All the Old Knives

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 9/5/2022

Από το τένις στη διεθνή κατασκοπία, ο Janus Metz βρίσκει εκ νέου το πάτημα να κρατήσει έναν θεατή με ξύπνιες τις αισθήσεις του, ακόμα κι αν κινδυνεύει να τον αποκοιμίσει. Πρόκειται για μια ιστορία που μας παρέχει τα βασικά ενός κατασκοπικού θρίλερ της βρετανικής -μη 007- παράδοσης, μιλώντας για απόλυτη σοβαρότητα, ίντριγκα, δαιδαλώδη ανάπτυξη, χαρακτήρες. Όλη όμως η επένδυση αυτή αφορά το φινάλε, κι εκεί η κατάσταση δεν είναι τόσο μονοδιάστατη…

Αυτό που απέβη σωτήριο 100%, είναι η χρήση του Olen Steinhauer, του συγγραφέα του μυθιστορήματος, επί του σεναρίου και μάλιστα μόνο του. Είναι φανερό πως αυτός που γράφει την ταινία την περιβάλει με μια «τεκτονικού» θα λέγαμε ύφους αγάπη, και περνάει την οικειότητα που έχει με τους χαρακτήρες και σε εμάς. Παρά τους κινδύνους, δεν θα τους βάλει να «τρέξουν» άνευ λόγου για να κερδίσουν το ενδιαφέρον ενός πιο μαζικού κοινού, ούτε θα τους στερήσει τις λεπτές συναισθηματικές τους εξάρσεις προς χάριν ενός πιο σφιχτού και σινεφιλικού κοινού. Μια ισορροπία, δηλαδή, που αποξενώνει μεγάλο μέρος των πιθανών θεατών από το φιλμ, αλλά ιδανική για όποιον έχει ανοιχτούς ορίζοντες σε κάθε είδους ταινία.

Χωρίς περιττές σκηνές, και χωρίς να θέλει να αναδείξει το πλούσιο καστ του εις βάρος των ηρώων που υποδύονται (ξεκάθαρο αυτό ειδικά στην περίπτωση του Laurence Fishburne), όλο το φιλμ χτίζει ένα νουαρικού στιλ μυστήριο, που έχει ανάγκη το φινάλε είτε για να εκτιμηθεί, είτε να απορριφθεί. Κι εκεί συμβαίνει το εξής διττό. Πολύ φοβάμαι πως λίγοι θα έχουν μείνει μετά τα μισά ήδη της ταινίας που δεν θα έχουν μαντέψει τον «ένοχο», κάτι που θα ρίξει και την προσμονή τους πάνω στις επόμενες σκηνές. Από την άλλη, όμως, ναι υπάρχει κρυφός άσσος, κι αυτός σε «τιμωρεί» που χαλάρωσες και δεν εκτίμησες ανάλογα κάποιες λεπτομέρειες, που ενώ δεν αλλάζουν τα περί ενόχου, στην ουσία αλλάζουν το σύμπαν του φινάλε που ανέμενες.

Εντέλει, το κατασκοπικό θρίλερ είναι ένα κρυμμένο έντεχνα love-story, που απλά αγνοούσες ότι παρακολουθούσες μέχρι να πλησιάσουν να πέσουν οι τελικοί τίτλοι. Κι εκεί είναι η ομορφιά μιας ταινίας που δεν ήθελε ποτέ να έχει τη συνηθισμένη κοσμογονική καταβολή μιας ταινίας υπόγειων διεθνών συγκρούσεων, αλλά να μικρογραφήσει τον άνθρωπο πίσω από τις έννοιες που τον μαζικοποιούν. Σίγουρα θα μπορούσε να έχει μετατραπεί σε μια πλούσια ταινία δράσης, αλλά και ακόμα πιο σίγουρα θα μπορούσε να έχει ένα σενάριο που δεν θα ήταν ικανό να αντιγράψει από το βιβλίο την ψυχή του θέματος, που αφορά μικροσκόπιο και όχι ανοιχτό χάρτη.

Ο Janus Metz δεν κάνει τη μεγάλη ταινία που θα συμπεριληφθεί στα καλύτερα μιας λίστας με ζηλευτές παραγωγές, μια και το είδος έχει διαχρονικά δώσει διαμάντια, αλλά μια ταινία ορθή σε αυτό που ήθελε να είναι εξαρχής, και συνεπής με αυτόν που θα την επιλέξει για τους σωστούς λόγους.

Βαθμολογία: