Η όμορφη vintage κούκλα που επιλέγει να κάνει δώρο ο Τζον Φορμ στην έγκυο γυναίκα του, Μία, μοιάζει να είναι ιδανική. Η χαρά της Μία για την κούκλα Άναμπελ δεν θα κρατήσει για πολύ όμως… Σύντομα, το ζευγάρι θα δεχτεί μία βίαιη επίθεση από μια ομάδα σατανιστών. Φεύγοντας, οι σατανιστές δεν αφήνουν πίσω τους μόνο αίμα και τρόμο, αλλά και μία δαιμονισμένη Άναμπελ, η οποία θα διαταράξει τα πνεύματα για τα καλά.
Σκηνοθεσία:
John R. Leonetti
Κύριοι Ρόλοι:
Annabelle Wallis … Mia Form
Ward Horton … John Form
Alfre Woodard … Evelyn
Tony Amendola … πάτερ Perez
Kerry O’Malley … Sharon Higgins
Brian Howe … Pete Higgins
Eric Ladin … ντετέκτιβ Clarkin
Ivar Brogger … Δρ Burgher
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Gary Dauberman
Παραγωγή: Peter Safran, James Wan
Μουσική: Joseph Bishara
Φωτογραφία: James Kniest
Μοντάζ: Tom Elkins
Σκηνικά: Bob Ziembicki
Κοστούμια: Janet Ingram
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Annabelle
- Ελληνικός Τίτλος: Annabelle
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Annabelle Story
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Παραλειπόμενα
- Spin-off και πρίκουελ της ταινίας Το Κάλεσμα, που άνοιξε τη δική της εσωτερική σειρά στο Conjuring Universe.
- Η κούκλα Annabelle υπάρχει και στην πραγματικότητα. Μονάχα που δεν μοιάζει με αυτή της ταινίας, είναι πιο πολύ κοντά σε κουρέλι. Οι αληθινοί Ed και Lorraine Warren την είχαν κατονομάσει ως στοιχειωμένη, και πλέον βρίσκεται στο μουσείο τους στο Κονέκτικατ.
- Παρά τις αρνητικές κριτικές, το φιλμ αποτέλεσε θετική έκπληξη στα ταμεία. Εισέπραξε 257,6 εκατομμύρια δολάρια, έναντι ενός μικρού μπάτζετ, των 6,5.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 16/10/2014
Ας ξεκινήσουμε πιστοί στους φαν του James Wan, μια κι έχουμε ακόμα μία ταινία με την υπογραφή του, έστω κι έμμεσα αυτή τη φορά. Πάνω-κάτω, αυτά που ζητάνε θα τα βρουν, μιλώντας για φλασάκια τρόμου εν αφθονία και σταθερά τρομακτική ατμόσφαιρα. Όλους τους υπόλοιπους θα τους στενοχωρήσουμε, μια κι αυτό το spin-off είναι απλά μια εμπορική εκμετάλλευση της επιτυχίας που έκανε πέρυσι το «Κάλεσμα» στα ταμεία, και στο σύνολο του ως ταινία παραμένει από την αρχή μέχρι το φινάλε στον πάτο. Η ιδέα του να γίνει πρωταγωνιστής ένας θηλυκός Τσάκι (βλέπε: «Κούκλα του Σατανά») χωρίς το ελάχιστο έστω χιούμορ, ξεφουσκώνει πριν καλά-καλά φουσκώσει. Για την ακρίβεια, μόνο οι πιστοί φαν θα ενδιαφερθούν για τις τρομακτικές ικανότητες της Άναμπελ, αφού θα έχουν σηκώσει τα χέρια πριν ακόμα αυτές ξεσπάσουν.
Δεν είναι μονάχα το τετριμμένο της υπόθεσης, αλλά το ότι δεν υπάρχει μία ορίτζιναλ ή μία έξυπνη ιδέα πουθενά. Και το χειρότερο, επειδή το στόρι δεν έχει πνοή, τα τρομακτικά φλασάκια δίνουν και παίρνουν άνευ νοήματος και ουσίας. Εδώ ευθύνεται κατά πολύ κι ο John R. Leonetti, που έχει αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι ούτε σπουδαίος διευθυντής φωτογραφίας είναι, ούτε σκηνοθέτης όταν το αποφασίζει. Δεν ξέρω, δε, αν είχε άχτι να κάνει τη συγκεκριμένη ταινία ήδη από το 1991 και την πρώτη δουλειά ως φωτογράφος, την… «Κούκλα του Σατανά Νο3». Εν πάση περιπτώσει, το εν λόγω φιλμ θα ξεχαστεί γρήγορα, ακόμα κι από τους φαν τους σύμπαντος του Wan. Αλλά, μιλώντας πάντα για τους συγκεκριμένους, ας μην το αποφύγουν, μια και την όλη τρομο-φλας-λογική θα τη βρουν κι εδώ. Οι προσωπικές ορέξεις είναι πάντα ιερά σεβαστές.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
