Τρελή Αγάπη
- Amour Fou
- Mad Love
- 2014
- Αυστρία
- Γερμανικά
- Βιογραφία, Δραματική, Εποχής, Ιστορική, Μαύρη Κωμωδία, Σινεφίλ
- 28 Μαΐου 2015
Ο νεαρός Χάινριχ είναι ένας βερολινέζος μελαγχολικός ποιητής του ρομαντισμού, που θεωρεί ότι η καλύτερη απόδραση από την απόγνωση είναι η αυτοχειρία. Αποφασίζει να βρει μια γυναίκα που θα τον ακολουθήσει στο απονενοημένο διάβημα. Εν τω μεταξύ, οι γιατροί διαγιγνώσκουν ότι η -γοητευμένη από το αμφιλεγόμενο έργο του Χάινριχ- Ενριέτα πάσχει από μια καταληκτική ασθένεια. Οι δυο τους αποφασίζουν να εκτελέσουν μαζί το σχέδιο του Χάινριχ και η εμπειρία τους θα είναι αλλόκοτη και διαφωτιστική.
Σκηνοθεσία:
Jessica Hausner
Κύριοι Ρόλοι:
Christian Friedel … Heinrich von Kleist
Birte Schnoink … Henriette Vogel
Stephan Grossmann … Friedrich Louis Vogel
Sandra Huller … Marie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jessica Hausner
Παραγωγή: Philippe Bober, Alexander Dumreicher-Ivanceanu, Martin Gschlacht, Bady Minck, Antonin Svoboda, Bruno Wagner
Φωτογραφία: Martin Gschlacht
Μοντάζ: Karina Ressler
Σκηνικά: Katharina Woppermann
Κοστούμια: Tanja Hausner
- Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Amour Fou
Ελληνικός Τίτλος: Τρελή Αγάπη
Διεθνής Τίτλος: Mad Love
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο σεναρίου και μοντάζ στα εθνικά βραβεία της Αυστρίας. Υποψήφιο σε ακόμα 6 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
- Συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
Παραλειπόμενα
- Για να αποφευχθούν τα κλισέ των ταινιών εποχής, έγινε εμπεριστατωμένη έρευνα για τα σκηνικά και τα κοστούμια. Η Hausner επιθυμούσε μια καθαρή αισθητική, με αιχμή τα κίτρινα και τα κόκκινα χρώματα. Σημαντική επιρροή στο αισθητικό αποτέλεσμα έπαιξαν και οι πίνακες του Johannes Vermeer.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 28/5/2015
Ήταν διάχυτο από την προηγούμενη ταινίας της ότι είχε πολλά να δώσει σε ένα σινεμά για λίγους, αλλά η Jessica Hausner θέλει μια δόση εμπιστοσύνης κι από τους πολλούς. Πίσω από τον «σκληρό» σινεφιλικά κόσμο της, κρύβεται μια ιστορία που μπορεί να συγκινήσει και ταυτόχρονα να ξεκαρδίσει όποιον της δώσει την ευκαιρία. Κρυμμένη στην τεκτονική φιλοσοφία και με ντεκόρ τη ρομαντική Ευρώπη του 19ου αιώνα, η σκηνοθέτις ειρωνεύεται τους πάντες και τα πάντα, αλλά με έναν τρόπο που τα σχόλια της ανταποκρίνονται και στο απόμακρο για τότε σήμερα, απεγκλωβισμένα από την ιστορική τους υπόσταση. Έχουμε δει τόσες και τόσες ιστορίες «τρελής αγάπης», αλλά συνδεδεμένη με πολιτικο-θρησκευτικά πρότυπα και εγωμανείς, όσο και διφορούμενους χαρακτήρες, ίσως βλέπουμε για πρώτη φορά μέσα στον 20ό αιώνα.
Το στόρι έχει τη χάρη του ρυθμού, αλλά τα πάντα γύρω μοιάζουν καθηλωμένα σαν πίνακες. Η βιεννέζα σκηνοθέτις επιλέγει να μην κάνει τυπική ταινία εποχής, αλλά σειρά κάδρων. Δεν επιθυμεί να ξεκουράσει τα μάτια του θεατή, μα να κουράσει και ταυτόχρονα να ψυχαγωγήσει το πνεύμα του. Αυτό το διττό χαρακτηριστικό του φιλμ εντείνεται από τον γερμανικού τύπου κυνισμό των καταστάσεων και των διαλόγων, κρύβοντας μια φιλοσοφική διάθεση ενός λαού που πάντα κοιτούσε με «βόρειο» μάτι τον συναισθηματικό κόσμο. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι για να αποτυπώσει κανείς αυτή τη βόρεια ψυχολογία, μονάχα με αυτό τον τρόπο θα ήταν δυνατόν να είναι ακριβής. Μαζί, δεν χαρίζει ερμηνείες. Οι ηθοποιοί είναι στρατιώτες στον πόλεμο της δημιουργού, και πρέπει να δεις πίσω από τα λεγόμενα για να αντιληφθείς τον κόπο που καταβάλουν.
Ρεαλιστικό, σκοτεινό, ακίνητο, στρυφνό, καλοκουρδισμένο, χάρμα ιδέσθαι. Ένα φιλμ που είναι κρίμα να προσπεράσετε λόγω του σκληρά σινεφιλικού του χαρακτήρα, αλλά κι ένα φιλμ που μπορεί να σας εκπαιδεύσει πάνω στο σύνολο των εφτά τεχνών.
Βαθμολογία: