Μετά τον Γιανγκ (2021)

ΣΥΝΟΨΗ

Όταν η αγαπημένη συντροφιά της μικρής του κόρης -ένα ανδροειδές που ονομάζεται Γιανγκ- σταματάει να λειτουργεί, ο Τζέικ ψάχνει τρόπο να τον επισκευάσει. Στην πορεία, ο Τζέικ ανακαλύπτει τη ζωή που περνούσε μπροστά του, τα ξαναβρίσκει με τη γυναίκα και την κόρη του, καλύπτοντας μια απόσταση, της οποίας την ύπαρξη αγνοούσε.

Σκηνοθεσία:

Kogonada

Κύριοι Ρόλοι:

Colin Farrell … Jake

Jodie Turner-Smith … Kyra

Malea Emma Tjandrawidjaja … Mika

Justin H. Min … Yang

Haley Lu Richardson … Ada

Sarita Choudhury … Cleo

Ritchie Coster … Russ

Clifton Collins Jr. … George

Ava DeMary … Vicky

Orlagh Cassidy … Lilian

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Kogonada

Παραγωγή: Andrew Goldman, Caroline Kaplan, Paul Mezey, Theresa Park

Μουσική: ASKA, Ryuichi Sakamoto

Φωτογραφία: Benjamin Loeb

Μοντάζ: Kogonada

Σκηνικά: Alexandra Schaller

Κοστούμια: Arjun Bhasin

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: After Yang
Ελληνικός Τίτλος: Μετά τον Γιανγκ

Σεναριακή Πηγή

Διήγημα: Saying Goodbye to Yang του Alexander Weinstein.

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
Βραβείο Alfred P. Sloan στο φεστιβάλ του Sundance.

Παραλειπόμενα

Το διήγημα του Alexander Weinstein, πάνω στο οποίο βασίστηκε η ιστορία, βρίσκεται στη συλλογή του συγγραφέα από το 2016 με τίτλο Children of the New World.
Η Golshifteh Farahani αντικαταστάθηκε από την Jodie Turner-Smith.
Η νεαρή Ava DeMary κάνει εδώ κινηματογραφικό ντεμπούτο, αλλά ήταν το 2011 η πρώτη της εμφάνιση σε τηλεοπτική σειρά.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ο Ryuichi Sakamoto συνέθεσε μόνο ένα κομμάτι, το οποίο ακούγεται στους τίτλους.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 9/3/2022

Η αμιγής τρυφερότητα είναι ένα κινηματογραφικό αίνιγμα για δυνατούς λύτες. Ένα αίνιγμα και μια πρόκληση στην οποία ανταποκρίνεται σφοδρά κι απόλυτα ο γεννημένος στην Κορέα Kogonada. Καταφέρνει μάλιστα το σχεδόν ακατόρθωτο, του να μεταφέρει το πεδίο του υπόγειου συναισθηματικού ηλεκτρισμού στα χωράφια του sci-fi.

Ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ, το οποίο έχει (κατα)λάβει τη θέση του αδερφού του μικρού παιδιού μιας οικογένειας, ξαφνικά εγκαταλείπει την επίγεια του παρουσία λόγω μιας μηχανικής βλάβης. Όσο ο πατέρας επιδίδεται σε μια προσπάθεια να επιδιορθώσει τη βλάβη, τόσο ανακαλύπτει όσα κι ο ίδιος αγνοούσε για την πραγματική φύση της συναισθηματικής εγγύτητας. Ενώ ταυτόχρονα, η ίδια του η κόρη επιδίδεται σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει την απουσία του μηχανικού της αδερφού και να επανεφεύρει κώδικες για να επαναφέρει την αδικοχαμένη συναισθηματική εγγύτητα στα τρία πλέον ανθρώπινα μέλη της οικογένειας.

Πρόκειται για μια ταινία πολύ υψηλής αισθητικής που αντικατοπτρίζεται σε μια υπνωτιστική φωτογραφία και σε μια σκηνοθεσία που ξεπερνάει αθόρυβα τα κλισέ του sci-fi, μεταφέροντας το σε ένα γλυκόπικρο αύριο που διαφέρει ουσιαστικά αλλά αθόρυβα από το σήμερα. Οι ερμηνείες ακολουθούν αυτό το γλυκόπικρο χαμηλόφωνο μοτίβο, αποδίδοντας τις λεπτές αποχρώσεις ενός συναισθηματικού πόνου διάχυτου πλην ακουσίως απόκρυφου.

Το σενάριο καταφέρνει να βουτήξει στον πυρήνα της τρυφερότητας και της συναισθηματικής εγγύτητας με στιγμές αγνής ανθρωπιάς. Λείπει όμως απόλυτα μια κάποια κορύφωση, που θα κατάφερνε να απογειώσει τη δημιουργία του Kogonada και να αποβάλλει έτσι πλήρως τον κλινικό χαρακτήρα και την ψυχρότητα με την οποία μοιάζει να προσεγγίζει το θέμα της. Μια κορύφωση που απουσιάζει και σκηνοθετικά, με το «άψυχο» της φωτογραφίας να επεκτείνεται και στις ερμηνείες, που υπηρετούν βέβαια άρτια τη σκηνοθετική αυτή οδηγία.

Συνολικά, πρόκειται για ένα γοητευτικό και εμπνευσμένο έργο τέχνης, το οποίο όμως μοιάζει με ένα καλλιτεχνικό ηφαίστειο φορτισμένο με συναίσθημα που δεν εξερράγη ποτέ.

Βαθμολογία: