Η Κλάρα, 65 ετών, είναι μια συνταξιούχος συγγραφέας και μουσικο-κριτικός. Είναι χήρα, μητέρα τριών ενηλίκων παιδιών, και ζει σε ένα διαμέρισμα γεμάτο βιβλία και δίσκους στη γειτονιά του Μπόα Βιατζέμ, σε ένα κτίριο που ονομάζεται Aquarius. Η Κλάρα έχει επίσης το δώρο του ταξιδιού στον χρόνο, μια υπερδύναμη που λίγοι άνθρωποι στον κόσμο είναι σε θέση να αναπτύξουν.
Σκηνοθεσία:
Kleber Mendonca Filho
Κύριοι Ρόλοι:
Sonia Braga … Clara
Humberto Carrao … Diego
Irandhir Santos … Roberval
Maeve Jinkings … Ana Paula
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Kleber Mendonca Filho
Παραγωγή: Said Ben Said, Emilie Lesclaux, Michel Merkt
Φωτογραφία: Pedro Sotero, Fabricio Tadeu
Μοντάζ: Eduardo Serrano
Σκηνικά: Juliano Dornelles, Thales Junqueira
Κοστούμια: Rita Azevedo
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Aquarius
Ελληνικός Τίτλος: Aquarius
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
- Καλύτερη ταινία και δύο ακόμα βραβεία στα εθνικά βραβεία της Βραζιλίας.
Παραλειπόμενα
- Για πολιτικούς λόγους (έγινε προπύργιο για την πραγματοποίηση κάποιων διαδηλώσεων κατά του βραζιλιανικού καθεστώτος), η βραζιλιάνικη επιτροπή για τα Όσκαρ απέκλεισε εξαρχής το Aquarius. Ως διαμαρτυρία, τρεις ακόμα ταινίες αποσύρθηκαν από τη διαδικασία (μεταξύ αυτών το Neon Bull και το Don`t Call me Son), ενώ ο αμερικανός διανομέας απάντησε σε όλο αυτό με την προώθηση της Sonia Braga για το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 25/5/2017
Η Κλάρα (Σόνια Μπράγκα) είναι μια πρώην κριτικός μουσικής που έχει νικήσει στο παρελθόν τον καρκίνο και είναι πλέον η μοναδική ένοικος του παλιού συγκροτήματος «Aquarius», το οποίο έχει αγοράσει μια κατασκευαστική εταιρεία και θέλει να μετατρέψει σε σύγχρονο κτίριο, ενώ εξαιτίας της άρνησής της να το αφήσει, παραμένει το μοναδικό τους εμπόδιο.
Στο τελευταίο πόνημα του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιο παρακολουθούμε τη δραματική εξέλιξη της μάχης μιας γυναίκας με το εξοντωτικό σύστημα, ή αλλιώς τη σύγκρουση του παλιού με το νέο ως μια απελευθερωτική ανάσα αντίστασης στον αδηφάγο εκσυγχρονισμό. Θεματικά, ενδεχομένως δεν πρόκειται για κάτι νέο, αλλά το δραματουργικό χτίσιμο έχει τέτοια δυναμική, ώστε η δόμηση του κάθε πλάνου να παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, με τη σχεδόν δυομισάωρη διάρκεια να συμβάλλει στην αργή, μα σταθερά άψογη κλιμάκωση της έντασης, αλλά και σε μια ολοκληρωμένη κοινωνική μελέτη του σύγχρονου μέσα από τα μάτια του παραδοσιακού.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει, ακόμα, το σπάσιμο της αφήγησης σε τρία μέρη. Τα μαλλιά, ο έρωτας, ο καρκίνος. Ύστερα, η αντιθετική αποδόμηση αυτών. Είναι ο σκληρός κοινωνικός ρεαλισμός της παρατήρησης, που ως συνήθως δεν αφήνει περιθώρια σε συναισθήματα (δεν υπάρχουν θετικά και αρνητικά πρόσημα, μόνο θέσεις και αντιθέσεις), μα ενισχύεται σεναριακά από έναν εξαιρετικά δυνατό πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, τον οποίο ενσαρκώνει με περισσή επιτυχία η Σόνια Μπράγκα. Χήρα, πρώην καρκινοπαθής, πρώην κριτικός μουσικής, άρα έχει επαφή με την τέχνη, στιβαρές εμπειρίες ζωής και στενή σύνδεση με το περιβάλλον της, το οποίο αρνείται να εγκαταλείψει. Φυσικά, υπάρχει το υποκειμενικό, υπάρχει και η ταύτιση, μα η κεντρική ηρωίδα διαθέτει τέτοια ακεραιότητα (τόσο ως ανθρώπινος χαρακτήρας, όσο και ως σεναριακή οντότητα), που αν μη τι άλλο αποδεικνύεται η ανάγκη της ύπαρξής της ως αντισταθμικός παράγοντας που θα οριοθετήσει δυναμικά την ανεξέλεγκτη, αυθύπαρκτη εξέλιξη.
Το κλείσιμο μπορεί να φανεί ελαφρώς απότομο, μα είναι ουσιαστικά η έκρηξη, το τελικό στάδιο της κλιμάκωσης, που είναι ζωτικό κι αναγκαίο να επέλθει ως μια ισχυρή εξωτερίκευση-διοχέτευση του πόνου, αλλά και ως τελική δικαίωση.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
