Ο Ant-Man και η Σφήκα (2018)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Σκοτ Λανγκ έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του ως σούπερ ήρωας, αλλά κι ως πατέρας. Ενώ προσπαθεί να ισορροπήσει την κανονική του ζωή του με τις ευθύνες του ως Ant-Man, αντιμετωπίζει μια καινούργια, επείγουσα αποστολή που του αναθέτουν η Χόουπ Βαν Βτάικ και ο δόκτωρ Χανκ Πιμ. Ο Σκοτ πρέπει να ξαναφορέσει τη στολή του και να μάθει να μάχεται δίπλα στη Σφήκα, καθώς η ομάδα συνεργάζεται για να ανακαλύψει μυστικά από το παρελθόν.

Σκηνοθεσία:

Peyton Reed

Κύριοι Ρόλοι:

Paul Rudd … Scott Lang/Ant-Man

Evangeline Lilly … Hope Van Dyne/Wasp

Michael Pena … Luis

Walton Goggins … Sonny Burch

Hannah John-Kamen … Ava Starr/Ghost

Michelle Pfeiffer … Janet Van Dyne/Wasp

Laurence Fishburne … Δρ Bill Foster

Michael Douglas … Δρ Hank Pym

Bobby Cannavale … Jim Paxton

Judy Greer … Maggie

T.I. … Dave

David Dastmalchian … Kurt

Abby Ryder Fortson … Cassie

Randall Park … Jimmy Woo

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Chris McKenna, Erik Sommers, Paul Rudd, Andrew Barrer, Gabriel Ferrari

Παραγωγή: Stephen Broussard, Kevin Feige

Μουσική: Christophe Beck

Φωτογραφία: Dante Spinotti

Μοντάζ: Dan Lebental, Craig Wood

Σκηνικά: Shepherd Frankel

Κοστούμια: Louise Frogley

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Ant-Man and the Wasp
Ελληνικός Τίτλος: Ο Ant-Man και η Σφήκα
Εναλλακτικός Τίτλος: Ant-Man 2

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Marvel Cinematic Universe: η πλήρης λίστα ταινιών

Σεναριακή Πηγή

Σειρά κόμικς (χαρακτήρες): Ant-Man των Stan Lee, Larry Lieber, Jack Kirby.

Παραλειπόμενα

Το πρώτο σίκουελ του Ant-Man (2015) συζητούνταν άμεσα με την έξοδο του ορίτζιναλ, και περίμενε ελάχιστους μήνες πριν την επίσημη ανακοίνωση τον Οκτώβρη του 2015. Αμέσως σχεδόν υπόγραψαν οι δύο ίδιοι πρωταγωνιστές, ενώ ακολούθησε μέσα σε έναν μήνα κι ο ίδιος σκηνοθέτης. Για τον Peyton Reed αποτέλεσε και την ευκαιρία που δεν είχε στο ορίτζιναλ μέρος, δηλαδή να πιάσει μια ταινία Ant-Man από τα αρχικά στάδια της παραγωγής.
Ο Reed αποκάλυψε ότι υπήρχαν παράλληλα σχέδια για μια αυτόνομη ταινία με κεντρικό ήρωα τον Hank Pym/Ant-Man (Michael Douglas). Σε αυτή θα μπορούσαν να ενσωματώσουν την εισαγωγή με τον Jordi Molla που είχε κοπεί από την πρώτη ταινία.
Δεύτερη ταινία του Marvel Cinematic Universe που έχει κύριο “κακό” γυναίκα, μετά το Thor: Ragnarok. Στα κόμικς, όμως, το Φάντασμα είναι άντρας. Μάλιστα, πάντα επί των κόμικς, ο Ant-Man δεν ήρθε ποτέ σε σύγκρουση με αυτόν.
Ο Michael Douglas είχε εκφράσει τη θέληση του να παίξει την Τζάνετ η αληθινή του σύζυγος, η Catherine Zeta-Jones. Υποψήφια ήταν και η Sharon Stone.
Τον χαρακτήρα του Laurence Fishburne στα νιάτα του τον ερμηνεύει ο γιος του, Langston Fishburne.
Το εργαστήρι με το κβαντικό τούνελ ήταν το μεγαλύτερο φυσικό σκηνικό που είχε κατασκευάσει ποτέ η Marvel. Ως έμπνευση στάθηκε στη δημιουργία του η σειρά The Time Tunnel της δεκαετίας του 1960.
Για τα ειδικά εφέ συνεργάστηκαν οι: DNEG, Scanline VFX, Method Studios, Luma Pictures, Lola VFX, Industrial Light & Magic,[30] Cinesite, Rise FX, Rodeo FX, Crafty Apes, Perception NYC, Digital Domain και The Third Floor.
Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
Ήταν ακριβότερο από το πρώτο μέρος (195 εκατομμύρια δολάρια μπάτζετ, συν τα 154 που δαπάνησε η Disney για την προώθηση), αλλά κέρδισε και παραπάνω από τα ταμεία, με εισπράξεις 622,7 εκατομμύρια. Ήταν η 11η πιο εμπορική ταινία της χρονιάς.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/11/2018

Για μικροσκοπικό τον ξέραμε, Γκοτζίλα μάς βγήκε! Όπως και να έχει, ο Ant-Man καλά κρατεί και στη δεύτερη αυτόνομη παρουσία του, αν και δεν έχει τη γοητεία των περισσότερων άλλων ηρώων της Marvel.

Με τον Peyton Reed και πάλι στο τιμόνι, το σίκουελ αυτό επενδύει ακόμα περισσότερο στο χιούμορ κι από το πρώτο μέρος, αλλά ως έναν βαθμό το παρακάνει. Και δεν το παρακάνει αψηφώντας τους κανόνες που έχει θέσει το συγκεκριμένο σύμπαν ταινιών (είδαμε πώς εξελίχθηκε κι ο Θορ), αλλά όπως και να το κάνεις, είναι μάλλον σουρεαλιστικό ο κόσμος να καίγεται και οι περισσότεροι να έχουν όρεξη για χαβαλέ. Επίσης, δεν λειτουργεί απόλυτα η συνύπαρξη ηρώων στωικά σοβαρών και άλλων που μονίμως έχουν το ανέκδοτο στο στόμα ό,τι κι αν γίνει. Παρά ταύτα, το χιούμορ δεν πάει χαράμι, είναι κάπως χλιαρό και feel-good, αλλά βρίσκει τον στόχο του. Μοιάζει δε κομμάτι από άλλη ταινία, όπως αυτές που έκανε ο Reed πριν τα «Ant-Man», αλλά και πάλι, πάντα πέρα από την απλή λογική, βρίσκει το κοινό του.

Η ταινία έχει κι ένα ακόμα διττό ως προς την ουσία του συστατικό: έχει πολλούς χαρακτήρες. Κάποιοι μάλιστα και που υπάρχουν, απλά μπούγιο κάνουν. Συγκεκριμένα, η παρουσία του παραδοσιακού κακού είναι εκτός συνόλου (αν και δένει τη σοβαρότητα των μισών άλλων ηρώων με το χιούμορ των υπόλοιπων, βασικά επειδή είναι μάλλον «γελοία» περσόνα), το ίδιο και των δύο υπο-βοηθών του Ant-Man: ένα συρφετό που εντέλει λίγη σημασία παίζει επί της πλοκής, αλλά από την άλλη παρέχει μια πολυπλοκότητα στο στόρι, το οποίο από μόνο του δεν την έχει. Μήπως θα βοηθούσε καλύτερα όμως αν εμπεριέχονταν κάποιος ήρωας από το σύμπαν της Marvel, ώστε να πάρει μια άλλη υπόσταση και η ταινία;

Δράση μην αναμένετε άφθονη. Είναι μάλιστα τόσο αναίμακτη, σε σημείο η ταινία να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί οικογενειακή. Απλά επειδή η ταινία επενδύει πολύ στον κωμικό της χαρακτήρα, η τεράστια κοιλιά στη μέση δεν κάνει την ανάλογη ζημιά. Μα και η παρατεταμένη δράση του φινάλε, ούτε αυτή κρίνεται μοναδική, αλλά όπως και να το κάνεις, όταν στο επίκεντρο είναι ένα ολόκληρο κτήριο με ύψος μισό μέτρο (!), όλο και κάτι πάει κι έρχεται.

Γενικά, το δεύτερο «Ant-Man» δεν έχει ούτε τη χορταστική δράση, ούτε σέβεται στο μεγαλύτερο μέρος του την κοινή λογική (αν πιάσετε ειδικά τις επιστημονικές εξηγήσεις, πάντα σε σχέση με όσα η ταινία δείχνει, έχετε χαθεί…), ούτε θα ξεκαρδιστείτε κιόλας από τα γέλια. Ίσως, δε, δεν κολλάει ιδιαίτερα και με το όλο σύμπαν της Marvel, ακόμα κι αν σέβεται γενικά τους κανόνες και τακ κλισέ του. Αλλά δεν είναι και η ταινία που θα αστοχήσετε αν παρακολουθήσετε, ακόμα κι αν είστε περισσότερο της κωμωδίας, παρά των ταινιών με υπερήρωες. Ένας γενικός χαβαλές μεσαίων κυβικών, κοντά μάλιστα σε θέαμα για όλες τις ηλικίες, με τη χάρη να ξεπληρώνει το εισιτήριο του, απλά, χαλαρά και όμορφα.

Βαθμολογία: