιας τόσο δαπανηρής παραγωγής στην οθόνη.

Πέραν άλλων αναμενόμενων προβλημάτων που συναντιούνται συνήθως στο είδος της μεταφοράς βιντεοπαιχνιδιού στη μεγάλη οθόνη, όπως οι μη δουλεμένοι χαρακτήρες, υπάρχει και το θέμα της αποτύπωσης της βίας. Για λόγους εμπορικότητας έχουμε να κάνουμε με άλλη μια ταινία «κατάλληλη άνω των 13» με αποτέλεσμα να υπάρχει περιορισμός στο αίμα που απεικονίζεται και με την κάμερα να βρίσκεται σε μια απόσταση ή και να απομακρύνεται σχεδόν κάθε φορά που μια λεπίδα διαπερνάει ένα σώμα, πράγμα οξύμωρο αν γίνει συνειδητό ότι μιλάμε για ένα φιλμ που ασχολείται με δολοφόνους. Υπολογίζοντας και την αδυναμία των σεναριογράφων να στήσουν πειστικά ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό σύμπαν που θα ενέπνεε και σίκουελ, εν κατακλείδι το αποτέλεσμα σφραγίζεται από μια μετριότητα. Σίγουρα υπάρχουν φετινές παραγωγές που έχουν προσβάλλει πολύ χειρότερα τη νοημοσύνη του θεατή από τη συγκεκριμένη προσπάθεια, αυτό το γεγονός όμως δεν την ανυψώνει ποιοτικά.

Βαθμολογία: