Ύποπτος

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 1/2/2024

Ο Barantini εδώ μεγιστοποιεί δύο στοιχεία που είχε και στο «Σημείο Βρασμού»: την ένταση του θρίλερ, που εδώ λειτουργεί πλέον και με τους κώδικες μιας καθαρόαιμης ταινίας του είδους, όχι στο περίπου, και το κοινωνικό και αντιρατσιστικό σχόλιο. Και ομολογουμένως μέχρι ένα σημείο και σασπένς παράγει και διατυπώνει κάποια εύστοχα πράγματα σχετικά με το πώς η κοινή γνώμη λειτουργεί με τη λογική του εύκολου λιντσαρίσματος. Αλλά…

Δυστυχώς όσο περνάνε τα λεπτά τόσο υπονομεύεται η αληθοφάνεια, με αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται και το μήνυμα. Και αν κάποιος καλοπροαίρετα «χάφτει» την απίστευτη σύμπτωση που αποτελεί την αφετηρία της διαδρομής του πρωταγωνιστή προς την κόλαση, στο κύριο μέρος του φιλμ συσσωρεύονται σε υπερβολικό βαθμό λεπτομέρειες που κάνουν ζημιά ως προς το να γίνει πιστευτή η δράση, και το αποκορύφωμα είναι ένα φινάλε που μοιάζει να αγνοεί παντελώς το ότι όσα προηγήθηκαν, σ’ ένα ρεαλιστικό σενάριο, θα οδηγούσαν σίγουρα σε μια πολύ πιο επώδυνη έκβαση από αυτή που βολικά επιλέγεται. Δεν αποτελεί δικαιολογία το ότι γυρίζει ταινία είδους και πρέπει να ακολουθήσει κάποιες συμβάσεις, καθώς από τη στιγμή που εντάσσει την ιστορία του σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο που ανταποκρίνεται στην επικαιρότητα θα ήταν πιο έντιμη επιλογή να παίξει και με αυτούς τους κανόνες. Και όσο και αν ο Barantini περιγράφει με ακρίβεια το χάος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στην πραγματικότητα δεν έχει μια λύση να προτείνει.

Κάπως έτσι αδικούνται κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως ο γεωγραφικός περιορισμός της πλοκής για ένα μεγάλο μέρος της διάρκειας, που οδηγεί στην υιοθέτηση μιας χιτσκοκικού τύπου κλειστοφοβίας και σε μερικές αρκετά αγωνιώδεις στιγμές. Και το στρες που εκπέμπεται στα λεπτά που γιγαντώνεται το κύμα αντίδρασης στο διαδίκτυο ενάντια στον αθώο κεντρικό ήρωα είναι πραγματικά ασφυκτικό. Βέβαια δεν αντιστέκεται στο να χρησιμοποιήσει από μηχανής θεούς αρκετές φορές για διευκόλυνση, σε σημείο που η αίσθηση της απειλής γίνεται ως και αρκετά ανίσχυρη.

Ο Chaneil Kular εμφανίζεται εδώ για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη και στους τομείς του πανικού αλλά και της οργής μεταδίδει μια αύρα που πείθει. Δεν έχει ακόμη τη δυναμική του πρωταγωνιστή που παίρνει ένα ολόκληρο φιλμ στην πλάτη του και το κουβαλάει, δείχνει όμως πως έχει πολύ καλές βάσεις για να γίνει ακόμη καλύτερος στο (ίσως όχι και τόσο μακρινό) μέλλον. Από τους δεύτερους ρόλους, αν και δεν εμφανίζεται για πολύ, ξεχωρίζει ο Nitin Ganatra με μια πατρική φιγούρα που είναι μεν καθησυχαστική, αλλά αποφεύγει και την κλισέ απεικόνιση του συντηρητισμού μιας παλιότερης γενιάς που τόσο πολύ έχει χρησιμοποιηθεί διαχρονικά.

Ναι, ο «Ύποπτος» έχει οπωσδήποτε καλές προθέσεις, όμως η εκτέλεση έχει αρκετά προβλήματα για να πει κανείς πως το μήνυμα τελικά περνάει με αποτελεσματικότητα. Δεν βοηθάει και το ότι στη ζυγαριά των συστατικών τελικά υπερισχύει η επιθυμία των συντελεστών το να σφίγγει ο θεατής το μπράτσο του καθίσματός του από το άγχος πιο πολύ από το να προβληματιστεί για τρέχοντα ζητήματα που θίγονται από το σενάριο και δεν αφορούν αποκλειστικά το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι ένα αβέβαιο επόμενο βήμα από τον σκηνοθέτη του, ωστόσο δείχνει πως έχει χτίσει μια τεχνική, που αν σε μια μεταγενέστερη φορά διαθέτει και μια καλύτερη σεναριακή στήριξη μπορεί να οδηγήσει σε κάτι πιο αξιόλογο.

Βαθμολογία: