Διακόσια χρόνια πέρασαν από τη υπέρτατη θυσία της Ρίπλεϊ στον πλανήτη Φιορίνα 161. Όλα αυτά τα χρόνια και μετά από επτά αποτυχημένες προσπάθειες, οι επιστήμονες κατάφεραν τελικά να φτιάξουν έναν τέλειο κλώνο της Ρίπλεϊ, ο οποίος όμως περιέχει και γονίδια από τη βασίλισσα των άλιεν που μεγάλωνε μέσα της την εποχή του θανάτου της. Αυτό το εξωγήινο γέννημα είναι πολύ πιο έξυπνο από τους προκατόχους του, γεγονός το οποίο δεν μπορούν να αντιληφθούν οι επιστήμονες μέχρι την άφιξη νέων απειλών.

Σκηνοθεσία:

Jean-Pierre Jeunet

Κύριοι Ρόλοι:

Sigourney Weaver … Ellen Ripley

Winona Ryder … Annalee Call

Dominique Pinon … Dom Vriess

Ron Perlman … Ron Johner

Gary Dourdan … Gary Christie

Michael Wincott … Frank Elgyn

Kim Flowers … Sabra Hillard

Dan Hedaya … στρατηγός Martin Perez

J.E. Freeman … Δρ Mason Wren

Brad Dourif … Δρ Jonathan Gediman

Raymond Cruz … Vincent Distephano

Leland Orser … Larry Purvis

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Joss Whedon

Παραγωγή: Bill Badalato, Gordon Carroll, David Giler, Walter Hill

Μουσική: John Frizzell

Φωτογραφία: Darius Khondji

Μοντάζ: Herve Schneid

Σκηνικά: Nigel Phelps

Κοστούμια: Bob Ringwood

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Alien: Resurrection
  • Ελληνικός Τίτλος: Alien: Η Αναγέννηση
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Alien 4 [ανεπίσημος]
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Άλιεν: Η Αναγέννηση

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Παραλειπόμενα

  • Εντυπωσιασμένη από τις ως τότε επιδόσεις του, η 20th Century Fox προσέλαβε τον Joss Whedon να γράψει το σενάριο του τέταρτου κεφαλαίου του franchise. Εκείνος όμως όχι μόνο είχε μια τρίτη πράξη της ταινίας με μάχη εντός του πλανήτη Γη, αλλά δοκίμασε και 5 διαφορετικές εκδοχές αυτής, όπου καμία δεν πέρασε στο τελικό υλικό. Το στούντιο, από την πλευρά του, είχε κατά νου να είναι κεντρικός χαρακτήρας η Νιουτ από το δεύτερο μέρος, μια και η Ρίπλεϊ είχε πεθάνει. Ο Whedon δούλεψε πάνω στην ιδέα μέσω ενός στόρι 30 σελίδων, αλλά ενώ αυτές πήραν την έγκριση της Fox, ο σεναριογράφος τούς δήλωσε ρητά πως σκόπευε να δουλέψει μόνο πάνω σε κλώνο της Ρίπλεϊ. Η επιμονή του Whedon να επαναφέρει τη Sigourney Weaver στον ρόλο ήταν κάτι που αρχικά τον δυσκόλεψε, με την ιδέα του κλώνου να πέφτει από τους παραγωγούς David Giler και Walter Hill (οι οποίοι δύο όμως αντιτίθονταν στη δημιουργία νέου κεφαλαίου).
  • Η Sigourney Weaver δεν έδειχνε θετική στην επιστροφή της στον ρόλο, θεωρώντας ότι θα ξεχειλώνονταν πλέον ο χαρακτήρας. Η δε πιθανότητα της ύπαρξης της σε μια ταινία τύπου Alien vs. Predator, που βρίσκονταν ήδη στα χαρτιά, της ακούγονταν “απαίσια”. Διαβάζοντας όμως το σενάριο του Weaver, άλλαξε γνώμη και αποδέχτηκε τη συμμετοχή της με μισθό 11 εκατομμυρίων δολαρίων.
  • Πρώτη επιλογή των παραγωγών για τη σκηνοθεσία ήταν ο Danny Boyle, που είχε εντυπωσιάσει με το Trainspotting. Μετά όμως από συνάντηση του βρετανού δημιουργού με τους υπεύθυνους των εφέ, δήλωσε πως δεν τον ενδιέφερε το σχέδιο. Ακολούθησε το όχι από τον Peter Jackson που δεν ήταν φαν των άλιεν, και από τον Bryan Singer.
  • Όταν έλαβε την πρόταση από τους παραγωγούς ο Jean-Pierre Jeunet, είχε μόλις τελειώσει το σενάριο του Αμελί, και ήταν έκπληκτος με την πρόταση μια και πίστευε ότι η σειρά έπρεπε να τελειώσει με το τρίτο μέρος. Παρόλα αυτά αποδέχτηκε, όταν του υποσχέθηκαν ένα μπάτζετ 70 εκατομμυρίων δολαρίων. Και δεν ήταν απλά η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, αλλά ο ίδιος χρειάστηκε μεταφραστή για τα γυρίσματα, μια και δεν γνώριζε καλά αγγλικά.
  • Ο Jeunet είχε στα χέρια του τον καλλιτεχνικό έλεγχο της παραγωγής, συμβάλλοντας και σεναριακά με 5 εναλλακτικά φινάλε. Αυτός ήταν που επιστράτευσε τον Pitof για τα ειδικά εφέ, τον διευθυντή φωτογραφίας Darius Khondji, και τον στενό του συνεργάτη Marc Caro για έναν αρχικό σχεδιασμό των κοστουμιών.
  • Όπως και στο τρίτο μέρος, τα ειδικά εφέ ανατέθηκαν στην Amalgamated Dynamics, που επανάφεραν στη σειρά τους Tom Woodruff Jr. (και πάλι ο ερμηνευτής του πλάσματος) και Alec Gillis. Ειδική προσοχή δόθηκε στο υβρίδιο ανθρώπου-άλιεν, μετά κι από επιμονή του Jeunet, που αρχικά σκέφτονταν να φέρει χαρακτηριστικά του προσώπου της Ρίπλεϊ. Του Jeunet ήταν και η ιδέα το πλάσμα να έχει σεξουαλικό όργανο, κάτι όμως που η Fox δεν ενέκρινε, κι αυτό “κόπηκε” ψηφιακά.
  • Για τη σκηνή του μπάσκετ, η Weaver εκπαιδεύτηκε επί 10 ημέρες, και κατάφερε να έχει ρεκόρ 1 στις 6 εύστοχες βολές. Αυτό όμως ήταν πολύ μακριά από το να είναι έτοιμη να πετύχει το μακρινό καλάθι της σκηνής, με τον σκηνοθέτη να σκέφτεται να γίνει μέσω ψηφιακών εφέ. Η Weaver κάτι τέτοιο το αρνήθηκε, και έστω κι έπειτα από πολλές λήψεις, το καλάθι μπήκε. Όταν όμως έγινε αυτό, ο Ron Perlman “έσπασε” τον χαρακτήρα του αναφωνώντας “Oh my god!”. Ευτυχώς δεν το έκανε τόσο άμεσα που να μη σώζονταν από το μοντάζ. Η φήμη δε που ήθελε την ηθοποιό να το έχει πετύχει με την πρώτη, ήταν απλά μύθος.
  • Η Dark Horse Comics έβγαλε γρήγορα μια κόμικ εκδοχή δύο κεφαλαίων, ενώ το βίντεο-γκέιμ για PlayStation έπρεπε να περιμένει ως το 2000.
  • Στις ΗΠΑ η ταινία δεν είχε εισπρακτική επιτυχία, μια και συγκέντρωσε τα λιγότερα έσοδα από όλη την τετραλογία. Αντίθετα το φιλμ τα πήγε καλά εκτός της χώρας του, βοηθώντας σε ένα σύνολο κερδών 161,4 εκατομμυρίων δολαρίων.
  • Στη Special-Edition του Quadrilogy το 2003, το φιλμ διαρκεί 116 λεπτά.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο John Frizzell δεν ήταν κάποιος αναγνωρισμένος συνθέτης, μην έχοντας ακόμα στη σύντομη καριέρα του δουλέψει για μεγάλη παραγωγή. Ένας φίλος του όμως τον ενθάρρυνε να στείλει στη Fox τέσσερις κασέτες, από τις οποίες η μία ήταν για το The Empty Mirror, και ήταν αρκετή για να εντυπωσιάσει το στούντιο.

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 20/5/2017

“Η Ρίπλεϊ πέθανε στην προηγούμενη ταινία; Ε, και; Θα την αναστήσουμε, για να γυρίσουμε ακόμα μία. Δε με νοιάζει πως και με ποια δικαιολογία. Απλώς, αναστήστε τη!” Γνήσιος, σύντομος μονόλογος του υπεύθυνου της 20th Century Fox, πίσω στο 1996. Και η Ρίπλεϊ επανήλθε στη ζωή, αφού έβαλε στην τσέπη της ολόκληρο τον προϋπολογισμό της πρώτης ταινίας, Alien, και η σειρά άντεξε μία ακόμα συνέχεια, η οποία για τους περισσότερους είναι η χειρότερη. Όχι στο επίπεδο των δύο πρώτων ταινιών, θα έλεγα εγώ, αλλά μια τυπική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας των τελών του 1990, με μια πιο χαλαρή ματιά στο μύθο, που ναι μεν δεν προσέφερε κάτι ιδιαίτερο αλλά για τα σκουπίδια δεν τη λες.

Διακόσια περίπου χρόνια μετά το θάνατο της Ρίπλεϊ, οι επιστήμονες της Γουέιλαντ/ Γιουτάνι πετυχαίνουν την κλωνοποίησή της μέσα από ένα δείγμα αίματος. Όταν η Ρίπλεϊ αυτοκτόνησε, είχε μέσα της ένα εξωγήινο έμβρυο, το DNA του οποίου έχει μπλεχτεί με αυτό της ηρωίδας. Η Ρίπλεϊ επανέρχεται, έχοντας μερικές εξωπραγματικές ικανότητες, όπως τεράστια δύναμη, ευαίσθητη ακοή και όσφρηση, ενώ το έμβρυο εξελίχθηκε σε βασίλισσα και αρχίζει να γεννά. Όλα αυτά πάντα σε ένα διαστημικό σταθμό, στον οποίο σύντομα τα πλάσματα θα τρέχουν ελεύθερα και θα αφήνουν παντού θύματα, ενώ η Ρίπλεϊ, μαζί με το πλήρωμα ενός πειρατικού σκάφους, που βρέθηκε εκεί για να παραδώσει ξενιστές για τους εξωγήινους, προσπαθεί να αποδράσει και να σκοτώσει για άλλη μια φορά τα πλάσματα.

Υπάρχει μια πιο κόμικ αισθητική σε αυτή την τρίτη συνέχεια της σειράς, της οποίας το σενάριο υπογράφει ο Τζος Γουίντον (The Avengers) και τη σκηνοθεσία ο Ζαν Πιέρ Ζενέ, δύο χρόνια μετά το Η Πόλη Των Χαμένων Παιδιών. Το Allien: Resurrection αποτέλεσε τη μοναδική εμπειρία του Ζενέ στο Χόλιγουντ, ο οποίος τέσσερα χρόνια παραδίδει το πιο γνωστό του φιλμ, Αμελί. Η κόμικ αισθητική την οποία φέρνει ο Γουίντον, έστω και με το σενάριο του να είναι αρκετά πειραγμένο από τους παραγωγούς, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, δένει παράξενα με τον Ευρωπαϊκό αέρα και τη ματιά του Ζενέ. Δεν υπάρχει η αίσθηση φόβου αλλά μια φορτισμένη σε ορισμένες σκηνές σεξουαλική ένταση και μια μυστηριακή ατμόσφαιρα. Η σχέση της Ρίπλεϊ με τον εξωγήινο οργανισμό τονίζεται εδώ όσο περισσότερο γίνεται και μπορεί κάποιες στιγμές να αποτυπώνεται στην οθόνη με τρόπο ελαφρώς κωμικό αλλά όταν έχουμε επαφή των δυο τους, είτε με τη βασίλισσα είτε με το επόμενο πλάσμα, υπάρχει μια ένταση στα πλάνα του Ζένε. Συν του ότι βρίσκω την Σιγκούρνι Γουίβερ εδώ εξαιρετική, ξέροντας πως να χειριστεί το χαρακτήρα της απόλυτα και βγάζοντας έναν τρομακτικό δυναμισμό στην οθόνη.

Οι φίλοι της σειράς απογοητεύτηκαν από το τέταρτο φιλμ της σειράς. Οι καινούριες ιδέες δεν τους έπεισαν ενώ η περίεργη αισθητική του Γάλλου, έπαιξε με τα όρια της μεγάλης Χολιγουντιανής παραγωγής, της b movie και του Ευρωπαϊκού σινεμά. Αν μου βάλεις το δίλημμα της επαναπροβολής ενός εκ των Alien 3 και Alien: Resurrection, με ευκολία διαλέγω το δεύτερο. Δε μπορεί να πλησιάσει τα δύο πρώτα φιλμς αλλά παραμένει ένα διασκεδαστικό φιλμ επιστημονικής φαντασίας, με τα στοιχεία που βρίσκαμε γενικά σε αυτό το είδος πίσω στα 1990.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

26 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *