Η Τζέρι είναι μια ιατρική σύμβουλος που ζει ευτυχισμένη με τον άντρα της, Τομ, έναν γεωλόγο. Οι δυο τους περνούν την άνοιξη στο εξοχικό τους, κάνοντας παρέα με τη Μαίρη, μια συνάδελφο της Τζέρι που συνηθίζει να μεθάει και να παραπονιέται για την προσωπική της ζωή, αλλά και τον εργένη Τζόε. Το καλοκαίρι δέχονται επίσκεψη από τον Κεν, παιδικό φίλο του Τομ, ο οποίος επίσης μεθάει και παραπονιέται για τη μοναξιά που νιώθει. Καθώς οι εποχές περνούν, όλοι μαζί θα μοιραστούν εμπειρίες χαράς και λύπης, ελπίδας κι απόγνωσης.

Σκηνοθεσία:

Mike Leigh

Κύριοι Ρόλοι:

Jim Broadbent … Tom Hepple

Ruth Sheen … Gerri Hepple

Lesley Manville … Mary Smith

Peter Wight … Ken

Oliver Maltman … Joe Hepple

David Bradley … Ronnie Hepple

Imelda Staunton … Janet

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mike Leigh

Παραγωγή: Georgina Lowe

Μουσική: Gary Yershon

Φωτογραφία: Dick Pope

Μοντάζ: Jon Gregory

Σκηνικά: Simon Beresford

Κοστούμια: Jacqueline Durran

 

  • Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
  • Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Another Year

Ελληνικός Τίτλος: Μια Χρονιά Ακόμα

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ αυθεντικού σεναρίου.
  • Υποψήφιο για Bafta καλύτερης βρετανικής ταινίας και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Lesley Manville).
  • Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο οικουμενικής επιτροπής.
  • Υποψήφιο για γυναικεία ερμηνεία (Lesley Manville) και μουσική στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.

Παραλειπόμενα

  • Η ταινία ήταν αφιερωμένη στον Simon Channing Williams, χρόνια φίλο και παραγωγό στις ταινίες του Mike Leigh, που πέθανε το 2009.
  • Για να επιτευχθεί η αλλαγή εποχών, ο διευθυντής φωτογραφίας Dick Pope χρησιμοποίησε διαφορετικού τύπου φιλμ για κάθε εποχή, ενώ ιδιαίτερη προσοχή ως προς αυτό δόθηκε και στις λεπτομέρειες των σκηνικών.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

ΚριτικόςΣταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/11/2010

Μάλλον είναι σιωπηλός κανόνας. Από το Μυστικά και Ψέματα, ο Mike Leigh κάνει ανά δύο ταινίες μικρό αριστούργημα. Τώρα πράττει το ίδιο που θα έπραττε ο Τσέχοφ αν ζούσε κι ασχολούνταν με το σινεμά. Μια ήρεμη ταινία, χωρίς εξάρσεις, χωρίς διδαχές, δίχως κερασάκι. Αυτό που θα δείτε είναι ο τρόπος τού να κάνεις μια μεγάλη ταινία χωρίς να το πολυζορίσεις. Επιλέγεις τους κατάλληλους ερμηνευτές (απίστευτες ερμηνείες) και στρώνεσαι να γράψεις ένα δυνατό κείμενο. Αυτό το δυνατό κείμενο είναι το καλύτερο σενάριο που έχει γράψει ποτέ ο Leigh και είναι χαρά μας που δεν επέλεξε να το τοποθετήσει στο θεατρικό σανίδι, αφού εκεί ανήκει. Ίσως το έκανε επειδή το μικρό μυστικό του έργου είναι ένας μικρός κήπος κι αυτός δείχνει καλύτερα επί οθόνης…

Το σκηνικό αφορά ένα ζευγάρι και τους ανθρώπους που το περιστοιχίζουν. Το θέμα μιλάει για την πάροδο του χρόνου, για την εσωτερική γαλήνη και για τη γεύση της καθημερινότητας. Χαρακτήρες που τους τρως μέχρι το μεδούλι εξαπλώνονται σε όλες τις πτυχές ενός απλού κι απέριττου βίου, και το δράμα συνυπάρχει με το χιούμορ, μια οπτική του Τσέχοφ που είχε υιοθετήσει κι ο Woody Allen στη μέση του περίοδο. Κι αυτό που στα χέρια πολλών θα ήταν βαρετό, στα ασφαλή χέρια του βρετανού δημιουργού είναι ακατάπαυστο ρυάκι και δεν έχεις καταλάβει πότε πέρασαν δύο γεμάτες ώρες. Μια χρονιά ακόμα για την έβδομη τέχνη κι αισθάνομαι μια περίεργη περηφάνια που αυτή η τέχνη προσφέρει τόσα ακόμα, αντίθετα με άλλες που έχουν χάσει την ενέργεια τους. Με χαρακτηριστική άνεση, μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!

Βαθμολογία:


ΚριτικόςΧάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 23/11/2010

Το σινεμά έχει αποδείξει ότι μια ιστορία που εξελίσσεται με διαλόγους και απλές καθημερινές καταστάσεις μπορεί κάλλιστα να είναι συγκλονιστικό χωρίς να ξεπέφτει σε υποκατάστατο του θεάτρου, διατηρώντας ακέραια την οπτική γραμματική και το συντακτικό. Ένα τέτοιο σινεμά μας δίνει ο Mike Leigh που όσο απλοποιεί τα υλικά του, τόσο πιο καίριος γίνεται.

Ένα ζευγάρι μεσόκοπων έχουν επιτύχει την τόσο ακατόρθωτη στις μέρες μας ισορροπία, τόσο μεταξύ τους όσο και ο καθένας ξεχωριστά. Πέρα από τις δουλειές τους (εκείνη ψυχολόγος, εκείνος γεωλόγος-μηχανικός) καλλιεργούν μαζί ένα μποστάνι σε μια εξοχή κοντά στο σπίτι τους, για την δική τους κατανάλωση. Ανάλογα ισορροπημένος και ο γιός τους (ζει ξεχωριστά) που η μέχρι τη μέση της ταινίας έλλειψη ερωτικής συντρόφου, δεν αποτελεί πηγή άγχους ούτε για κείνον ούτε για τους γονείς. Δεν πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, ίσα ίσα βιώνουν το ανθρώπινο δράμα, την ανθρώπινη κατάσταση συνολικά, με στωικότητα και διάθεση να το παλεύουν, να σέβονται τη ζωή ως δώρο. Ολόγυρά τους περιστρέφονται φίλοι και συγγενείς που, αντίθετα με αυτούς, πάσχουν από ανισορροπίες, ιδιαίτερα μια φίλη της συζύγου, που δουλεύει ως γραμματέας στο ίδιο νοσηλευτήριο και που αποτελεί την κεντρική τραγική φιγούρα της ιστορίας. Νευρωσική, με ακατάσχετη εγωκεντρική φλυαρία προσπαθεί να κρατηθεί απ`τα μαλλιά της για να μην καταρρεύσει από την έλλειψη συντρόφου, ενώ απορρίπτει την περίπτωση να ζευγαρώσει με έναν άλλο φίλο της παρέας, επίσης μόνο, ανερμάτιστο και δυστυχή, επειδή εμφανισιακά δεν πληροί τα ερωτικά της ιδανικά που, ανομολόγητα, τα βρίσκει στο πρόσωπο του γιού της οικογένειας που, εκ των πραγμάτων βέβαια, παίζει ρόλο ανιψιού.

Παρά την καθημερινότητα μέσα στην οποία κυλάει η ταινία, η μετά βίας χαλιναγωγούμενη υστερία της φίλης δημιουργεί μια υπερένταση που κάνει το φιλμ να δονείται σαν περιπέτεια, με την φιλοσοφημένη στάση του ζευγαριού να λειτουργεί ως τιμόνι που σώζει διαρκώς το πλοίο στο παρά πέντε.

Θα έλεγε κανείς ότι ο Mike Leigh κοιτάζει την «ζωή όπως είναι», με πολλή ανθρωπιά όπως πάντα (στον αντίποδα των Trier και Haneke) αλλά χωρίς να επεμβαίνει ιδεολογικά. Ωστόσο το μποστάνι, η ενασχόληση με τη γη (όπως υπαινίσσεται και ο Σταύρος Γανωτής) υποδηλώνει, πολύ έμμεσα πλην σαφώς, μια νέα πολιτική ματιά άρνησης του καπιταλιστικού μοντέλου που αυτή τη στιγμή μας έχει φέρει στη διάλυση που βιώνουμε. Η γη δεν είναι απλά πηγή καρπών, αλλά η σχέση μαζί της, μια ολόκληρη κουλτούρα που μπορεί να θρέψει και την ψυχή, όπως μάλλον το ζευγαριού της ιστορίας μας. Θυμάστε την ενστικτώδη ανάγκη των ηρώων του «Μυστικά και Ψέματα» να βρίσκονται στις μικρούτσικες αυλές των σπιτιών τους;

Περιττό να μιλήσουμε για την διεύθυνση των ηθοποιών και τις έξοχες ερμηνείες, που άλλωστε προκύπτουν και από μια προσωπική σχέση μεταξύ καλλιτεχνών κι όχι από μάρκετινγκ. Π.χ. η πρωταγωνίστρια του Vera Drake, Imelda Staunton παίζει στην αρχή ένα τρίτο ρόλο.

Βαθμολογία:


Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 29/11/2010

To Another Year μάς έρχεται με το κλείσιμο του 2010, και αποδεικνύεται ως μία από τις πιο προσεγμένες ταινίες της χρονιάς που πέρασε. Αν κι έχει μια υπόθεση φαινομενικά απλή, έχει τον δικό της μοναδικό τρόπο να διαχειριστεί τις ανθρώπινες σχέσεις και να τους δώσει ένα βάθος που αρκετό καιρό είχαμε να δούμε.

Ο Mike Leigh δεν είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας του, είναι ο μαέστρος μιας ορχήστρας απόλυτα συγχρονισμένης στις επιταγές του. Έχει επιλέξει τους σωστούς ηθοποιούς και τους έχει καθοδηγήσει τόσο άρτια, ώστε αυτό που βλέπουμε να είναι δέκα ανθρώπους να αγαπούν, να μισούν, να ερωτεύονται, να ζουν, κι όχι δέκα ηθοποιούς να ερμηνεύουν. Και δίνω τα εύσημα περισσότερο στον «μαέστρο» και λιγότερο στους ηθοποιούς, γιατί πίσω από τις ερμηνείες κρύβεται ένα σχεδόν απίστευτο σενάριο. Ο Leigh χτίζει τους χαρακτήρες του από τα πρώτα λεπτά με κάθε αντίδραση και κάθε συναίσθημα να βρίσκει τη θέση του μέσα στην ταινία, και να κάνει τα τεκταινόμενα να μη μένουν ποτέ μετέωρα, όπως αντίστοιχα «κατοχυρωμένες» είναι και οι συμπεριφορές των πρωταγωνιστών. Ένα ακόμη σημείο του σεναρίου που κάνει την ταινία ακόμη πιο ιδιαίτερη είναι οι συμβολισμοί της. Έχουμε να κάνουμε με ένα έργο που ξεκινά και καταλήγει σχεδόν κυκλικά, παραθέτοντας τον ίδιο συμβολισμό και δίνοντας μας το στίγμα του. Μιας ταινίας που μιλά για τα προσωπικά αδιέξοδα και το «αντίδοτο» σε αυτά. Και η φύση παίζει εδώ τον ρόλο της και το ποτό που ρέει άφθονο. Κυρίως, όμως, η αγάπη. Αυτή είναι η λύση που δίνει ο σκηνοθέτης στα αδιέξοδα, αυτή είναι που θα μας κάνει να περιμένουμε τον επόμενο χρόνο είτε με προσμονή είτε με απελπισία.

Η ταινία έχει μια αρκετά μεγάλη διάρκεια και σίγουρα πολλά να πει. Βέβαια, στο τελευταίο της εικοσάλεπτο μοιάζει να έχει εξαντλήσει το περιεχόμενο και τα νοήματα της, και να πλατειάζει αρκετά. Μικρή, φυσικά, η αστοχία μπροστά στο τελικό σύνολο…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

17 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *