Η Εύα Χάρινγκτον είναι μια νέα ηθοποιός στο Μπρόντγουεϊ, που χρησιμοποιεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να αναδειχτεί. Η μεγάλη σταρ του Μπρόντγουεϊ, Μάργκο Τσάνινγκ, έχει περάσει τα σαράντα και είναι ο στόχος της Εύας, η οποία θα βρει για σύμμαχο έναν κυνικό θεατρικό κριτικό που θαυμάζει πιο πολύ την τόλμη και το θάρρος της, παρά το ταλέντο της.
Σκηνοθεσία:
Joseph L. Mankiewicz
Κύριοι Ρόλοι:
Bette Davis … Margo Channing
Anne Baxter … Eve Harrington
George Sanders … Addison DeWitt
Celeste Holm … Karen Richards
Gary Merrill … Bill Simpson
Hugh Marlowe … Lloyd Richards
Thelma Ritter … Birdie Coonan
Gregory Ratoff … Max Fabian
Marilyn Monroe … Claudia Casswell
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Joseph L. Mankiewicz
Παραγωγή: Darryl F. Zanuck
Μουσική: Alfred Newman
Φωτογραφία: Milton R. Krasner
Μοντάζ: Barbara McLean
Σκηνικά: George W. Davis, Lyle R. Wheeler
Κοστούμια: Edith Head, Charles Le Maire
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: All About Eve
- Ελληνικός Τίτλος: Εύα [αυθεντικός]
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Όλα για την Εύα [επανέκδοσης]
Σεναριακή Πηγή
- Διήγημα: The Wisdom of Eve της Mary Orr.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δεύτερου αντρικού ρόλου (George Sanders), διασκευασμένου σεναρίου, κοστουμιών και ήχου. Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Anne Baxter και Bette Davis), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Celeste Holm και Thelma Ritter), μουσική (δράμα/κωμωδία), φωτογραφία, μοντάζ και σκηνικά.
- Χρυσή Σφαίρα σεναρίου. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα), σκηνοθεσία, πρώτο γυναικείο ρόλο (Bette Davis), δεύτερο αντρικό ρόλο (George Sanders) και δεύτερο γυναικείο ρόλο (Thelma Ritter).
- Βραβείο Bafta καλύτερης ταινίας από οποιαδήποτε προέλευση.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο επιτροπής και γυναικείας ερμηνείας (Bette Davis).
Παραλειπόμενα
- Στους τίτλους δεν αναγράφεται η πηγή του σεναρίου, δηλαδή το διήγημα της Mary Orr (εκδόθηκε το 1946 στο περιοδικό Cosmopolitan). Εκείνο προήλθε από ένα ανέκδοτο της ηθοποιού Elisabeth Bergner, που άφησε μια θαυμάστρια της να γίνει η προσωπική της βοηθός καθόσον γυρνούσε μια ταινία. Αναφερόμενη σε αυτήν ως “η απαίσια κοπέλα”, η ηθοποιός ενέπλεξε το όνομα της Mary Orr, κι εκείνη αποφάσισε να το κάνει διήγημα τραβώντας αρκετά τις καταστάσεις προς τα άκρα.
- Ο Joseph L. Mankiewicz αναζητούσε να κάνει μια ταινία για μια γερασμένη ηθοποιό, όταν και διάβασε το διήγημα το 1949. Αφού είδε ότι η ιδέα του ταίριαζε με αυτή μιας πονηρής νεαρής, έστειλε στον Darryl F. Zanuck ένα υπόμνημα, επισημαίνοντας του ότι θα ήταν τέλειο με τη Susan Hayward.
- Το πρώτο σενάριο, με τίτλο Best Performance, επιδέχτηκε αρκετές αλλαγές από τον ίδιο τον Zanuck.
- Για τον ρόλο της Μάργκο, η Susan Hayward απορρίφθηκε ως πολύ νέα, η Marlene Dietrich ως πολύ Γερμανίδα, η Barbara Stanwyck δεν ήταν διαθέσιμη, ενώ στα βασικά υπόψιν ήταν και η Tallulah Bankhead με την Joan Crawford. Εντέλει τον ρόλο τον πήρε η Claudette Colbert, που είχε όμως ένα ατύχημα λίγο πριν την έναρξη γυρισμάτων. Αφού ο σκηνοθέτης σκέφτηκε και την Ingrid Bergman, κατέληξε στην Bette Davis που είχε μόλις πάρει διαζύγιο με τη Warner Bros. μετά από κάποιες εμπορικές αποτυχίες.
- Πρώτη επιλογή για την Εύα ήταν η Jeanne Crain, αλλά η ηθοποιός έμεινε έγκυος.
- John Garfield, Ronald Reagan, Nancy Davis, Jose Ferrer, Zsa Zsa Gabor και Angela Lansbury βρέθηκαν κοντά σε διάφορους ρόλους.
- Η άγνωστη ακόμα Marilyn Monroe πήρε τον ρόλο μετά από επιμονή του ατζέντη της, παρότι ο Zanuck έδειξε αντιπάθεια απέναντι της, αλλά και πίστευε ότι ταιριάζει καλύτερα για κωμωδία. Είναι και η τελευταία της ταινία που χρησιμοποιεί τη φυσική της φωνή.
- Στα γυρίσματα της ταινίας γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν οι Bette Davis και Gary Merrill, ονομάζοντας το θετό τους κοριτσάκι Μάργκο.
- Η Bette Davis τελείωσε όλες τις σκηνές της μέσα σε 16 ημέρες.
- Το μυθοπλαστικό αγαλματάκι Sarah Siddons Award φιλοτεχνήθηκε με βάση τον διάσημο πίνακα Sarah Siddons as the Tragic Muse του Joshua Reynolds. Μια κόπια του πίνακα γίνεται ορατή στο σπίτι της Μάργκο. Το 1952, μια ομάδα θεατρόφιλων ξεκίνησαν να δίνουν ετήσια ένα βραβείο με αυτό το όνομα και τη μορφή, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
- Το 1951, Bette Davis, Gary Merrill και Anne Baxter συμμετείχαν στη ραδιοφωνική διασκευή του NBC, ενώ τον επόμενο χρόνο στον ρόλο της Μάργκο ακούγονταν η Tallulah Bankhead.
- Το 1970, το σενάριο έγινε η πηγή ενός θεατρικού μιούζικαλ, του Applause, με τη Lauren Bacall στον πρώτο ρόλο. Το 2019, μια άλλη θεατρική εκδοχή, αυτή τη φορά ομότιτλη, είχε την Gillian Anderson ως πρωταγωνίστρια.
- 33 χρόνια μετά την ταινία, το 1983, η Anne Baxter αντικατέστησε αληθινά την Bette Davis στον ρόλο της στο σίριαλ Hotel, όταν η δεύτερη ασθένησε. Ποτέ όμως δεν επανήλθε η Davis στον ρόλο της…
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 6/4/2010
Πάντοτε πίστευα ότι τμήμα της γοητείας του κινηματογράφου είναι να μας ταξιδεύει σε μέρη και κυρίως σε κόσμους που δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα γνωρίσουμε. Σ’ αυτήν ακριβώς τη γοητεία είναι που επενδύει το Όλα για την Εύα. Μάλλον κανένας από μας δεν θα ζήσει από μέσα τον κόσμο του θεάτρου, όλοι όμως έχουμε εδώ τη δυνατότητα να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά σε ένα σύμπαν που είτε απαξιώνουμε, είτε αγαπάμε, αλλά δεν μπορούμε να κρύψουμε την περιέργεια μας γι’ αυτό.
Κάπου στον κόσμο κάθε μέρα γεννιέται μία ακόμη Εve Harrington, μια γυναίκα φιλόδοξη, χωρίς αναστολές, που δεν διστάζει να θυσιάσει τα πάντα στον βωμό της καριέρας. Η Anne Baxter την ενσαρκώνει με ένα τρόπο τόσο ιδανικό, που σίγουρα θα αφήσει να σας ξεφύγουν τα απαιτούμενα μπινελίκια. Το απόλυτο ρεσιτάλ, βέβαια, το δίνει η Bette Davis, μια από τις καλύτερες ηθοποιούς όλων των εποχών. Είναι η προσωποποίηση του εγωισμού και της ανασφάλειας, και ίσως η προσωποποίηση της γυναίκας που γερνάει παρά τη θέληση της.
Την ταινία δεν κάνουν όμως τόσο οι ερμηνείες, όσο ένα από τα πιο υποδειγματικά σενάρια στην ιστορία του κινηματογράφου. Όχι, δεν αναφέρομαι σε ένα σενάριο με συμβολισμούς και σινεφιλικές αναφορές σε κάθε του αράδα, αλλά σε εκπληκτικούς διαλόγους, ανεπανάληπτους χαρακτήρες κι ατάκες που σίγουρα δεν θα σβηστούν από τη μνήμη σας.
Σήμερα ο παλιός κλασικός αμερικάνικος κινηματογράφος μοιάζει ξένο σώμα μπροστά στο σύγχρονο Χόλιγουντ. Ίσως κάποιοι από σας να αναφωνήσετε «κλισέ κι αφόρητα μελοδραματικό». Ναι είναι κλισέ, είναι και μελοδραματικό. Σκεφτείτε όμως τι μας σερβίρει σήμερα η πλειοψηφία των αμερικανικών παραγωγών. Σίγουρα θα δείτε τη διαφορά και θα καταλάβετε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που σέβεται το κοινό της, και με μια ταινία που το 1950 όχι μονάχα δεν ήταν κλισέ, αλλά δημιουργήθηκε σε έναν κόσμο που ακόμη δεν γνώριζε ούτε τι είναι το κλισέ.
Δεν θα βρείτε εδώ μια ταινία κουλτουριάρικη γεμάτη συμβολισμούς, παρόλα αυτά θα βρείτε έναν από τους πιο εύστοχους συμβολισμούς στον ίδιο τον τίτλο της ταινίας. Κι όχι, ο σεναριογράφος δεν βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλες τις γυναίκες ταυτίζοντάς τες με την Eve Harrington, αλλά επαναπροσδιορίζει την έννοια της αθωότητας μέσω ενός εκπεσόντος αγγέλου που αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί την πτώση του.
Δείτε το, και να είμαστε όλοι ευγνώμονες που ακόμη δεν μας έχουν δώσει «απλόχερα» ένα ριμέικ, γιατί όσο δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να δημιουργεί τη δικιά του Μόνα Λίζα, έτσι ελπίζω όσο ζω να μη δω ριμέικ του Όλα για την Εύα…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
