Καλοκαίρι του 1893. Έξω από τις ακτές της Κούβας πλέει το δουλεμπορικό πλοίο Άμισταντ με φορτίο 53 Αφρικανούς. Ο νεαρός Σινκέ ωθεί τους υπόλοιπους σε εξέγερση. Σκοτώνουν το πλήρωμα, εκτός από δύο Κουβανούς και έναν λοστρόμο, απ’ τους οποίους απαιτούν να οδηγήσουν το πλοίο πίσω στην Αφρική. Οι Κουβανοί όμως τους οδηγούν στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ, όπου οι Αφρικανοί εγκλωβίζονται από τις αρχές που θέλουν να τους δικάσουν. Ο Μάρτιν Βαν Μπιούρεν, πρόεδρος των ΗΠΑ, στρέφεται εναντίον τους για να κατευνάσει τους ντόπιους και να ευχαριστήσει την βασίλισσα της Ισπανίας στην προσπάθειά του να επανεκλεγεί. Την υποστήριξη των Αφρικανών αναλαμβάνει ο πρώην δούλος Θίοντορ Τζόντσον, έχοντας τη βοήθεια λευκών κατοίκων της Νέας Αγγλίας.
Σκηνοθεσία:
Steven Spielberg
Κύριοι Ρόλοι:
Djimon Hounsou … Cinque
Matthew McConaughey … Roger Sherman Baldwin
Anthony Hopkins … John Quincy Adams
Morgan Freeman … Theodore Joadson
Nigel Hawthorne … πρόεδρος Martin Van Buren
David Paymer … John Forsyth
Pete Postlethwaite … William S. Holabird
Stellan Skarsgard … Lewis Tappan
Razaaq Adoti … Yamba
Abu Bakaar Fofanah … Fala
Anna Paquin … βασίλισσα Isabella II
Tomas Milian … Angel Calderon de la Barca y Belgrano
Chiwetel Ejiofor … James Covey
John Ortiz … Pedro Montes
Kevin J. O’Connor … ιεραπόστολος
Ralph Brown … Thomas R. Gedney
Darren E. Burrows … Richard W. Meade
Allan Rich … Andrew T. Judson
Paul Guilfoyle … εισαγγελέας
Peter Firth … Charles Fitzgerald
Xander Berkeley … Ledger Hammond
Jeremy Northam … δικαστής Coglin
Arliss Howard … John C. Calhoun
Austin Pendleton … Josiah Willard Gibbs Sr.
Pedro Armendariz Jr. … Baldomero Espartero
Daniel von Bargen … Warden Pendleton
Rusty Schwimmer … Κα Pendleton
Jake Weber … Κος Wright
Victor Rivers … καπετάνιος Ferrar
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Franzoni
Παραγωγή: Debbie Allen, Steven Spielberg, Colin Wilson
Μουσική: John Williams
Φωτογραφία: Janusz Kaminski
Μοντάζ: Michael Kahn
Σκηνικά: Rick Carter
Κοστούμια: Ruth E. Carter
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Amistad
- Ελληνικός Τίτλος: Amistad
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου (Anthony Hopkins), μουσικής (δράμα), φωτογραφίας και κοστουμιών.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Djimon Hounsou) σε δράμα, και δεύτερου αντρικού ρόλου (Anthony Hopkins).
Παραλειπόμενα
- Επιρροή για το σενάριο αποτέλεσε το βιβλίο Mutiny on the Amistad: The Saga of a Slave Revolt and Its Impact on American Abolition, Law, and Diplomacy του καθηγητή Howard Jones, χωρίς όμως αυτό να αναφέρεται στους τίτλους. Ήταν όμως η συγγραφέας Barbara Chase-Riboud που έκανε μήνυση στην παραγωγή, υποστιρίζοντας ότι συγκεκριμένα κομμάτια από το μυθιστόρημα της Echo of Lions είχαν μεταφερθεί στο σενάριο.
- Για τον ρόλο του Σινκέ, ο Spielberg επέμενε πως έπρεπε να βρεθεί κάποιος με ισχυρή φυσική παρουσία, ηγετικό χαρακτήρα, αλλά και να κατάγεται από τη Δυτική Αφρική. Πρώτος ο Cuba Gooding Jr. αρνήθηκε τον ρόλο, αν και αργότερα δήλωσε μετανιωμένος. Ο Will Smith και ο μουσικός Seal προσπάθησαν να επιλεχθούν, αλλά ανεπιτυχώς. Οι οντισιόν ανοίχτηκαν σε Λονδίνο, Παρίσι και Σιέρα Λεόνε, και ενώ η παραγωγή είχε βρεθεί τρεις μήνες πριν την έναρξη γυρισμάτων, ο κατάλληλος δεν είχε βρεθεί. Τότε στα χέρια του σκηνοθέτη έπεσε μια ακουστική κασέτα όπου ο Djimon Hounsou απάγγειλε μέρος του σεναρίου, πρώτα στα αγγλικά και έπειτα στη διάλεκτο Μεντέ. Κι ενώ στόχο είχε να εξασφαλίσει κάποιον μικρό ρόλο, ο Spielberg εντυπωσιάστηκε τόσο που του έδωσε τον πρώτο ρόλο. Ως τότε όμως ο Hounsou δεν γνώριζε καν το ιστορικό υπόβαθρο της ταινίας, καταλήγοντας τόσο να πέσει σε εντατική μελέτη, όσο και να μάθει να μιλάει καλά τη Μεντέ μέσα σε 10 ημέρες.
- Για τον ρόλο που κατέληξε στον Morgan Freeman, είχε αναφερθεί ότι προτάθηκε στον σκηνοθέτη Spike Lee και εκείνος τον αρνήθηκε.
- Ο Dustin Hoffman, με τη σειρά του, είπε όχι σε ρόλο που δεν έγινε γνωστός.
- Ο Chiwetel Ejiofor κάνει εδώ το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, όντας ήδη μέλος του εθνικού θεάτρου της Αγγλίας.
- Μόνο για τις σκηνές του Νιου Χέιβεν, επιστρατεύτηκαν 300οι κομπάρσοι.
- Αρκετοί ακαδημαϊκοί επέκριναν την ιστορική ακρίβεια του φιλμ, με αιχμή το ότι, αντίθετα με όσα βλέπουμε, δεν αποτέλεσε κεντρικό γεγονός προς την απαγόρευση της δουλειάς στις ΗΠΑ.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 10/7/2013
Τέσσερα χρόνια μετά τη «Λίστα του Σίντλερ», ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στρέφεται στο φαινόμενο της δουλείας μέσα από ένα ιστορικό δικαστικό δράμα που έβαλε λάδι στη φωτιά για τον επερχόμενο εμφύλιο πόλεμο. Βεβαίως, συνδυάζει το χολιγουντιανό έπος (ενοχλητικά συναισθηματική η μουσική του Τζον Γουίλιαμς) με το ιστορικό ντοκουμέντο (η απάνθρωπη μεταχείριση στο πλοίο) και τις κοινωνιολογικές παρατηρήσεις. Π.χ., το θέμα της δίκης δεν ήταν αυτή καθαυτή η δουλεία, αλλά το αν αρπάχθηκαν ελεύθεροι από την Αφρική (οπότε δικαιούνταν να επαναστατήσουν) ή ήταν ήδη δούλοι, γεννημένοι από δούλους, π.χ. στην Κούβα. Τώρα μοιάζει παράλογο, αλλά εκείνη την εποχή η δουλεία ήταν θεσμός, στον οποίο στηρίχθηκε οικονομικά και ο αμερικανικός νότος και η βρετανική αυτοκρατορία.
Ατού του φιλμ είναι η ισχυρή παρουσία του Ντζίμον Χούνσου που αν και μη εκπαιδευμένος ηθοποιός, επιβάλλεται με το φιζίκ του, καθώς και η ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς ως πρώην προέδρου Τζον Κουίνσι Άνταμς (γιου του επίσης προέδρου Τζον Άνταμς), που στην τελευταία 11λεπτη αγόρευση αιχμαλωτίζει το ακροατήριο του δικαστηρίου και τους θεατές.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
