Βρισκόμαστε στην Αγγλία της ελισαβετιανής περιόδου, σε μια εποχή όπου οι πολιτικές ίντριγκες, οι ερωτικές ατασθαλίες και οι κάθε είδους δολοπλοκίες αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητας της βασιλικής αυλής. Όταν ο κοσμογυρισμένος και πολυγραφότατος θεατρικός συγγραφέας και διανοούμενος Έντουαρντ Ντε Βερ, 17ος κόμης της Οξφόρδης, χάνει την εύνοια της βασίλισσας Ελισάβετ εξαιτίας ενός ατυχούς περιστατικού, αποφασίζει να κινηθεί παρασκηνιακά με σκοπό να ανακτήσει τα κεκτημένα του. Το φιλόδοξο σχέδιό του περιλαμβάνει και τη συμμετοχή ενός ταλαντούχου ηθοποιού με έφεση στο αλκοόλ και τις γυναίκες, ο οποίος ακούει στο όνομα Γουίλιαμ Σαίξπηρ…
Σκηνοθεσία:
Roland Emmerich
Κύριοι Ρόλοι:
Rhys Ifans … Edward de Vere
Vanessa Redgrave … βασίλισσα Elizabeth I
Sebastian Armesto … Ben Jonson
Rafe Spall … William Shakespeare
David Thewlis … William Cecil
Edward Hogg … Robert Cecil
Xavier Samuel … Henry Wriothesley
Sam Reid … Robert Devereux
Joely Richardson … βασίλισσα Elizabeth I (νεαρή)
Jamie Campbell Bower … Edward de Vere (νεαρός)
Paolo De Vita … Francesco
Trystan Gravelle … Christopher ‘Kit’ Marlowe
Robert Emms … Thomas Dekker
Tony Way … Thomas Nashe
Alex Hassell … Gabriel Spenser
Mark Rylance … Henry Condell
Helen Baxendale … Anne De Vere
Vicky Krieps … Bessie Vavasour
Derek Jacobi … Derek Jacobi
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: John Orloff
Παραγωγή: Roland Emmerich, Larry Franco, Robert Leger
Μουσική: Harald Kloser, Thomas Wanker
Φωτογραφία: Anna Foerster
Μοντάζ: Peter R. Adam
Σκηνικά: Sebastian T. Krawinkel
Κοστούμια: Lisy Christl
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Anonymous
- Ελληνικός Τίτλος: Ανώνυμος
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ κοστουμιών.
- Βραβείο φωτογραφίας, μοντάζ, σκηνικών, κοστουμιών, ήχου και μακιγιάζ στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας.
Παραλειπόμενα
- Η ταινία βασίζεται σε υπάρχουσα -από τη δεκατεία του 1920- θεωρία πάνω στην πατρότητα των έργων του Σαίξπηρ, προερχόμενη από κοινότητες της Οξφόρδης, αλλά απορριπτέα από τους ιστορικούς και το ίδιο το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί ως μια ταινία “εναλλακτικής ιστορίας”.
- Είχε ήδη μια ταινία εποχής (Ο Πατριώτης), αλλά για πρώτη φορά ο Roland Emmerich καταπιάστηκε με ταινία δίχως δράση, συνηθισμένος στα μπλοκμπάστερ επιστημονικής φαντασίας.
- Ο John Orloff ξεκίνησε να εργάζεται πάνω στο σενάριο από τα τέλη των 1990, αλλά με την εμφάνιση του οσκαρικού Ερωτευμένος Σαίξπηρ, το ενδιαφέρον για κάτι παρόμοιο είχε εξασθενήσει. Το 2005 παραλίγο να πάρει το πράσινο φως υπό τον τίτλο The Soul of the Age, και με την εμπλοκή πλέον του Emmerich τα κατάφερε μέσω του γερμανικού Studio Babelsberg.
- Αυτή είναι η πρώτη ταινία που γυρίστηκε με κάμερα Arri Alexa, κι ενώ το μεγαλύτερο μέρος του ντεκόρ είναι μέσω CGI τεχνολογίας. Παρόλα αυτά, το περίφημο θέατρο The Rose ανασυστάθηκε σε φουλ κλίμακα εντός των γερμανικών στούντιο.
- Μεγάλη εμπορική αποτυχία, αφού με κόστος 30 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ δεν ξεπέρασε σε κέρδη τα 15,4.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/11/2011
Από εκεί που περιμέναμε το έργο ως πιθανό διεκδικητή των βασικών Όσκαρ, προσγειωθήκαμε στα όρια που έχει προδιαγράψει το όνομα του Roland Emmerich. Μέχρι αυτό μπορεί να κάνει και πρέπει να είμαστε κι ευχαριστημένοι. Η ταινία, παρά ταύτα, δεν είναι διόλου κακή, ξεπερνάει κατά πόντους τον όρο της ενδιαφέρουσας, αλλά όπως ακριβώς την είχε συλλάβει ο Emmerich, θα έπρεπε να την πάσαρε σε άλλον δημιουργό και σεναριογράφο. Προκαλεί κακό αίσθημα όταν κάτι που παρακολουθείς σε γεμίζει ευχαρίστηση, και μάλιστα ποιοτικής υφής, αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει το μεταίχμιο της εφήμερης ταινίας ώστε να αποτυπωθεί στη μνήμη σου. Αυτό το συναίσθημα είναι πολύ έντονο εδώ.
Βασικά, ο γερμανός σκηνοθέτης έπρεπε να κάνει και λίγο πλάκα. Ναι, έχουμε ακούσει από παλιότερα τις θεωρίες συνομωσίας που αφορούν τον Σαίξπηρ (και για ποιον άραγε δεν έχουμε ακούσει;), αλλά αν τις διαχειρίζονταν όπως ο Madden στον Ερωτευμένο Σαίξπηρ, θα είχαμε κάτι λιγότερο φορτωτικό. Σε αυτό η ταινία χάνει κατά πολύ. Κάνει τις καλογραμμένες σεναριακές ατάκες να ηχούν άστοχα και να κινούνται στη σφαίρα της ματαιότητας. Όμως έχουμε μια καταπληκτική ταινία εποχής, τόσο σε επίπεδο καλλιτεχνικής διεύθυνσης και κοστουμιών (εκεί επιβάλλεται να παίξει στα Όσκαρ), όσο κι από πλευράς ερμηνευτών. Οπτικά σε γεμίζει, κάποιες στιγμές σε ενθουσιάζει, αλλά αφήνει το μυαλό σου σε θέση άμυνας. Μια ακριβώς παρόμοια περίπτωση με την Αθάνατη Αγαπημένη, που έχει κάνει τους ερευνητές του Μπετόβεν να ψάχνουν ακόμα και να μη βρίσκουν. Πολύ φοβάμαι, πως ούτε και τώρα θα βρουν οι αντίστοιχοι του βρετανού συγγραφέα…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
