Η Τριλογία της Απόκλισης: Αφοσίωση

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 10/3/2016

Με τους «Αγώνες Πείνας» και το «Twilight» ναι έχουν τελειώσει και όλες τις υπόλοιπες ταινίες όπως «Το Σώμα», «Έβδομος Γιος», «Ο Φύλακας της Μνήμης» και ούτω καθεξής να έχουν αποτύχει τόσο εισπρακτικά όσο και καλλιτεχνικά, οι μόνες ταινίες που συνέχιζαν επάξια την μεταφορά young-adult μυθιστορημάτων στον κινηματογράφο ήταν το «Ο Λαβύρινθος» και το «Η Τριλογία της Απόκλισης». Το πρώτο, μετά τις «Πύρινες Δοκιμασίες», συνεχίζει κάπως να μας ενδιαφέρει, ενώ το δεύτερο, μετά και το «Η Τριλογία της Απόκλισης: Αφοσίωση» μάλλον δεν μας νοιάζει καθόλου.

Επιφανειακά, το τρίτο μέρος της τετραλογίας, που στον τίτλο λέει ότι είναι τριλογία, μοιάζει να διαθέτει ένα πιο αφηγηματικό πεδίο σε σχέση με τα δυο προηγούμενα. Τα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας σού δίνουν την εντύπωση πως η πλοκή θα εμβαθύνει σε θέματα συνωμοσίας, κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, αλλά και ισορροπίας μεταξύ των δυνάμεων των διοικητικών οργάνων και του ευρύτερου κοινού. Μάταια, όμως, αφού αυτό που προκύπτει είναι το πιο αδύναμο, βασισμένο στον σχολαστικά δημιουργημένο κόσμο της Veronica Roth φιλμ της σειράς.

Με την ανθρωπότητα να βρίσκεται ακόμα υπό τον κίνδυνο των φατριών, της ομοιομορφίας και της γενετικής μηχανικής (!), το έργο παρόλο που βρίσκεται στο τρίτο μέρος του, συνεχίζει να είναι μια ιστορία απλής εισαγωγής σε έναν μύθο που δεν ακολουθεί ποτέ. Μιλώντας πάντα για το ίδιο νόημα και βγάζοντας ακριβώς τα ίδια συμπεράσματα, οι σεναριογράφοι, στην υπερβολική προσπάθεια τους να αρέσει η ταινία στο δημογραφικό κοινό της, γράφουν στον αυτόματο πιλότο, θέτοντας πραγματικά σε κίνδυνο τη δική τους καλλιτεχνική αρτιότητα.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να εξηγήσω την έλλειψη συναισθηματικής άγκυρας της ταινίας, την νωχελικότητα με την οποία εξελίσσεται το αδιάφορο ρομάντζο μεταξύ της Tris και του Four, την επαναληψιμότητα καταστάσεων και τη γελοιότητα κάποιων σκηνών που υπάρχουν για να προχωρήσουν την πλοκή. Ούτε μπορώ να δικαιολογήσω τον βραδύ ρυθμό, τα άμορφα πολιτικά υπονοούμενα, τη μηδαμινή ανάπτυξη των χαρακτήρων και την έλλειψη ενός αξιοπρεπέστατου κακού (αισθητή η απουσία της Kate Winslet και κατ` επέκταση της Jeanine).

Ο σκηνοθέτης και της «Ανταρσίας» Robert Schwentke το διασκεδάζει αισθητικά διαθέτοντας για καμβά μια εξαιρετική χρωματική παλέτα (ο κόσμος πίσω από το τοίχος είναι εξαιρετικός), όμως με μια πανομοιότυπη με τις δυο προηγούμενες συνέχειες δράση, η «Αφοσίωση» πάσχει από σοβαρή έλλειψη ενδιαφέροντος. Για το «Η Τριλογία της Απόκλισης: Ανταρσία» είχα γράψει ότι «αξίζει της προσοχής σου αποκλειστικά και μόνο για να έχεις μια εικόνα πού το πάει»… πλέον η περιέργεια για το φινάλε είναι ανύπαρκτη.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 26/3/2017

Παρά το αρκετά συμπαθητικό της ξεκίνημα, η σειρά από τα βιβλία της Βερόνικα Ροθ μοιάζει να ξεφουσκώνει ήδη από το δεύτερο κεφάλαιο της. Η επίγονος του «Hunger Games» μοιάζει να μην έχει να προσθέσει περισσότερα περί μοναδικότητας σε μια μελλοντικής κοινωνία, αλλά κυρίως δεν ανταποκρίνεται ως ταινία ψυχαγωγίας για καθαρά πρακτικούς λόγους. Οι υποσχέσεις του πρώτου μέρους για μια αναπαραγωγή νέων ιδεών, φαντάζει πλέον ως ένα ακόμα νεανικό ανάγνωσμα που δεν μας ενδιαφέρει η συνέχεια του. Ο Ρόμπερτ Σβένκε μοιάζει να μην έχει υλικό να το προχωρήσει με ευπρέπεια, αφού το σενάριο είναι γεμάτο ευκολίες και πράγματα που έχουμε ήδη «καταναλώσει» παλιότερα. Βέβαια, κάθε αντιεξουσιαστική αλληγορία είναι θεμιτή όταν απευθύνεται σε ένα νεανικό κοινό που δεν πρέπει να μένει αμέτοχο των καταστάσεων, αλλά άλλο αυτό, κι άλλο μια περιπέτεια που σε κάνει γρήγορα να βαριέσαι.

Βαθμολογία: