Οδηγός Διαπλοκής

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: American Hustle

Ελληνικός Τίτλος: Οδηγός Διαπλοκής

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Christian Bale), πρώτου γυναικείου ρόλου (Amy Adams), δεύτερου αντρικού ρόλου (Bradley Cooper), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jennifer Lawrence), αυθεντικού σεναρίου, μοντάζ, σκηνικών και κοστουμιών.
• Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου γυναικείου ρόλου (Amy Adams) στην ίδια κατηγορία, και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jennifer Lawrence). Υποψήφιο για σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Christian Bale), δεύτερο αντρικό ρόλο (Bradley Cooper) και σενάριο.
• Βραβείο Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jennifer Lawrence), σεναρίου και μακιγιάζ/κομμώσεων. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Christian Bale), πρώτο γυναικείο ρόλο (Amy Adams), δεύτερο αντρικό ρόλο (Bradley Cooper), σκηνικά και κοστούμια.

Παραλειπόμενα

• Αρχικά, ο Christian Bale αποχώρησε κι αντικαταστάθηκε από τον Bradley Cooper, με τον Jeremy Renner να αναλαμβάνει τον ρόλο του Cooper. Όταν επανήλθε, ο Bale ήρθε εκ νέου στον παλιό του ρόλο, αλλά οι άλλοι δύο άλλαξαν.
• Αρχικός σκηνοθέτης ήταν ο Ben Affleck, αλλά εντέλει προτίμησε άλλη δουλειά, η οποία και δεν έγινε ποτέ.
• Ως βάση του σεναρίου, αλλά υπό καθαρά μυθοπλαστική άποψη, χρησιμοποιήθηκε η αληθινή περίπτωση του σκανδάλου Abscam (τέλη 1970-αρχές 1980).
• Η Jennifer Lawrence ανέβαλε τις προγραμματισμένες διακοπές, επειδή ήθελε να παίξει εδώ.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 6/1/2014

Δεύτερος… «Οδηγός» από τον David O. Russel («Διαπλοκής», μετά τον «Αισιοδοξίας»), με καλύτερες επιδόσεις, αυτή τη φορά, στο είδος που υπηρετεί. Ψεύτικες ταυτότητες, απάτες και συνωμοσίες ανάμεσα σε FBI, μαφία και μικροαπατεωνίσκους θα μπορούσαν εύκολα να κουράσουν έναν ανεξοικείωτο με το είδος θεατή, ειδικά όταν συνδυάζονται με τη σύγχρονη χολιγουντιανή συνήθεια του γρήγορου ρυθμού και της χαοτικά ασταμάτητης πληροφορίας, που έχουν ως συνέπεια (και, ίσως, στόχο) τα δυσδιάκριτα σεναριακά κενά. Αν όμως ο «Οδηγός αισιοδοξίας» (που, πέρα από τον παρόμοιο τίτλο, θεματικά δεν έχει καμία συγγένεια με τον «Οδηγό διαπλοκής») δεν προσέφερε κατά τη γνώμη μου τίποτα καινούριο στην κορεσμένη αμερικανική rom-com, η νέα ταινία του Russel καταφέρνει να εκπλήξει ευχάριστα. Όχι γιατί είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά απλώς επειδή δεν παίρνει τον εαυτό της απολύτως στα σοβαρά.

Ο Russel σκηνοθετεί με κέφι και το χάρμα οφθαλμών καστ του δείχνει να το διασκεδάζει, με αποκορύφωμα τον απρόσμενα απολαυστικό Bradley Cooper. Παραδόξως, η Jennifer Lawrence μου φάνηκε να προσπαθεί λίγο περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε να δώσει μια σαφούς οσκαρικού προσανατολισμού ερμηνεία, χωρίς ωστόσο αυτό να μειώνει κατΑ ανάγκη την σταθερά μεγάλη ερμηνευτική της δύναμη. Επιπλέον, μια απολαυστική cameo εμφάνιση από τον Robert DeNiro στον πιο κατάλληλο ρόλο και ένα τέλεια ταιριαστό soundtrack συνθέτουν ένα διασκεδαστικότατο crime-movie, με λίγο «τσιμπημένη» διάρκεια, αλλά και αρκετές οσκαρικές υποψηφιότητες στο τσεπάκι…

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 7/1/2014

Ένας πράκτορας του FBI εκβιάζει ένα ζευγάρι απατεώνων. Ή τους κλείνει μέσα ή τους απαλλάσσει αν τον βοηθήσουν να αποκαλύψει μεγάλες κομπίνες σε επίπεδο μαφίας και πολιτικών. Στη διάρκεια της όλης πλεκτάνης, οι τρεις τους θα εξαπατήσουν όχι μόνο τους στόχους, αλλά θα μπλεχτούν και μεταξύ τους σε αλλεπάλληλες προσποιήσεις.

Τα φιλμ απάτης (από το Κεντρί μέχρι τη σειρά OceanΑs) συναντάνε τα Καλά Παιδιά και Καζίνο του Σκορσέζε, ιδιαίτερα το δεύτερο. Βέβαια, η ματιά του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ είναι κατά κύριο λόγο σαρκαστική, όπως ατόφια το είδαμε στο Οι Τρεις Ήρωες. Όλα τα κόλπα που βλέπουμε να εξελίσσονται παίζουν δευτερεύουσα σημασία. Το θέμα του είναι οι χαρακτήρες που «χορεύουν» στο γαϊτανάκι του πάντα άπιαστου αμερικανικού ονείρου. Ο μικρο-κομπιναδόρος Ίρβινγκ Ρόζενφελντ (Κρίστιαν Μπέιλ) που μαγεύεται από, και συνεταιρίζεται με την απατεώνισσα Σίντνεϊ Πόζερ (Έιμι Άνταμς, το παίζει αγγλίδα λαίδη), ενώ κρατάει και σπιτικό με τη Ρόζαλιν (Τζένιφερ Λόρενς) και ένα παιδί, διαρκώς θέλει τον πήχη παραπάνω από το μπόι του, αλλά ίσως έχει και κρυμμένους άσσους. Η Σίντνεϊ θέλει να παίξει διπλό παιχνίδι (και ως femme-fatale), αλλά συχνά φαίνεται να χάνει την μπάλα, o πράκτορας Ρίτσι Ντι Μάσο (Μπράντλεϊ Κούπερ) είναι τόσο ξαναμμένος να γράψει ιστορία στην υπηρεσία ώστε γίνεται ευάλωτος στα παιχνίδια που ο ίδιος στήνει, ο δήμαρχος Καρμάιν Πολίτο (Τζέρεμι Ρένερ) είναι ο κλασικός πολιτικός που θεωρεί ότι λαδώματα κι άλλες τέτοιες «τεχνικές» είναι απολύτως φυσιολογικοί τρόποι για την ανάπτυξη της πόλης (με καζίνα κ.λπ.)… και η σύζυγος Ρόζαλιν, η τσαούσα που κοιτάει την πάρτη της σε όλο το πανηγύρι. Σε μικρό πέρασμα και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο ως αρχιμαφιόζος. Κοντολογίς, το φιλμ είναι μελέτη χαρακτήρων χαμένων στη μετάφραση, μέσα από τους οποίους σατιρίζεται η αμερικανική (και όχι μόνο όπως ξέρουμε) νοοτροπία του να πιάσεις την καλή, να αποκτήσεις χρήμα και γόητρο. Κορυφαίες στιγμές κατά τη γνώμη μου η αρχική διπλή σκηνή με το περουκίνι του Ίρβινγκ, η κακομοίρικη εμφάνιση του ψευτοάραβα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπως και το πάρτι όπου τραγουδούν το Delilah.

Ο ρυθμός είναι κομμάτι νωθρός, η όλη δραματουργία κάπως αποσπασματική, αλλά όλοι ερμηνεύουν με κέφι κι αυτό είναι που κυρίως απολαμβάνεις. Κάποιοι βρήκαν το φιλμ ως το καλύτερο του σκηνοθέτη. Προσωπικά προτιμώ τους Τρεις Ήρωες και το The Fighter, όχι πως δεν πέρασα καλά και με το παρόν.

Βαθμολογία: