Ο θάνατος της συνεργάτιδάς του έχει οδηγήσει τον Άλεξ Κρος σε πρόωρη συνταξιοδότηση. Ο διάσημος ντετέκτιβ, ψυχολόγος και συγγραφέας θα επανέλθει στην ενεργό δράση όταν ο απαγωγέας της κόρης ενός γερουσιαστή τού αφήσει κάποια αποδεικτικά στοιχεία στο γραμματοκιβώτιό του. Ο ντετέκτιβ μαζί με μια πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών ακολουθούν το μονοπάτι που τους υποδεικνύει το ένστικτο τους και όσα στοιχεία διαθέτουν, αναζητώντας ταυτόχρονα με τη σύλληψη του δράστη τη δική τους εξιλέωση για τα λάθη του παρελθόντος.
Σκηνοθεσία:
Lee Tamahori
Κύριοι Ρόλοι:
Morgan Freeman … Δρ Alex Cross
Monica Potter … πράκτορας Jezzie Flannigan
Michael Wincott … Gary Soneji/Jonathan ‘The Spider’ Mercusio
Dylan Baker … πράκτορας Ollie McArthur
Mika Boorem … Megan Ann Rose
Billy Burke … πράκτορας Ben Devine
Anton Yelchin … Dimitri Starodubov
Jay O. Sanders … πράκτορας Kyle Craig
Michael Moriarty … γερουσιαστής Hank Rose
Penelope Ann Miller … Elizabeth Rose
Anna Maria Horsford … Vickie Cross
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Marc Moss
Παραγωγή: David Brown, Joe Wizan
Μουσική: Jerry Goldsmith
Φωτογραφία: Matthew F. Leonetti
Μοντάζ: Neil Travis
Σκηνικά: Ida Random
Κοστούμια: Sanja Milkovic Hays
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Along Came a Spider
- Ελληνικός Τίτλος: Η Μέθοδος της Αράχνης
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Φιλιά που Σκοτώνουν (1997)
- Alex Cross (2012)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Along Came a Spider του James Patterson.
Παραλειπόμενα
- Πολλά κύρια στοιχεία από το μυθιστόρημα του 1993 δεν συμπεριλήφθηκαν στο σενάριο. Αιχμή ήταν όσα αφορούσαν ερωτισμό και βία, με τον Tamahori να έχει περισσότερο κατά νου μια τυπική αστυνομική ταινία.
- Το αρχικό φινάλε δεν ευχαρίστησε το κοινό στις δοκιμαστικές προβολές, και γυρίστηκε ξανά.
- Ο σκηνοθέτης του πρώτου μέρους, ο Gary Fleder, προτίμησε το Διπλή Ταυτότητα από το να συνεχίσει στο franchise.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 26/1/2019
Ο Μόργκαν Φρίμαν επανέρχεται στον ρόλο του Άλεξ Κρος μετά το «Kiss the Girls», και μπορεί κάποιος να πει ότι εδώ είναι ακόμα πιο προσηλωμένος σε αυτόν. Κι ενώ το φιλμ από ψυχολογικής πλευράς τα πάει θαυμάσια, πολλά έχουν αλλάξει προς το αρνητικό από το 1997. Με τον Λι Ταμαχόρι στη σκηνοθεσία, το φιλμ ξεχνάει τη θριλερική υπόσταση του θέματος, και την αντικαθιστά με σκηνές δράσης. Πρωταγωνιστής δεν είναι πια το μυστήριο (για να μην πούμε για τη νουάρ ατμόσφαιρα), με τον Φρίμαν να μην μπορεί να ακολουθήσει αυτούς τους ρυθμούς. Μα ενώ ως προς αυτό εντέλει δεν γίνεται η ουσιώδης ζημιά, αυτή προέρχεται από το σενάριο. Από τη μία έχει μια καλή ιστορία να πει, από την άλλη όμως αρνείται να την πει με κανόνες πλήρους λογικής. Το παιχνίδι δεν χάνεται τελείως, βέβαια, και δεν θα είναι λίγοι που θα προσπεράσουν αυτά τα κενά ρεαλισμού.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
