Η Σιμίν θέλει να φύγει. Ο Ναντέρ είναι δέσμιος του άρρωστου πατέρα του και δεν θέλει να τον αφήσει μόνο. Έτσι χωρίζονται, και η κόρη τους, ελπίζοντας να γυρίσει γρήγορα η μητέρα της, μένει προσωρινά με τον Ναντέρ. Ανήμπορος να φροντίσει τον γέρο πατέρα του, ο Ναντέρ προσλαμβάνει μια γυναίκα για να τον περιποιείται. Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι αυτή η γυναίκα δούλευε χωρίς την άδεια του συζύγου της και ότι ήταν έγκυος. Ή μήπως το ’ξερε; Χωρίς να το καταλάβει, ο Ναντέρ αιχμαλωτίζεται σε έναν ιστό από ψέματα και κοινωνικές αντιδικίες που καταστρέφουν τη ζωή του, τα όνειρά του, αλλά και την εικόνα του στα μάτια της κόρης του.
Σκηνοθεσία:
Asghar Farhadi
Κύριοι Ρόλοι:
Peyman Moaadi … Nader
Leila Hatami … Simin
Shahab Hosseini … Hodjat
Sarina Farhadi … Termeh
Sareh Bayat … Razieh
Babak Karimi … ο δικαστής
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Asghar Farhadi
Παραγωγή: Asghar Farhadi
Μουσική: Sattar Oraki
Φωτογραφία: Mahmoud Kalari
Μοντάζ: Hayedeh Safiyari
Σκηνικά: Keyvan Moghaddam
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Jodaeiye Nader az Simin
- Ελληνικός Τίτλος: Ένας Χωρισμός
- Διεθνής Τίτλος: A Separation
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Nader and Simin, a Separation [φεστιβαλικός]
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (Ιράν). Υποψήφιο για αυθεντικό σενάριο.
- Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
- Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
- Βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και μοντάζ στα Ασιατικά Βραβεία. Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Leila Hatami).
- Χρυσή Άρκτος στο φεστιβάλ Βερολίνου. Μαζί, βραβείο καλύτερης αντρικής ερμηνείας (Payman Maadi, Shahab Hosseini, Ali-Asghar Shahbazi και Babak Karimi), γυναικείας ερμηνείας (Leila Hatami και Sareh Bayat) και οικουμενικής επιτροπής.
- Βραβείο Cesar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ του Σίδνεϊ.
Παραλειπόμενα
- Το σενάριο προέρχεται από διάφορες προσωπικές εμπειρίες και εικόνες που μάζευε ο Farhadi επί χρόνια. Μόλις αποφάσισε να κάνει την ταινία, όλα έγιναν μέσα σε έναν χρόνο. Αλλά τον Σεπτέμβριο του 2010, το υπουργείο ισλαμικής καθοδήγησης απαγόρευσε στον σκηνοθέτη να κάνει την ταινία, μετά από έναν λόγο που έβγαλε υποστηρίζοντας συγκεκριμένους ιρανούς δημιουργούς. Τον επόμενο μήνα απολογήθηκε για τα σχόλια του και ανακλήθηκε η απαγόρευση.
- Στο μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων, η κάμερα ήταν στο χέρι.
- Πρώτη ιρανική ταινία που κέρδισε ποτέ είτε Όσκαρ, είτε Χρυσή Σφαίρα, αλλά είτε και Χρυσή Άρκτο. Στα Όσκαρ, έσπασε και το μονοπώλιο των αγγλόφωνων υποψηφίων στο σενάριο, που κρατούσε επί 5 συνεχόμενη έτη.
- Παρότι είχε κόστος μόλις 800 χιλιάδες δολάρια, οι εισπράξεις παγκοσμίως έφτασαν στα 24,4 εκατομμύρια δολάρια. Εμπορικά, έγινε έτσι η πιο πετυχημένη ιρανική παραγωγή όλων των εποχών.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 26/9/2011
Η Σιμίν θέλει να μεταναστεύσουν στη Δύση και για τους ίδιους και για να έχει η κόρη τους, Τέρμε, καλύτερες δυνατότητες. Ο Ναντέρ διαφωνεί και τίθεται από την Σιμίν θέμα διαζυγίου, με την ίδια να μετακομίζει προσωρινά στους γονείς της, ενώ διεκδικεί την Τέρμε. Στο σπίτι, ο Ναντέρ προσλαμβάνει την θεοσεβούμενη Ραζιέ (καθ υπόδειξη της Σιμίν) για να φυλάει τον 80χρονο πατέρα του που πάσχει από αλτσχάιμερ, εν αγνοία του άνεργου συζύγου της, Χότζα, που θα είχε αντιρρήσεις να δουλεύει η γυναίκα του σε σπίτι από το οποίο απουσιάζει η σύζυγος. Μια μέρα, ο Ναντέρ επιστρέφοντας, βρίσκει τον πατέρα στο πάτωμα, με το χέρι του δεμένο στο κρεβάτι και την Ραζιέ να λείπει. Όταν εκείνη επιστρέφει (χωρίς να αναφέρει την ανάγκη που την έκανε να λείψει) και αφού ο Ναντέρ διαπιστώνει ότι λείπουν και λεφτά, τσακώνονται, την απολύει και την σπρώχνει ελαφρά καθώς την βγάζει από την πόρτα. Την επομένη, φτάνουν νέα ότι η (έγκυος, όπως αποδεικνύεται) Ραζιέ απέβαλε στο νοσοκομείο, ο άντρας της μαθαίνει τα καθέκαστα και όλοι αρχίζουν τις αλληλοκατηγορίες, τα ψέματα, τις απειλές, τις μηνύσεις, τις εξομολογήσεις, τα μαγειρέματα συμβιβασμών εκτός νόμου κ.λπ.
Όπως και στο Τι Απέγινε η Έλι, ο Ασγκάρ Φαρχαντί χειρίζεται διαπροσωπικά δράματα προκειμένου να σχολιάσει την κοινωνική κατάσταση στο Ιράν, όπου ο θεοκρατικός αυταρχισμός έρχεται διαρκώς σε αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων. Το κινητό, το αυτοκίνητο, το πλυντήριο πιάτων, η προσωπική ελευθερία και αξιοπρέπεια πάνε χέρι-χέρι με τις μαντίλες και τα μικρά και μεγάλα ψέματα προκείμενου να παρακάμπτονται οι αυστηροί κανόνες μιας πανάρχαιας πατριαρχίας.
Σε επίπεδο κινηματογραφίας, ο Φαρχαντί καταφέρνει να εμπλουτίζει τον δραματικό ρεαλισμό με μια πιο σύνθετη γλώσσα και σημειολογία, στην προκείμενη περίπτωση εκμεταλλευόμενος τα δωμάτια και τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν, προκειμένου να γκρουπάρει τα στεγανά των κανόνων και να καταγράφει τις διαφυγές, όπως και να μοντάρει, χωρίς μελοδραματικό στόμφο, εικόνες-αντιθέσεις με ένα διακριτικό, άδηλο ιδεολογικό μοντάζ. Επίσης, τον χαρακτηρίζει η αφηγηματική πυκνότητα – ο ρυθμός και η ουσία δεν χάνονται ούτε για λίγα δευτερόλεπτα, κάτι που σπάνια το καταφέρνουν εν γένει οι σκηνοθέτες. Ωστόσο, αν και μάζεψε βραβεία στο Βερολίνο, το φιλμ δεν φτάνει τις αναγωγές από τον μικρόκοσμο στον μακρόκοσμο που πέτυχε στο «Έλι», αν και κάποιοι το βρίσκουν καλύτερο. Κατά την γνώμη μου, εδώ υπερισχύει, μια στάλα παραπάνω, το προσωπικό δράμα, με τις ερμηνείες, εννοείται, άψογες.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
