Άργκαϊλ

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 31/1/2024

Δεν περιμέναμε να φτάσει το 2024 για να μάθουμε το σινεμά του Matthew Vaughn και το στοιχείο-κλειδί που θέτει την όποια βάση συζήτησης περί αυτού είναι το αν κάποιος αρέσκεται ή όχι σε αυτού του είδους τη διασκέδαση, μια λέξη προσεκτικά επιλεγμένη γιατί αυτά είναι τα όρια προσφοράς των ταινιών του. Και είναι μεγάλη ζημιά η αποκλειστική δεκαετής σκηνοθετική παραγωγή του -για την οποία μας ενημερώνει η post-credit σκηνή- με τη σειρά των «Kingsman» αφού στο “Argylle” παρουσιάζει πλέον μια φόρμα που εφαρμόζεται στον αυτόματο.

Οι μόνες εκπλήξεις που παρουσιάζει το “Argylle” είναι στο σενάριό του, χωρίς αυτό να προσμετρείται ως κάτι θετικό. Αν θεωρήσουμε ότι το πρόσχημα της ιστορίας είναι πρωτότυπο, αυτό που παρακολουθούμε χωρίζεται ισόποσα σε ένα αρκετά στρωτό πρώτο μισό και ένα δεύτερο μισό ασυνάρτητο όπου η πλοκή εντάσσει αλλεπάλληλες ανατροπές που ελάχιστο νόημα βγάζουν όσο οδηγείται προς το φινάλε. Είπα όμως ότι η διασκέδαση είναι το κίνητρο και φανερώνεται από την αυτοπεποίθηση του Vaughn, ο οποίος έχοντας βρει ένα σκηνοθετικό τσιτάτο -αυτό της απρόσκοπτης αντιπαράθεσης του υπαρκτού κατασκόπου του Sam Rockwell με τον φανταστικό κατάσκοπο του Henry Cavill- το χρησιμοποιεί ανηλεώς σε συνδυασμό με τις σκηνές σωματικής μάχης υπό την μουσική επένδυση κάποιας ποπ επιτυχίας. Αυτή η στείρα επανάληψη δεν δίνεται με κάποιο προσωπικό στιλ αλλά κατασκευάζεται μονταζιακά συνδυάζοντας πλάνα από διαφορετικές γωνίες λήψης χωρίς υπόβαθρο, χωρίς σκοπό και κυρίως χωρίς περιεχόμενο. Μόνος σκοπός το θέαμα λοιπόν.

Σε μια καταπληκτική αντιστοιχία με τη μαζική παραγωγή του είδους του τρόμου όπου όλα στήνονται μηχανικά ώστε να αντιληφθεί ο θεατής ότι παρακολουθεί χόρορ ακόμα και όταν δεν υπάρχει τίποτα που να το μαρτυρά στη σκηνή, ο Vaughn κατοχυρώνει σε κάθε του επιλογή ότι βρισκόμαστε εντός μιας κωμωδίας, κάτι που μοιάζει να τον απασχολεί πολύ περισσότερο από το μεγαλύτερο κομμάτι της περιπέτειας που έχει αφεθεί στη μοίρα των ψηφιακών εφέ. Τα οποία εντούτοις ομολογώ ότι είναι άψογα, τόσο άψογα και αναμενόμενα μέσα στην αφήγηση που δεν προκαλούν την παραμικρή εντύπωση. Το κομμάτι της κωμωδίας παίζει σαν ένα υπερμέγεθες ανέκδοτο κατά το οποίο όλοι εντός της οθόνης γελούν προεξοφλημένα, αφού κάποιο αυτόνομο αστείο δεν υπάρχει ώστε να σχηματίζεται έστω σαν πρόσχημα μια αρχή, μία μέση και ένα τέλος. Η κατασκοπική παράμετρος, που σίγουρα δεν ήταν στις προθέσεις να παίξει ως σάτιρα, περισσότερο βρίσκει θέση στη σκηνή του Δελφινάριου. Άλλωστε, τι Χαβάη, τι… Χαλβάη.

Σχεδόν εκλιπαρούσα να δω στην οθόνη κάποια μορφή γραφικής και αιματοβαμμένης βίας, η οποία θα ήταν σαφώς πιο καλόγουστη από το ακατάσχετο σερί κωμικότητας που σχηματοποιεί τους σκοτωμούς, στήνοντας ολόκληρο «σκετς» πάνω στην καλύτερη χορογραφία για να λιώσεις τα κεφάλια των αντιπάλων. Χωρίς να το φτάσω σε ζητήματα αισθητικής, είναι τουλάχιστον μέσα στις εγγενείς μου αξίες να μην μπορώ να γελάσω απλώς και μόνο με σκοτωμούς όταν δεν υποστηρίζονται από κάποιο άλλο στοιχείο αλλά σηκώνουν εξολοκλήρου την κωμωδία. Ή να υπήρχε κάποιο σκηνοθετικό άγγιγμα που να με έκανε να το αφήσω στις προσωπικές και υποκειμενικές προσλαμβάνουσες του εκάστοτε θεατή. Ο Vaughn απλώς στήνει κάμερες και μοντάρει αγέρωχα χωρίς να εντάσσει τίποτα πέρα από ό,τι περνά άμεσα από τον αμφιβληστροειδή. Το αν θα φτάσει σε εγκέφαλο είναι αδιάφορο.

Προφανή στοιχεία όπως η μίξη πραγματικότητας και φαντασίας έτσι όπως την αντιλαμβάνεται η πρωταγωνίστρια περισσότερο μπερδεύουν μέσω της απουσίας τους κάποιον υποψιασμένο θεατή, ενώ η μεγαλύτερη παραφωνία στο υποκριτικό κομμάτι είναι ο Bryan Cranston, σε έναν ρόλο όπου μπροστά του ο μαφιόζος του Robert De Niro στο «Ανάλυσέ το» θεωρείται ρόλος ρεπερτορίου.

Αυτό που τελικά θα μετρήσει στην αντιμετώπιση του “Argylle” είναι το αν θα κουμπώσει πάνω στις προσδοκίες κάθε θεατή. Από πλευράς κριτικής, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν γυμνό αυτοκράτορα, αλλά για αυτόν που επιζητεί καλαμπόκι και θεάματα, είναι ταμάμ.

Βαθμολογία: