Βεντέτα

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 26/4/2017

Ελάτε. Ας μεταφερθούμε νοητά πίσω στο 1985. Κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε ότι έχετε μόλις βγει από την κινηματογραφική προβολή του Commando με πρωταγωνιστή τον ήδη επιτυχημένο ήρωα ταινιών δράσης, Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Φανταστείτε λοιπόν ότι κάποιος σας λέει ότι έρχεται από το μέλλον, σαν άλλος Κάιλ Ρις, από την ταινία που έκανε είδωλο τον Άρνι (The Terminator), και σας πληροφορεί ότι το 2017, ένα από τα καλύτερα στοιχεία ενός δραματικού θρίλερ που φέρει τον τίτλο Aftermath, είναι η στιβαρή και καθαρή ερμηνεία του Άρνι. Χαμογελάτε ευγενικά, τον προσπερνάτε και γυρνάτε στην παρέα σας, η οποία σας ρωτά απορημένη τι συνέβη κι εσείς απαντάτε ότι πέσατε πάνω σε έναν τρελό που έλεγε ασυναρτησίες για το μέλλον και δραματικές ερμηνείες του Σβαρτσενέγκερ. Τότε ανοίγετε τα μάτια σας, βρίσκεστε στο 2017, το Aftermath έχει κυκλοφορήσει και αρχίζετε να αναζητάτε τον τύπο που σας προειδοποίησε το 1985, για να σας κάνει πλούσιο, δίνοντάς τα επόμενα νούμερα του Τζόκερ!

Στο Aftermath, ο Σβαρτσενέγκερ υποδύεται έναν μεσήλικα, ο οποίος χάνει την γυναίκα του και την έγκυο κόρη του σε αεροπορικό δυστύχημα, μετά από σύγκρουση δύο αεροπλάνων στον αέρα. Υπεύθυνος για τη σύγκρουση θεωρείται ένας ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας που βρέθηκε στην λάθος θέση τη λάθος στιγμή. Ο συνάδελφος του φεύγει για ολιγόλεπτο διάλειμμα, η τηλεφωνική επικοινωνία του πύργου ελέγχου χάνεται για δευτερόλεπτα λόγω συντήρησης και ο άτυχος ελεγκτής προσπαθεί να κάνει τη δουλειά δύο ατόμων σε μια στιγμή που είναι αδύνατο, χάνοντας έτσι για λίγο τον έλεγχο μιας πτήσης, η οποία θα βρεθεί στο ίδιο ύψος και στην πορεία ενός άλλου αεροπλάνου. Ανθρώπινες ζωές χάνονται, οι αεροπορικές εταιρείες πληρώνουν χρυσές αποζημιώσεις, ο ελεγκτής απομακρύνεται και προστατεύεται, ζώντας πια με διαφορετικό όνομα και διαφορετική δουλειά σε άλλη πόλη και ο Σβαρτσενέγκερ δεν ενδιαφέρεται για αποζημιώσεις παρά μόνο να ζητήσει συγγνώμη κάποιος για το χαμό της οικογένειάς του. Με τη βοήθεια μιας δημοσιογράφου θα ανακαλύψει τον κυρίως υπεύθυνο για την τραγωδία και θα επιχειρήσει να τον προσεγγίσει.

Αρκετά καλά αρχίζει το Aftermath αλλά καταλήγει ένα φιλμ διόλου ικανοποιητικό. Τόσο η ερμηνεία του Σβαρτσενέγκερ όσο και αυτή του Σκουτ ΜακΝέρι κρατούν το ενδιαφέρον μας αλλά ο τρόπος που χειρίζεται το φιλμ του ο σκηνοθέτης, Έλιοτ Λέστερ, δε βοηθά καθόλου. Θέλει να μιλήσει για την απώλεια, για τις συνέπειες των πράξεών μας αλλά ο τρόπος του όσο προχωρά το φιλμ δεν είναι αντάξιος των προσδοκιών που σου δημιουργεί το πρώτο ημίωρο. Δύο ιστορίες παράλληλες, δύο ανθρώπων που ο ένας χάνει την οικογένειά του και ο άλλος χάνει τον εαυτό του μετά το τραγικό συμβάν. Αν ποντάρεις κάπου, είναι η στιγμή που οι δύο πρωταγωνιστές θα βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο. Όταν, όμως, αυτό συμβαίνει, το μόνο που μένει είναι μια αιφνίδια σκηνή που συναισθηματικά σε αδειάζει καθώς η αλληλεπίδραση των δύο χαρακτήρων είναι μηδαμινή.

Το ερασιτεχνικό ανά διαστήματα μοντάζ, η ψυχρή προσέγγιση των φορτισμένων συναισθηματικά πρωταγωνιστών και η απόμακρη αφήγηση του Λέστερ κερδίζουν το παιχνίδι και στο τέλος το φιλμ χάνει πόντους. Κρατάμε τις καλές ερμηνείες των δύο ανδρών και τα καλά πρώτα τριάντα λεπτά αλλά μένουμε ανικανοποίητοι από την εξέλιξη μιας ιστορίας που θα μπορούσε να πει περισσότερα.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 6/5/2018

Το ότι ο Έλιοτ Λέστερ του «Blitz» δεν ήταν έτοιμος να αναλάβει ένα ψυχοδραματικό φιλμ, δεν σημαίνει ότι ο Άρνολντ Σβαρζτενέγκερ απέδειξε κάτι παρόμοιο. Ο μυώδης σταρ πλέον μεγάλωσε για πολλά «τρεξίματα», αλλά να που βρίσκει ρόλους που απαιτούν μια ερμηνεία και πετυχαίνει να τους φέρει εις πέρας. Μα το έργο πάσχει, κατά τα άλλα, σε πολλά του σημεία. Η υπόθεση με την οποία ενεργοποιείται είχε το ζουμί να προσφέρει ένα βαθύ δράμα, δίχως να χρειάζεται να βασιστεί σε εξελίξεις πλοκής. Ο Λέστερ όμως έχει άλλη άποψη, και καλά θα έκανε αν έβρισκε τρόπο να παρουσιάσει κάτι το ενδιαφέρον. Αντί αυτού, η ταινία όσο προχωράει ολοένα και ολισθαίνει, με αποκορύφωμα το φινάλε. Έτσι, το συναίσθημα που χτίζεται εντός ταινίας δεν περνάει στον θεατή, και μένει μονάχα η εμφάνιση του «εξολοθρευτή» ως μεδούλι.

Βαθμολογία: