Η επαγγελματίας φωτογράφος Ρεμπέκα είναι ταυτόχρονα τρομοκρατημένη κι ενθουσιασμένη από όσα περιβάλλουν μια γυναικεία ομάδα αυτοκτονίας, όπου οι γυναίκες πρώτα εξαγνίζονται και ύστερα ζώνονται βόμβες προς τον θάνατο. Η Ρεμπέκα καταφέρνει ακόμα και να συντροφέψει μια από τις γυναίκες στην Καμπούλ, ξεχνώντας τόσο τον βιολόγο άντρα της, Μάρκους, όσο και την κόρη της, Στεφ.

Σκηνοθεσία:

Erik Poppe

Κύριοι Ρόλοι:

Juliette Binoche … Rebecca

Nikolaj Coster-Waldau … Marcus

Maria Doyle Kennedy … Theresa

Lauryn Canny … Steph

Larry Mullen Jr. … Tom

Mads Ousdal … Stig

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Erik Poppe, Harald Rosenlow-Eeg

Παραγωγή: Finn Gjerdrum, Stein B. Kvae

Μουσική: Armand Amar

Φωτογραφία: John Christian Rosenlund

Μοντάζ: Sofia Lindgren

Σκηνικά: Eleanor Wood

Κοστούμια: Judith Williams

 

  • Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
  • Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Tusen Ganger God Natt

Ελληνικός Τίτλος: Χίλιες Φορές Καληνύχτα

Διεθνής Τίτλος: A Thousand Times Good Night

Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: 1,000 Times Good Night

Κύριες Διακρίσεις

  • Καλύτερη ταινία, φωτογραφία και μουσική στα Amanda, τα εθνικά βραβεία της Νορβηγίας.

Παραλειπόμενα

  • Το σενάριο εμπεριέχει και κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία του Erik Poppe, από την εποχή που εργάζονταν ως φωτορεπόρτερ τη δεκαετία του 1980.
  • Ο τίτλος προέρχεται από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Shakespeare.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 18/3/2015

Η Ρεβέκκα είναι μια ιδεολογικά στρατευμένη φωτορεπόρτερ σε εμπόλεμες περιοχές, ρισκάροντας τη ζωή της. Στο σπίτι στην Ιρλανδία, ο άντρας της, έχοντας φτάσει στα όριά του, ζώντας μαζί με τις δυο κόρες τους στη διαρκή αγωνία τού πότε θα ακούσουν ότι σκοτώθηκε, της θέτει βέτο. Ή τα παρατάει ή χωρίζουν. Εκείνη ταλαντεύεται ανάμεσα στην αγάπη της για την οικογένειά της και στο κοινωνικό της έργο, που βέβαια περιέχει κι έναν εθισμό στον κίνδυνο.

Νορβηγός σκηνοθέτης-σεναριογράφος (Έρικ Πόουπ), σε παραγωγή νορβηγική-σουηδική-ιρλανδική, γαλλίδα πρωταγωνίστρια (Ζιλιέτ Μπινός), δανός παρτενέρ, «διεθνής» αγγλική γλώσσα χωρίς ντόπιες προφορές, γυρίσματα σε Ιρλανδία, Αφγανιστάν, Κένυα. Πόσες ταινίες ανομοιογενείς στην παραγωγή τους έχουμε δει, που να καταφέρνουν να έχουν ενότητα ύφους και δεμένη σύνθεση; Πραγματικά, λίγες και η παρούσα δεν ξεφεύγει απ` τον κανόνα. Σκηνές δραματικού ρεαλισμού σε Αφγανιστάν και Κένυα καταστρέφονται από συγκινησιακά φορτισμένη μουσική, πίσω στο σπίτι έχουμε σκηνές συμβατικού οικογενειακού δράματος αλά αμερικέν (μάλιστα, η σκηνή στο σχολείο, προς το τέλος, είναι μελό αμερικανιά), το σενάριο διεκπεραιώνει το δράμα με διαλόγους κλισέ, ενώ ρίχνει το βάρος στην ηρωίδα και στη μία κόρη, περιγράφοντας τον σύζυγο τελείως σχηματικά. Ύστερα, πάλι, οι εξελίξεις εμφανίζονται κάπως ασύνδετα, σαν να λείπουν κομμάτια ή σαν η όλη σύνθεση να ήθελε να είναι αφαιρετική χωρίς να είναι. Πρόκειται για ένα φιλμ εστιασμένο στην ηρωίδα και μόνο σ` αυτή – και δευτερευόντως στην κόρη της- όμως, το όλο πλαίσιο, οικογενειακό και κοινωνικο-πολιτικό, έπρεπε, δραματουργικά, να στέκει γερά για να την πλαισιώσει και να δικαιώσει τα αγωνιώδη διλήμματά της. Απομένει η εξαιρετική ερμηνεία της Μπινός που όντως κάνει το φιλμ αξιοθέατο μόνο για χάρη της. Καταφέρνει να αποδίδει το ασαφές, ακόμη και για την ίδια, των αναγκών της. Πόσο βαραίνει η ιδεολογία, πόσο η αγάπη για την οικογένεια, πόσο ο εθισμός στην αδρεναλίνη; Αξιοπρόσεχτη και η φωτογραφία και ένα δυο σημεία στην αφήγηση που δείχνουν το ύφος που θα `πρεπε να έχει όλη η σύνθεση. Όπως η πρώτη και τελευταία σεκάνς (μουσουλμάνες τζιχαντίστριες προετοιμάζουν τελετουργικά γυναίκες καμικάζι) και μία μικρή σκηνή όπου η κόρη εκφράζει την απελπισία της, «φωνάζοντας» με καταιγιστικά κλικ της κάμερας που κρατά, πάνω στο πρόσωπο της μητέρας της. Στον ρόλο του συζύγου ο δανός Νικολάι Κόστερ-Βαλντάου («Game of Thrones») και της κόρης η Λορίν Κάνι.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *