Ενήλικοι στην Αίθουσα

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Adults in the Room

Ελληνικός Τίτλος: Ενήλικοι στην Αίθουσα

Σεναριακή Πηγή

• Βιβλίο: Ανίκητοι Ηττημένοι: Για μια Ελληνική Άνοιξη μετά από Ατελείωτους Μνημονιακούς Χειμώνες του Γιάνη Βαρουφάκη.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για σενάριο στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
• Υποψήφιο για σενάριο στα Cesar.

Παραλειπόμενα

• Έκανε πρεμιέρα εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ Βενετίας.
• Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γαβρά που γυρίστηκε στην Ελλάδα.
• Το βιβλίο του πρώην υπουργού οικονομικών έχει γίνει και θεατρικό το 2017 στη Ζυρίχη.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 28/9/2019

Υπάρχουν ταινίες που αναγκαστικά βάζουν τον θεατή σε μια διαδικασία να πάρει θέση για τα δρώμενα που παρακολουθεί επί της οθόνης. Τέτοιο υπήρξε διαχρονικά το σινεμά του Γαβρά, και από αυτό τον χαρακτηρισμό δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί και το τελευταίο πόνημά του, μιας και ο πρωταγωνιστής του υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο φορτισμένα ιδεολογικά πρόσωπα της εγχώριας πολιτικής σκηνής τα τελευταία χρόνια.

Για αρκετούς λόγους, όμως, το «Ενήλικοι στην Αίθουσα», όσο ευχάριστα κι αν «καταβροχθίζεται» λόγω της αβίαστης ροής της αφήγησης (διόλου ευκαταφρόνητο επίτευγμα αν ληφθεί υπόψιν πως πρόκειται για ένα φιλμ που στηρίζεται πρωτίστως σε μακροσκελείς συνομιλίες), άλλο τόσο αδυνατεί να προσθέσει κάτι καινούριο ή ριζοσπαστικό στον εκτενή διάλογο που έχει αναπτυχθεί για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, σε μια εποχή που δημοψηφίσματα ανατρέπονται με άνωθεν εντολές από τις Βρυξέλλες (υπάρχει και το παράδειγμα του Brexit πέρα από το αντίστοιχο ελληνικό) και η ακροδεξιά ανεβαίνει επειδή αλιεύει στη θάλασσα του ευρωσκεπτικισμού. Το τελικό αποτέλεσμα λειτουργεί περισσότερο σαν μια εισαγωγή στην αμύητη μερίδα του κοινού (άρα προφανώς κυρίως στους εκτός Ελλάδας) επάνω στα περιστατικά που έλαβαν χώρα από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία μέχρι την υπογραφή και υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου από την ελληνική Βουλή, και λιγότερο ως μια εμβάθυνση σε αυτά εν είδει πολιτικού αναστοχασμού. Ακόμη κι αν το φιλμ τοποθετείται ξεκάθαρα υπέρ του αφηγήματος του Γιάνη Βαρουφάκη γύρω από τα δρώμενα εκείνης της περιόδου, άρα διατυπώνει άποψη, αυτό δεν συνοδεύεται από μια αναλυτική ματιά τέτοια που να καθιστά το σύνολο πραγματικά διεισδυτικό ως προς το θέμα του.

Σε γενικές γραμμές λέγονται τα αυτονόητα. Ακόμη και η αποκάλυψη των όσων συνέβαιναν πίσω από τις κλειστές πόρτες των κρίσιμων εκείνων Eurogroup δεν εντυπωσιάζει ιδιαίτερα: η στάση των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο ήταν έτσι κι αλλιώς γνωστή από δημόσιες δηλώσεις αξιωματούχων. Έχει την αξία του να βλέπει κανείς επί το έργον μια σειρά κυνικών και κατά βάθος ανασφαλών αξιωματούχων να αντιμετωπίζουν μια κρίσιμη κατάσταση με την εγωιστική νοοτροπία του «εγώ κερδίζω, εσύ χάνεις», τη στιγμή που η Ευρώπη υποτίθεται ότι ενθαρρύνει οι διαπραγματεύσεις να διεξάγονται με ένα σκεπτικό αμοιβαίων κερδών. Ωστόσο, δεν εκθέτονται ουσιαστικά νέες πληροφορίες πέραν των όσων ήταν λίγο ως πολύ γνωστά από μερίδα του τύπου της εποχής.

Υπάρχουν δε προβλήματα και όσον αφορά την οπτική του συγγραφέα της πρωτογενούς πηγής που αναπόφευκτα πλήττουν και την κινηματογραφική διασκευή εφόσον αυτή είναι πιστή. Αυτά δεν αφορούν τόσο τις γενικές παραδοχές των συμπερασμάτων του γύρω από τα αίτια της οικονομικής κρίσης ή ακόμη και στην περίφημη τάση αυτοπροβολής του, όσο κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες που αφήνουν μια άσχημη επίγευση στο στόμα (για παράδειγμα, κάποιος θα μπορούσε να αποκαλέσει ακόμη και ύποπτο το πώς η Christine Lagarde απεικονίζεται περίπου σαν μια καλοκάγαθη σοφή ηλικιωμένη κυρία).

Παρόλα αυτά, η ταινία σε γενικές γραμμές λειτουργεί. Παράγεται αρκετό σασπένς παρά τη γνωστή έκβαση των γεγονότων, οι καλές ερμηνείες (όλοι θα μιλήσουν για τον ομολογουμένως εντυπωσιακά πειθαρχημένο Χρήστο Λούλη, αλλά εύφημος μνεία αξίζει και στον Ulrich Tukur που ως Wolfgang Schauble παραδίδει ένα εξαιρετικά ισορροπημένο πορτραίτο ενός ρόλου που θα μπορούσε εύκολα να ξεπέσει στην καρικατούρα) επισκιάζουν τις λιγότερο επιτυχημένες (μάλλον άστοχος ο Τσίπρας του Μπουρδούμη, αν και είναι κατανοητό το πλαίσιο των σκηνοθετικών οδηγιών που κατευθύνουν την ερμηνεία του στον δρόμο που τελικά παίρνει), και σεναριακά ο όλος μικρόκοσμος των στενών διαδρόμων και των μεγάλων αιθουσών που φιλοξενούν τους εκλεγμένους και μη εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας εντός Ευρώπης χτίζεται με έναν πειστικό τρόπο και αρκούντως ελκυστικά ακόμη και για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τη σχετική ειδησεογραφία. Αν δεν υπήρχαν και κάποια «φαουλτζίδικα» αλληγορικά ξεσπάσματα στη σκηνοθετική γραφή και μια απρόσμενα μονότονη κι αταίριαστη μουσική επένδυση από τον Alexandre Desplat, το τελικό αποτέλεσμα θα πλησίαζε στο να είναι ένα πραγματικά σημαντικό πολιτικό δράμα, στην παράδοση των πιο φορμαρισμένων στιγμών του Γαβρά.

Βαθμολογία: