Πτυχή στο Χρόνο

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 7/8/2018

Μια χαρά τα πήγαινε η Ava DuVernay με τις πολιτικές της αναζητήσεις, τι το ήθελε το οικογενειακό blockbuster; Καθ’ όλη την ταινία, η έγχρωμη δημιουργός αντιδρά ως πρωτάρα, διαπράττοντας το ένα σκηνοθετικό λάθος μετά το άλλο, σε ταχύτητα απλά αδικαιολόγητη. Και το μεγαλύτερο ακόμα κακό είναι ότι δεν είναι η μόνη που αντιδρά έτσι, αλλά ακολουθούν σχεδόν κι όλοι όσοι συμμετέχουν, από τεχνικούς μέχρι ερμηνευτές.

Ίσως εντέλει για όλα έφταιγε εξαρχής το βιβλίο της Madeleine L’Engle, ή, επειδή δεν έχω τύχει της άμεσης επαφής, η διασκευή του. Το σενάριο του φιλμ είναι απλά ανέμπνευστο σε όλα του τα επίπεδα. Κανένας συμβολισμός επί της φαντασίας, απλοϊκότατα ως παιδιάστικα μηνύματα, αφέλεια στην εξέλιξη της πλοκής, άφθονες σεναριακές τρύπες που αναιρούν την πιο απλή λογική, έλλειψη δράσης που να δικαιολογεί καν τη θέαση μας. Ειδικά το τελευταίο είναι που τσαντίζει και περισσότερο. Οι ήρωες μας περνούν μια διαδρομή που υποτίθεται ανακοινώνεται ότι θα είναι επικίνδυνη και δύσκολη, κι αυτή καταλήγει να μοιάζει πιο ανώδυνη κι από πέρασμα από θεματικό πάρκο. Φοβάμαι, δηλαδή, ότι ακόμα και οι πολύ μικρές ηλικίες έχουν σήμερα ψυχαγωγικές εμπειρίες που σε σύγκριση με αυτή, μοιάζουν με του Ιντιάνα Τζόουνς. Πιο επικίνδυνη είναι για τα παιδιά ακόμα και η παιδική χαρά!

Και τι ενοχλητική χρήση τού, ούτως ή άλλως, ενοχλητικού soundtrack. Αντί η μουσική να βοηθάει στην ανάδειξη της εικόνας, είναι σαν να τη σαμποτάρει. Μάλιστα, «παρακούει» το μοντάζ, κι ενώ αλλάζουν ένταση οι εικόνες, αυτή εμμένει αναλλοίωτη στο γλυκανάλατο. Επί της τεχνικής, ούτε τα ειδικά εφέ πείθουν, μέτριο το «σβήσιμο» ανάμεσα σε αληθινό και ψηφιακό, έχεις μόνιμα την αίσθηση του ψεύτικου. Αν είμασταν στα 1980, όλα θα ήταν μια χαρά, αλλά μάλλον σήμερα ακόμα και τα παιδιά είναι «καλομαθημένα» στα καλά ψηφιακά εφέ. Και υποτίθεται ότι η ταινία στηρίζεται απόλυτα σε αυτά, μα και η όλη χρήση τους, αντί για έξαρση φαντασίας, μοιάζει σαν πίστες παιδικού τρένου. Ακόμα και η όλη λογική του απόλυτου κακού (που, ω τι κλισέ, ονομάζεται «το αυτό»…), μόνο σε απόλυτο κακό δεν μοιάζει, αφού κι εκεί εισβάλλουν παλαιο-ντισνεϊκοί κανόνες και το εξυγιάνουν. Με την απόλυτη ειρωνεία, βέβαια, ότι δεν είναι το πρόβλημα εδώ τα κλισέ, απλά η έλλειψη ευφυούς στο ελάχιστο φαντασίας.

Η κακόμοιρη Storm Reid κι ο μικρούλης Deric McCabe αρπάζουν την ακριβή ευκαιρία που τους δίνεται, και τιμούν το μεροκάματο τους. Δυστυχώς, όμως, όλοι οι υπόλοιποι μονάχα που δεν χασμουριόνται. Επιτομή του κακού καστ, ο νεαρός Levi Miller είτε επέλεξε λάθος επαγγελματικό προσανατολισμό, είτε ήταν τσαντισμένος που το σενάριο τον χρησιμοποιούσε μονάχα σαν γλάστρα.

Γενικά, πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Ένα απλά κακό οικογενειακό υπερθέαμα, που δεν πιάνει τόπο ούτε υπό την έννοια του «οικογενειακού», ούτε κατά διάνοια δικαιολογεί τον όρο «υπερθέαμα». Μόνο ως «βρεφικό» θα το αποδεχόμουν, μήπως και οι ηλικίες κάτω των πέντε ευεργετηθούν από την ποικιλία έντονων χρωμάτων. Φοβάμαι πως πέρα από ένα «μην μπείτε στον κόπο», δεν ταιριάζει τίποτα άλλο στη συγκεκριμένη περίπτωση…

Βαθμολογία: