Σύμμαχοι (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1942 στην Καζαμπλάνκα, ο Μαξ Βάταν, ένας βρετανός πληροφοριοδότης, γνωρίζεται με τη Μαριάν Μποσεζούρ, μια γαλλίδα αντιστασιακή. Οι δυο τους θα ερωτευτούν κατά τη διάρκεια μιας αποστολής δολοφονίας και όταν ξανασυναντηθούν έπειτα από καιρό στο Λονδίνο, ο έρωτάς τους θα αναζωπυρωθεί. Οι αμφιβολίες όμως του Μαξ για τη Μαριάν θα τον οδηγήσουν στο να προχωρήσει σε έρευνα για να μάθει ποια ακριβώς είναι.

Σκηνοθεσία:

Robert Zemeckis

Κύριοι Ρόλοι:

Brad Pitt … Max Vatan

Marion Cotillard … Marianne Beausejour

Jared Harris … Frank Heslop

Matthew Goode … Guy Sangster

Lizzy Caplan … Bridget Vatan

Anton Lesser … Emmanuel Lombard

Daniel Betts … George Kavanagh

Camille Cottin … Monique

August Diehl … Hobar

Thierry Fremont … Paul Delamare

Christian Rubeck … Lars

Raffey Cassidy … Anna

Simon McBurney … αξιωματούχος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Steven Knight

Παραγωγή: Graham King, Steve Starkey, Robert Zemeckis

Μουσική: Alan Silvestri

Φωτογραφία: Don Burgess

Μοντάζ: Mick Audsley, Jeremiah O’Driscoll

Σκηνικά: Gary Freeman

Κοστούμια: Joanna Johnston

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Allied
Ελληνικός Τίτλος: Σύμμαχοι

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ κοστουμιών.
Υποψήφιο για Bafta κοστουμιών.

Παραλειπόμενα

Ο Steven Knight είχε δηλώσει πως την ιστορία την είχε ακούσει όταν ήταν 21 ετών στο Τέξας, και πως αυτή που του την αφηγήθηκε υποστήριζε ότι ήταν απολύτως αληθινή. Κατά την έρευνα του για το σενάριο, τα περί αληθινότητας της δεν μπόρεσαν να διασταυρωθούν.
Τα γυρίσματα έγιναν στην Αγγλία και τις Κανάριες Νήσους, με τις τελευταίες να υποκαθιστούν το Μαρόκο.
Ο Don Burgess χρειάστηκε σε κάποιες σκηνές να επιστρατεύσει ψηφιακή φωτογραφία, έχοντας την εμπειρία από το Πολικό Εξπρές.
Η Cotillard έπρεπε για τον ρόλο της να εκπαιδευτεί πάνω σε όπλα, χωρίς όμως όπως παραδέχτηκε να αποκτά ποτέ άνεση μαζί τους. Ειδικά στη σκηνή δολοφονίας, η ηθοποιός πανικοβλήθηκε, με τον σκηνοθέτη να τη βοηθάει βάζοντας την ασφάλεια στο οπλοπολυβόλο.
Για τα κοστούμια, κι έχοντας το ελεύθερο στις επιλογές της από τον σκηνοθέτη, η Joanna Johnston επισκέφτηκε πρώτα το αυτοκρατορικό πολεμικό μουσείο, και συνέχισε παρατηρώντας φορέματα ηθοποιών της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Ιδιαίτερη βάση έδωσε στις ταινίες Καζαμπλάνκα και Το Ξέσπασμα μιας Ψυχής.
Οι φήμες οργίαζαν κατά την εποχή των γυρισμάτων ότι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι είχε συνάψει ερωτικό δεσμό. Τίποτα δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά ελάχιστα μετά η Angelina Jolie πήρε διαζύγιο από τον Brad Pitt.
Παρότι εισέπραξε από τα ταμεία 119,5 εκατομμύρια δολάρια, ο ισολογισμός το όρισε ως εμπορική αποτυχία, μια και κόστισε 113. Υπολογίστηκε ότι συνολικά το στούντιο έχασε από 75 έως 90 εκατομμύρια δολάρια, συνυπολογίζοντας τα έξοδα προώθησης.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/5/2018

Κάτι δεν πήγε καλά. Οι «Σύμμαχοι» δεν ήταν καμωμένοι ως μια ταινία που δεν θα είχε ελπίδα να φτάσει ως τα υψηλά Όσκαρ, ούτε μια ταινία που θα σε άφηνε μουδιασμένο στο φινάλε της. Κι όμως, αυτά είναι. Όσο κι αν από «πίσω» της φαντάζει ως ένα γυαλιστερό αισθηματικό έπος, η ανυπαρξία ψυχής μέσα του και η αίσθηση ότι δεν πρέπει να πήγαιναν καλά τα πράγματα κατά την όλη διαδικασία της πραγμάτωσης της είναι παρόν. Εντάξει, ο Zemeckis δεν έχει κάνει τη μεγάλη ταινία εδώ και πολλά πια χρόνια, αλλά στην προκειμένη η μεγάλη ευκαιρία ήταν στα χέρια του και θεωρώ πως θα την άρπαζε αν δεν υπήρχαν κάποια πράγματα, άγνωστα ομολογώ σε μένα, από πίσω. Μια ταινία ιανός, που από τη μία πιέζεσαι να συμπαθήσεις κι από την άλλη αυτό είναι αδύνατον…

Μονάχα η Marion Cotillard αυτόνομα φανερώνει καλλιτεχνικό φιλότιμο. Γιατί, κατά τα άλλα, δεν είδαν ότι ο χαρακτήρας του Brad Pitt ήταν εκτός έργου; Δεν βιάζομαι να επιρρίψω ευθύνες στον διάσημο κι αποδεδειγμένα καλό ηθοποιό, μια και ήταν ευθύνη του Zemeckis να του εμφυσήσει δυναμισμό. Το αισθηματικό κομμάτι του φιλμ, το οποίο είναι και το αληθινό επίκεντρο όλων, είναι τόσο χαλαρό κι εκτός χημείας, που χάνεται κάθε ευκαιρία να παραλληλιστεί με τις ακραίες εντάσεις που έπρεπε να επιφέρει το πολεμικό ντεκόρ (χαράμι και οι φοβερές εικόνες από τον βομβαρδισμό του Λονδίνου). Μαζί, η έλλειψη δεύτερων χαρακτήρων μειώνει την έννοια του έπους, κι ενώ το έργο τείνει συνεχώς στο να επιζητεί να λειτουργήσει ως ένα. Στη συνέχεια κι ενώ το σενάριο παρέχει ένα μυστήριο που θα το ονόμαζα «λαγό από το καπέλο», ο Zemeckis αρνείται επιμελώς να δουλέψει τη θριλερική του διάσταση, να παίξει με την ψυχολογία και των δύο χαρακτήρων, να αφήσει τα βλέμματα τους να ερμηνεύσουν. Αντί αυτού, τα κεφάλαια γενικά του έργου μοιάζουν σαν να βιάζονται να κλείσουν. Κι όχι μονάχα αυτό, αλλά παρεμβαίνουν σκηνές που δεν προσθέτουν στην ουσία, παρά μονάχα στην ύπαρξη λίγης δράσης, η οποία είναι εκτός φιλμ, όταν το «κλικ» του έργου είναι η κατασκοπική του ταυτότητα και όχι η πολεμική.

Λάθη (υπάρχουν κι άλλα…) που δεν κάνει εύκολα ούτε το εμπορικό Χόλιγουντ (πόσο μάλλον το οσκαρικά ακαδημαϊκό), ώστε να το ρίχναμε εκεί το φταίξιμο. Κι όμως, παρότι το φιλμ κλείνει με έναν δυναμισμό που πάει χαράμι (μια και η έλλειψη αληθινού συναισθήματος έχει αποστασιοποιήσει τον θεατή από το ζητούμενο), παραμένει μια αίσθηση πως παρακολούθησες μια ταινία που θα μπορούσε να αγαπήσεις ως έναν «Άγγλο Ασθενή», με τη νοσταλγική έννοια του παλιού Χόλιγουντ. Κι αυτό αφήνει μια «γλύκα» μέσα στο όλο μούδιασμα…

Βαθμολογία: