Τζέιμς Μποντ, Πράκτωρ 007: Επιχείρηση Κινούμενος Στόχος

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 24/9/2014

Το κύκνειο άσμα του Μουρ ως 007 πραγματοποιείται με τον Κινούμενο Στόχο. Ο Μουρ έχει πατήσει τα 58 και έχει υποδυθεί τον Τζέιμς Μποντ 7 φορές μέσα σε 13 χρόνια. Έφτιαξε έναν δικό του Μποντ, διαφορετικό από αυτόν του Κόνερι, λίγο πιο αριστοκρατικό, όχι τόσο σκληρό, λίγο πιο αστείο και οδήγησε τον 007 σε λίγο πιο campy καταστάσεις, που για πολλούς ήταν αταίριαστες με το ύφος των μυθιστορημάτων του Φλέμινγκ. Βέβαια, το κοινό ακολούθησε τον Μουρ πιστά μέχρι και την τελευταία στιγμή και δε φάνηκε να ενοχλείται από την πιο χαλαρή διάθεση των ταινιών που πρωταγωνίστησε. Ωστόσο, οι παραγωγοί ήθελαν να κάνουν τον Μποντ λίγο πιο σκοτεινό στη δεκαετία του ’80, με τα πρώτα σημάδια να φαίνονται ήδη στο Για τα Μάτια Σου Μόνο αλλά και στον Κινούμενο Στόχο.

Ο Κινούμενος Στόχος επιστρέφει σε πιο “τζειμς-μποντικά” μονοπάτια, με κατασκοπευτική διάθεση και τους ανάλογους κακούς της υπόθεσης να είναι πολύ πιο πειστικοί από το προηγούμενο φιλμ (Οκτάπουσι). Το χιούμορ, δε, είναι αρκετά συγκρατημένο.

Ο Κρίστοφερ Γουόκεν, που υποδύεται τον Ζόριν, και η Γκρέις Τζόουνς, στο ρόλο του δεξιού χεριού του, αποτελούν ένα εξαιρετικό δίδυμο κακών, το οποίο δίνει πολλούς πόντους στο φιλμ. Ο Γουόκεν παίζει έναν ιδιοφυή αλλά ψυχωσικό μεγιστάνα και ενώ βρίσκεται για πρώτη φορά (αν δεν κάνω λάθος) σε ρόλο κακού, τα καταφέρνει εξαιρετικά, δίνοντας έναν από τους καλύτερους κακούς της σειράς. Δίπλα του η Γκρέις Τζόουνς σε ένα ρόλο που της πάει γάντι και στον πιο προβεβλημένο χαρακτήρα του φιλμ, όπως διακρίνεται και από την αφίσα (Has James Bond Finally Met His Match?).

Το μειονέκτημα του φιλμ, εκτός της μεγάλης διάρκειας, είναι η ελάχιστη ενέργειά του. Καλογυρισμένες σκηνές, θεαματικά κυνηγητά, καλογραμμένο και στρωτό σενάριο αλλά είναι σαν να λειτουργούν όλα δύο ταχύτητες χαμηλότερα από όσο πρέπει. Ο Μουρ είναι στα 58 του και πλέον ρίχνει καμιά μπουνιά στα γρήγορα και για οτιδήποτε παραπάνω χρειαστεί ντουμπλάρεται, με αποτέλεσμα να μοιράζεται το φιλμ με τον κασκαντέρ του. Όλα οδηγούν σε μια φαινομενικά καλή ταινία του Μποντ ή τουλάχιστον μια ταινία που είχε της προϋποθέσεις να γίνει μια πολύ καλή ταινία του Μποντ, αλλά χωρίς την απαραίτητη ενέργεια, κυρίως λόγω της μεγάλης ηλικίας του πρωταγωνιστή της. Είναι πλέον πολύ βαρύς και αργός ο Μουρ, για να υποστηρίξει το ρόλο, αφαιρώντας ενέργεια από όλο το φιλμ.

Για πολλούς, ο Ρότζερ Μουρ έπρεπε να έχει αποσυρθεί από το ρόλο του Μποντ από το προηγούμενο φιλμ και εδώ θα συμφωνήσω. Εγώ θα έλεγα, ότι ίσως έπρεπε να το είχε κάνει από το Για τα Μάτια Σου Μόνο, μία από τις καλύτερες ταινίες της σειράς, αποφεύγοντας έτσι τα Οκτάπουσι και Κινούμενος Στόχος, τα οποία χαρακτηρίζονται από αρκετούς (ειδικά το πρώτο) ως δύο εκ των χειρότερων φιλμ του Μποντ, χειρότερα ακόμα κι από το τραγικό Μουνρέικερ! Εδώ διαφωνώ καθώς θεωρώ ότι το Μουνρέικερ είναι με διαφορά η χειρότερη στιγμή του Μποντ, ίσως και μέχρι σήμερα. Όπως και να ‘χει, ο Μουρ έγραψε κινηματογραφική ιστορία ως ένας ικανότατος Μποντ (προσωπική μου συμπάθεια, με μικρές παρατηρήσεις), ο τρίτος στη σειρά, άξιος αντικαταστάτης του Κόνερι, παρά το διαφορετικό ύφος τους. Κορυφαία στιγμή του Μουρ ως Μποντ, νομίζω ότι είναι ασυζητητί Η Κατάσκοπος Που Μ’ Αγάπησε ενώ ο Κινούμενος Στόχος του έδωσε τουλάχιστον την ευκαιρία να αποχαιρετήσει αξιοπρεπώς το ρόλο. Από εδώ και μετά, ο Μποντ παίρνει τη μορφή του Τίμοθι Ντάλτον για δύο ταινίες και γίνεται αρκετά πιο σκοτεινός και ανθρώπινος.

Βαθμολογία: