Ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι, ένας άξεστος Πολωνός, δεύτερης γενιάς μετανάστης, και η γυναίκα του, Στέλλα, που κατάγεται από ξεπεσμένη εύπορη οικογένεια του Νότου, ζουν στα Ηλύσια Πεδία, μια μίζερη παραποτάμια συνοικία της Νέας Ορλεάνης. Η αδελφή της Στέλλας, η Μπλανς Ντιμπουά, μια εύθραυστη, στολισμένη, ξεθωριασμένη καλλονή, καταδέχεται να έρθει και να ζητήσει καταφύγιο στο σπίτι του ζεύγους, όπου αρχίζει να ζει πνίγοντας τα προβλήματά της στο ποτό και μιλώντας συνέχεια για το ένδοξο παρελθόν της οικογένειάς της.
Σκηνοθεσία:
Elia Kazan
Κύριοι Ρόλοι:
Vivien Leigh … Blanche DuBois
Marlon Brando … Stanley Kowalski
Kim Hunter … Stella Kowalski
Karl Malden … Harold ‘Mitch’ Mitchell
Rudy Bond … Steve Hubbell
Peg Hillias … Eunice Hubbell
Nick Dennis … Pablo Gonzales
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Tennessee Williams, Oscar Saul
Παραγωγή: Charles K. Feldman
Μουσική: Alex North
Φωτογραφία: Harry Stradling Sr.
Μοντάζ: David Weisbart
Σκηνικά: Richard Day
Κοστούμια: Lucinda Ballard
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: A Streetcar Named Desire
- Ελληνικός Τίτλος: Λεωφορείον ο Πόθος
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: A Streetcar Named Desire του Tennessee Williams.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (Vivien Leigh), δεύτερου αντρικού ρόλου (Karl Malden), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Kim Hunter) και σκηνικών. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Marlon Brando), διασκευασμένο σενάριο, μουσική (δράμα ή κωμωδία), κοστούμια και ήχο.
- Χρυσή Σφαίρα δεύτερου γυναικείου ρόλου (Kim Hunter). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα) και πρώτο γυναικείο ρόλο (Vivien Leigh).
- Βραβείο Bafta βρετανής ηθοποιού (Vivien Leigh). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία από οποιαδήποτε προέλευση.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Ειδικό βραβείο επιτροπής και βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Vivien Leigh).
Παραλειπόμενα
- Στο θεατρικό του 1957 σκηνοθέτης ήταν και πάλι ο Elia Kazan. Με αυτόν και τον Oscar Saul συνεργάστηκε ο Tennessee Williams για να κάνει πιο κινηματογραφικό το κείμενο, με αιχμή το τι απαγορεύονταν να φανεί επί της μεγάλης οθόνης. Η τετράδα των πρωταγωνιστών ήταν ίδια, με βασικότατη όμως την αλλαγή της αρχικής Μπλανς, που ήταν η Jessica Tandy, με τη Vivien Leigh που ήταν η Μπλανς στις παραστάσεις του Λονδίνου.
- Ο Kazan σκόπευε να είναι η Jessica Tandy και πάλι στον ρόλο που της είχε χαρίσει ένα Τόνι ερμηνείας, αλλά ο παραγωγός Charles K. Feldman επέμενε για μια ηθοποιό με μεγαλύτερο εκτόπισμα. Οι πρώτες προτάσεις έγιναν στις Bette Davis και Olivia de Havilland, που όμως αμφότερες αρνήθηκαν. Στην αυτοβιογραφία του ο Brando επευφήμησε την Tandy, αλλά είπε ότι αισθάνονταν ότι η Vivien Leigh ήταν η απόλυτη Μπλανς.
- Η Vivien Leigh είχε σκηνοθετηθεί ως Μπλας στο Λονδίνο από τον σύζυγο της, Laurence Olivier. Αργότερα θα δηλώσει πως ήταν εκείνου οι υποδείξεις που την επηρέασαν περισσότερο στην ταινία, παρά του Kazan. Είπε όμως επίσης ότι η ταινία επιδείνωσε όσο καμία άλλη τα ψυχολογικά της προβλήματα.
- Πέρα από την έναρξη και το φινάλε που είναι όντως στη Νέα Ορλεάνη, όλα τα γυρίσματα έγινα στα Warner Bros. Studios στην Καλιφόρνια.
- Το σκηνικό τρικ ήταν πως το εσωτερικό του σπιτιού των Κοβάλσκι μίκραινε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ώστε έτσι να εντείνεται σταδιακά ένα αίσθημα κλειστοφοβίας.
- Για να πετύχει την κλασική οπτική του κολλητού στο σώμα t-shirt, ο Marlon Brando το έπλυνε και το ξαναέπλυνε κάμποσες φορές. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στο εμπόριο.
- Αρκετές ήταν οι σκηνές που κόπηκαν για να περάσει η ταινία από την αξιολόγηση. Το 1993 η Warner Bros ανακάλυψε το λογοκριμένο υλικό σε μια απογραφή ρουτίνας, κυκλοφορόντας σε βίντεο το original director’s version (125 λεπτά).
- Στη δοκιμαστική προβολή στη Σάντα Μπάρμπαρα, ο Elia Kazan είχε ως συνοδεία του την ανερχόμενη τότε στάρλετ Marilyn Monroe. Στην προβολή αυτή βρίσκονταν και ο μέλλων σύζυγο της, Arthur Miller, με τον Kazan να τους συστήνει για πρώτη φορά.
- Είχε γίνει η πρώτη ταινία που κέρδισε τρία Όσκαρ στις τέσσερις ερμηνευτικές κατηγορίες.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Alex North επέλεξε τζαζ ρυθμούς, κάτι αληθινά σπάνιο τότε σε mainstream ταινία, ανοίγοντας τον δρόμο για την εν λόγω μουσική στα χολιγουντιανά πράγματα.
Γκαλερι φωτογραφιων
