Λατρεύω να σε Μισώ

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 5/2/2023

Στο “Λατρεύω να σε Μισώ”, ο σκηνοθέτης Will Gluck μοιάζει να επιστρατεύει όλα τα λάθος στοιχεία για να συνθέσει αυτή τη ρομαντική κωμωδία, αλλά το κάνει με τον πιο πετυχημένα μετριοπαθή τρόπο, προσφέροντας ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς αλλά σε μια ποσότητα τόσο-όσο, αποτρέποντάς με από το να του καταλογίσω αποτυχία. Αυτό το καθαρά βιομηχανικό προϊόν μοιάζει με το απαύγασμα της λογικής του καναλιού Hallmark, με μια ιστορία εν πολλοίς ακίνδυνη που θα απαγορεύσει στον οποιονδήποτε να δυσφορήσει, αμπαλαρισμένη σε ένα ιλουστρασιόν περιτύλιγμα με άψογο παρουσιαστικό.

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι ο Μπεν και η Μπία, δύο τέλειες εκδόσεις του ανθρώπινου είδους σε σωματικό επίπεδο, αλλά στο κομμάτι της προσωπικότητας πρόκειται για τα πιο συναισθηματικά ανώριμα άτομα που έχουν εμφανιστεί ποτέ σε ταινία. Το γεγονός ότι η έκβαση του ειδυλλίου είναι προδιαγεγραμμένη από την αρχή εμποδίζει την υποστήριξη του θεατή, αλλά εδώ είναι το στοιχείο-κλειδί: κανείς δεν μας ζητά να συμμετέχουμε. Ο Gluck κρατάει στα χέρια του μια μακριά λίστα με όλα τα αναμενόμενα κλισέ των κομεντί, και με ταχύτητα πολυβόλου βάζει τικ στα κουτάκια. Κατόπιν εορτής είναι εύκολο να έρθουν στον νου οι σαφείς επιρροές του σαιξπηρικού “Πολύ Κακό για το Τίποτα” και της screwball, αλλά το ότι κατά τη διάρκεια της προβολής η ταινία δεν γεννά την παραμικρή σκέψη ή συνειρμό δεν το λες και θετικό.

Οι χαρακτήρες είναι γραμμένοι με την ελαφρότητα πούπουλου, ο καθένας αντιστοιχεί σε κάποιο αρχέτυπο που η μετατροπή του σε στερεότυπο εμποδίζεται αποκλειστικά χάρη στους ικανούς ηθοποιούς, ειδικά όσον αφορά τον Dermot Mulroney στον ρόλο του πεθερού, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά τι του ζητείται και το διασκεδάζει σε κάθε δευτερόλεπτο της παρουσίας του. Μισό λεπτό, πεθερός ποιανού…; Η υπόθεση περιλαμβάνει μεν έναν γάμο, στον οποίο ο Μπεν και η Μπία πηγαίνουν ως καλεσμένοι συγγενείς, και παρότι μισιούνται, αναγκάζονται να παραστήσουν το ζευγάρι. Η ταινία με κάποιον μαγικό τρόπο προσπαθεί να μας πείσει ότι σε έναν κραυγαλέα δαπανηρό γάμο στην Αυστραλία όπου όλα είναι τέλεια στον υπερθετικό βαθμό, όλοι μα όλοι, ακόμα και οι δύο νύφες, ασχολούνται με τα ιλαροτραγικά καμώματα των δύο πρωταγωνιστών καθώς καταστρέφουν τις ετοιμασίες. Και το καταφέρνει!

Βλέπετε, ο Gluck έχει έναν άσσο στο μανίκι του: ξέρει πολύ καλά πώς να διατηρεί τον ρυθμό. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα σαφές από τους διαλόγους, οι οποίοι ερμηνεύονται με μια ζηλευτή μουσικότητα, που αν είχαν ομοιοκαταληξία θα μιλούσαμε για ένα πρώτης τάξεως μιούζικαλ. Μπορεί επί της οθόνης να ακούγονται ατάκες που κανείς μας ποτέ δεν θα ξεστομίσει και να παρουσιάζονται περιστατικά που ποτέ κανείς μας δεν θα βιώσει, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που η ταινία προκαλεί γέλιο. Δύσκολα πιστεύει κανείς ότι βλέπει την ίδια Sydney Sweeney του “Reality” ή τον Glen Powell του “Top Gun: Maverick”, αλλά και οι δύο ερμηνεύουν με τόση πηγαία ελευθερία που παραβλέπουμε ότι η μεταξύ τους χημεία είναι περισσότερο εικαστική παρά πραγματική.

Τίποτα που παρουσιάζεται στον θεατή δεν είναι εντελώς ανεπιτυχές, και μέσα μου ευχόμουν να ήταν γιατί έτσι τουλάχιστον η ταινία θα ήταν ικανή να προκαλέσει κάποια αντίδραση. Η έντονη χρήση του γυμνού στις κωμικές καταστάσεις δεν αποσπά από το γεγονός ότι το χιούμορ στο σύνολό του είναι ιδιαίτερα σεμνό και συγκρατημένο. Η ταινία επιτελεί πλήρως τον σκοπό της ανούσιας, εντούτοις ευχάριστης, θέασης, δεν προσφέρει τίποτα στο είδος αλλά δεν του κλέβει κιόλας. Είναι το αποκορύφωμα της μετριότητας στην ιδανικότερη μορφή του. Είναι κι αυτό ένα κατόρθωμα.

Βαθμολογία: