Διεθνές Αεροδρόμιο

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Airport

Ελληνικός Τίτλος: Διεθνές Αεροδρόμιο

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Τζάμπο 747 εν Κινδύνω (1974)

Τζάμπο Τζετ στο Τρίγωνο του Διαβόλου (1977)

Πτήση Κόνκορντ: Απειλή στα 20.000 Μέτρα (1979)

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: Airport του Arthur Hailey.

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Helen Hayes). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, δεύτερο γυναικείο ρόλο (Maureen Stapleton), διασκευασμένο σενάριο, μουσική, φωτογραφία, μοντάζ, σκηνικά, κοστούμια και ήχο.
• Χρυσή Σφαίρα δεύτερου γυναικείου ρόλου (Maureen Stapleton). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα), δεύτερο αντρικό ρόλο (George Kennedy) και μουσική.
• Υποψήφιο για Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Maureen Stapleton).

Παραλειπόμενα

• Η ταινία καθόρισε τις περίφημες ταινίες καταστροφής της δεκαετίας του 1970. Γνώρισε τρία σίκουελ, όλα κατώτερης επιτυχίας.
• Με 10 εκατομμύρια δολάρια προϋπολογισμό, είχε απολογισμό στα ταμεία πάνω από 100.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Τελευταίο μουσικό θέμα στη ζωή του Alfred Newman.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/11/2017

Από τις πλέον αδικαιολόγητες πολλαπλές συμμετοχές στα Όσκαρ (ακόμα και για καλύτερη ταινία), αλλά διόλου αδικαιολόγητα εμπορική επιτυχία. Η ταινία του George Seaton δεν είναι τίποτα σπουδαίο, ειδικά με το πέρασμα των χρόνων φθίνει συνεχώς η αξία της, αλλά πέτυχε να χτίσει στην κυριολεξία δύο είδη οπτικής κουλτούρας. Καταρχάς και κύρια, δεν είναι μονάχα η μητέρα των ταινιών καταστροφής όπως αυτές θα ευημερούσαν κατά τη δεκαετία του 1970, αλλά καθιέρωσε άμεσα το ύφος τους: πολυπρόσωπο και all-star καστ, δράμα παράλληλα με τη δράση, ίντριγκα ανάμεσα στους ήρωες και «σαπουνόπερα». Αυτό το τελευταίο είναι η δεύτερη κύρια συνδρομή του φιλμ στον κόσμο του θεάματος, αφού περισσότερο από κάθε άλλη ταινία καταστροφής, στην ουσία είναι ένα καθαρό μελόδραμα. Ελάχιστα ενδιαφερόμαστε για την αγωνία του όλου θέματος (πρέπει να αναμένεις το φινάλε για να ανέβει κάπως η αδρεναλίνη), και πιότερο για τις σχέσεις ανάμεσα στους πολλούς χαρακτήρες. Ίσως να φταίνε και οι κινηματογραφικές εμπειρίες του Seaton, προσθέστε και την ηλικία του όταν το σκηνοθετούσε, αλλά ενώ το φιλμ κηρύττει το νέο, είναι εντέλει κάτι το ήδη γερασμένο, κουρασμένο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο δεν παίρνει πολλά από τη λάμψη του λαμπρού επιτελείου ηθοποιών του, αφού μονάχα και το να παρακολουθείς ένα τόσο άφθονο και σπουδαίο καστ στην ίδια ταινία, κάνει το μάτι σου να χαίρεται. Από την άλλη, ως μελόδραμα έχει αρκετά καλά στοιχεία, τουλάχιστον εκεί που δεν κουράζει. Τέλος, η παρουσία της Helen Hayes στον βραβευμένο με Όσκαρ ρόλο της παμπόνηρης γριούλας είναι όαση ερμηνείας. Μια ταινία καθαρά κοινού, και μάλιστα αυτού που ετοιμάζονταν τότε να κολλήσει στους τηλεοπτικούς του δέκτες (η δεκαετία άλλωστε εκείνη ήταν καταλύτης για την αμερικανική τηλεόραση). Μην το αποφύγετε, κι όσο κι αν σας δημιουργήσει απορίες μετά το πέρας της θέασης, είναι κλασικό και ιστορικής αξίας.

Βαθμολογία: