After Earth (2013)

ΣΥΝΟΨΗ

Χίλια χρόνια μετά που οι κάτοικοι της Γης αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον πλανήτη τους λόγω κατακλυσμικών γεγονότων, η Νόβα Πράιμ έχει γίνει πλέον ο τόπος κατοικίας τους. Ο θρυλικός στρατηγός Σάιφερ Ρέιτζ επιστρέφει από ένα παρατεταμένο ταξίδι υπηρεσίας, στην οικογένεια του που έχει να δει χρόνια και είναι έτοιμος να γίνει ο πατέρας για τον 13χρονο γιο του, Κιτάι. Σε ένα τους ταξίδι, πατέρας και γιος πέφτουν πάνω σε αστεροειδή και καταλήγουν στην άγνωστη κι επικίνδυνη Γη. Καθώς ο Σάιφερ είναι ετοιμοθάνατος στον θάλαμο του, ο Κιτάι εξερευνάει την άγνωστη περιοχή για να βρει τον σωστικό τους φάρο. Πάντα ήθελε να είναι ένας στρατιώτης σαν τον πατέρα του, τώρα αυτή είναι η ευκαιρία του.

Σκηνοθεσία:

M. Night Shyamalan

Κύριοι Ρόλοι:

Jaden Smith … Kitai Raige

Will Smith … Cypher Raige

Sophie Okonedo … Faia Raige

Zoe Kravitz … Senshi Raige

Glenn Morshower … διοικητής Velan

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Gary Whitta, M. Night Shyamalan

Στόρι: Will Smith

Παραγωγή: James Lassiter, Jada Pinkett Smith, Caleeb Pinkett, M. Night Shyamalan, Will Smith

Μουσική: James Newton Howard

Φωτογραφία: Peter Suschitzky

Μοντάζ: Steven Rosenblum

Σκηνικά: Thomas E. Sanders

Κοστούμια: Amy Westcott

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: After Earth
Ελληνικός Τίτλος: After Earth

Παραλειπόμενα

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του M. Night Shyamalan που χρησιμοποιεί την κάμερα Sony F65 digital. Η τελική ποιότητα είναι σε ανάλυση 4K resolution, παρότι κάποιο μέρος είναι σε 2K resolution, κάτι που έγινε για μείωση του κόστους.
Ο Will Smith εμπνεύστηκε το στόρι παρακολουθώντας το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ I Shouldn’t Be Alive, και συγκεκριμένα ένα επεισόδιο όπου ένας πατέρας με τον γιο του παθαίνουν ατύχημα και βρίσκονται απομονωμένοι στα βουνά.
Ο Will Smith ήταν που τηλεφώνησε στον Shyamalan για να του ευχηθεί για τα 40ά του γενέθλια, αλλά και ταυτόχρονα να του προτείνει να σκηνοθετήσει εκείνον και τον γιο του. Ο δημιουργός διάβασε το σενάριο, με τίτλο ακόμα One Thousand A.E., και δήλωσε εντυπωσιασμένος. Έτσι ανάλαβε αυτή την ταινία, αντί μιας που είχε στα σκαριά με τους Bruce Willis, Bradley Cooper και Gwyneth Paltrow.
Ο Shyamalan είχε ρίξει ως προτάσεις να συμμετείχαν κι άλλα μέλη της οικογένειας του Smith, αλλά και να γίνει το φιλμ τρισδιάστατο.
Stephen Gaghan και Mark Boal έκαναν ένα τελικό φρεσκάρισμα στο σενάριο, δίχως να μπουν στους τίτλους.
Michael Jan Friedman και Robert Greenberger υπέγραψαν το κόμικ After Earth: Innocence, που λειτουργεί ως πρίκουελ της ταινίας. Ακολούθησε το After Earth: A Perfect Beast από τους ίδιους, που πάει την ιστορία ακόμα πιο πίσω.
Αρχικά, η παραγωγή υπολόγιζε σε ένα τεράστιο franchise. Τα έσοδα όμως των 243,8 εκατομμυρίων δολαρίων, σε συνάρτηση με ένα μπάτζετ των 130, δεν παρείχαν συγκατάθεση για κάτι τέτοιο, αν και ήταν οι κριτικές που έθεσαν οριστικά την “ταφόπλακα”.
Σε μια του συνέντευξη το 2015, ο Smith αποκάλεσε την εδώ συμμετοχή του ως “η πιο επίπονη αποτυχία της καριέρας μου”.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 6/6/2013

Έχουν περάσει χίλια χρόνια από την εγκατάλειψη της Γης λόγω καταστροφών, και είμαστε στον πλανήτη Nova Prime όπου κατοικούν οι άνθρωποι. Οι εξωγήινοι εχθροί τους έχουν σχεδιάσει βιολογικά τέρατα, τα ούρσας, που αποστολή τους είναι να εξολοθρεύουν. Τα ούρσας δεν έχουν όραση κι αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους μυρίζοντας τις φερομόνες που εκλύει ο φόβος. Ο στρατηγός Cypher Raige είναι θρυλικός για την ψυχραιμία του, που του επιτρέπει να αντεπιτίθεται χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Την οικογένειά του βαρύνει μια αμοιβαία ενοχή γιατί μαζί με τον γιο του, Κιτάι, δεν κατάφεραν να σώσουν τη μικρή τους κόρη/αδελφή όταν πριν χρόνια την κατασπάραξε ένα ούρσα. Η κύρια ιστορία ξεκινάει από τη στιγμή που πατέρας και γιος βρίσκονται ξανά στη Γη (καθώς ένα σμήνος αστεροειδών συντρίβει το σκάφος τους), η οποία βρίθει από δάση γεμάτα άγρια ζώα, ενώ ένα αιχμάλωτο ούρσα που είχαν στο σκάφος διαφεύγει. Ο πατέρας, τραυματισμένος, είναι καθηλωμένος στα συντρίμμια και ο γιος πρέπει να διανύσει μόνος μια μεγάλη απόσταση μέχρι έναν φάρο απ’ όπου μπορεί να στείλει SOS για να τους περιμαζέψουν. Με τα κομπιούτερ και τα λοιπά ηλεκτρονικά συστήματα του σκάφους να λειτουργούν στην εντέλεια (…) και τον γιο εξοπλισμένο με κάμερα (…), ο Σάιφερ θα καθοδηγήσει τον γιο όχι απλά προς τον φάρο, αλλά και στη διαδικασία νίκης του φόβου.

Το ότι υπάρχουν σεναριακές ευκολίες με τρύπες σε τεχνικά ζητήματα, δεν ενοχλεί και τόσο. Το ότι τα ψηφιακά εφέ δεν συγκρίνονται με εκείνα των «Avatar» ή του «Η Ζωή του Πι», επίσης δεν μας πειράζει -αν και το ούρσα μοιάζει σχεδιασμένο από παιδί της τετάρτης δημοτικού. Ακόμη, το ότι η φιλοσοφία του σεναρίου εμπνέεται από μερικά στερεότυπα της κουλής Σαϊεντολογίας, επίσης δεν είναι κακό. Έτσι κι αλλιώς, το ότι το κακό είναι κυρίως ο φόβος δεν το ανακάλυψαν οι σαϊεντολόγοι, το διατύπωσαν χιλιάδες χρόνια πριν οι Βέδες, οι βουδιστές και οι χριστιανοί ασκητές, ενώ και στο σινεμά έχει διατυπωθεί: και στη μυθολογία του «Πολέμου των Άστρων» και στο «Ντιούν» -θυμάστε τη σκηνή με το κουτί του πόνου με το οποίο η Σεβάσμια Μητέρα τεστάρισε τον νεαρό Πολ Ατρείδη; Αν φοβόταν, θα πέθαινε. Άντε να αναφέρουμε και την Ιθάκη με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες που δεν θα τους δεις αν «δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου».

Σε τελευταία ανάλυση, η ιδέα ήταν καλή. Όχι μεγάλο θέμα, αλλά περιεκτικό. Μια μαθητεία από τον πατέρα στον γιο. Μια μύηση. Κρίμα που ο Νάιτ Σιάμαλαν κατάφερε να μας δώσει κάτι τόσο απογοητευτικά ασήμαντο. Καταρχήν, η διεύθυνση των ηθοποιών είναι χείριστη. Ο Γουίλ Σμιθ θυμίζει άλλοτε αγγουροειδή, άχρωμο στρατιωτικό σε ψυχροπολεμικές ταινίες του 1950-60 κι άλλοτε αλλοπαρμένο γκουρού (λόγω παυσίπονου που έχει πάρει) που μιλάει από το υπερπέραν. Ο γιος του, Τζέιντεν Σμιθ, προφανώς αβοήθητος, παίζει αμήχανος σαν σε επεισόδιο της Λάσι, άλλοτε φοβισμένος κι άλλοτε θυμωμένος. Ενώ το σενάριο (των Σιάμαλαν και Γκάρι Γουίτα που έγραψε τον «Εκλεκτό») συμβάλει στην κατασκευή εντέλει μιας άψυχης ταινίας-φασόν. Δεν είναι τυχαίο που ο Γουίτα έχει ασχοληθεί και με σενάριο βιντεοπαιχνιδιών. Η περιπέτεια έχει αυτή τη ρομποτική ατμόσφαιρα δράσης σε πίστες. Το μοντάζ επίσης αμήχανο, που μαζί με την έλλειψη ρυθμού δεν αποδίδουν ούτε σασπένς ούτε κλιμάκωση.

Ο Σιάμαλαν ως σεναριογράφος/σκηνοθέτης εντέλει είναι ο ορισμός του άνισου δημιουργού. Μια πάνω, μια κάτω. Από την «Έκτη Αίσθηση» στο «Lady in the Water», από το «Σκοτεινό Χωριό» στον «Τελευταίο Μαχητή του Ανέμου»…

Βαθμολογία: