Ένα Βότσαλο στη Λίμνη…
- Ένα Βότσαλο στη Λίμνη...
- A Ripple in the Pond
- 1952
- Ελλάδα
- Ελληνικά
- Κομεντί, Κωμωδία
- 30 Δεκεμβρίου 1952
Ένας τσιγκούνης μηχανικός παρασύρεται από τον γλεντζέ συνεταίρο του, σε μια νυχτερινή έξοδο με δύο νέες γυναίκες. Η δυσάρεστη έκπληξη που αντιμετωπίζει το επόμενο πρωί, είναι ότι μέσα σε ένα βράδυ ξόδεψε μία ολόκληρη περιουσία, και ότι η συνοδός του σε αυτό το γλέντι δεν είναι άλλη από τη μικρή ξαδέλφη της γυναίκας του, που μόλις έχει έρθει από την Αμερική.
Σκηνοθεσία:
Αλέκος Σακελλάριος
Κύριοι Ρόλοι:
Βασίλης Λογοθετίδης … Μανώλης Σκουντρής
Ίλυα Λιβυκού … Έβελυν
Μαίρη Λαλοπούλου … Βέτα Σκουντρή
Βαγγέλης Πρωτοπαππάς … Γιώργος Καρανάσος
Καίτη Λαμπροπούλου … Μάργκαρετ
Ντίνα Σταθάτου … Σοφία
Στέφανος Στρατηγός … Βαγγέλης
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Χρήστος Γιαννακόπουλος, Αλέκος Σακελλάριος
Παραγωγή: Σωτήρης Μήλας, Gabriel Nahas
Μουσική: Andre Ryder
Φωτογραφία: Victor Antoun
Μοντάζ: Albert Naguib
Σκηνικά: Φαίδων Μολφέσης
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Ένα Βότσαλο στη Λίμνη…
- Διεθνής Τίτλος: A Ripple in the Pond
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ο Σπαγγοραμένος (1967)
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Ένα Βότσαλο στη Λίμνη των Χρήστου Γιαννακόπουλου, Αλέκου Σακελλάριου.
Παραλειπόμενα
- Τα εσωτερικά πλάνα γυρίστηκαν στα στούντιο Nassibian στην Αίγυπτο. Εκείνη την εποχή βρίσκονταν στη χώρα της Αφρικής σε περιοδεία ο Λογοθετίδης, και συνδύασαν τη δημιουργία της παραγωγής. Ο παραγωγός, Σωτήρης Μήλας, ήταν Έλληνας εξ Αιγύπτου.
- Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση για την Ντίνα Σταθάτου, που ακολούθησε τον Λογοθετίδη σε ακόμα 3 ταινίες.
- Με 151.058 εισιτήρια, ήρθε 2η ανάμεσα σε 22 ελληνικές παραγωγές της σαιζόν.
- Το 1967, το ίδιο θεατρικό γυρίστηκε εκ νέου ως Ο Σπαγγοραμένος, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στον κεντρικό ρόλο.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Μιχάλης Σογιούλ είναι ο συνθέτης του Άλα, Άνοιξε κι Άλλη Μπουκάλα, που εδώ ερμηνεύει ο Δημήτρης Σκούταρης.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/8/2020
Ανάμεσα στα δύο βαριά κανόνια της ταξιαρχίας Λογοθετίδη-Σακελλάριου (Οι Γερμανοί Ξανάρχονται και Σάντα Τσικίτα), πέφτει κι ένα μικρό βότσαλο και αναταράσσει τη λίμνη της ελληνικής κομεντί. Αυτή πλέον δεν είναι η παραδοσιακή ηθογραφία, αλλά πρωτευουσιάνικη με τα όλα της, κι επηρεασμένη άμεσα από την Αμερική των 1930.
Δεν είναι περίεργο αν το σημερινό κοινό νιώθει πρακτικά αρκετά απόμακρο από εκείνους τους καιρούς, αλλά ταυτόχρονα οικείο με τη νοοτροπία ενός Έλληνα που εντέλει δεν έχει κάνει κι επαναστατικές αλλαγές από όσα συγκεκριμένα εδώ παρακολουθούμε. Κι αυτό επειδή αν το «Βότσαλο» πλέον φαντάζει κάπως «ληγμένο», τότε ήταν μπροστά από την εποχή του. Ο Σακελλάριος βάζει με αυτό τα θεμέλια ενός μοντέρνου εθνικού κινηματογράφου που κοιτάει και εκτός χώρας, αφήνοντας πίσω τα πονήματα μιας πολύ σκληρής δεκαετίας, και μιας λούμπεν νοοτροπίας που ήθελε επιβλητικά τη χώρα πάμπτωχη και μεθόριο της Δύσης.
Με αυτά κατά νου, αντιλαμβάνεσαι ευκολότερα την πρωτοπορία. Ο Λογοθετίδης θα θεαθεί να κάνει ντόλτσε βίτα ευρωπαϊκού τύπου, πίνοντας ουίσκι και συνοδεύοντας την ξενόφερτη καλλονή. Και αντί όπως συνηθίζονταν στην τότε σάτιρα αυτό να του βγει σε πικρό μάθημα, μαθαίνει ότι αυτός ο άλλος κόσμος μπορεί να γίνει η εδώ καθημερινότητα του. Απλά πρέπει πρώτα να τιμά το στεφάνι του, για να μην ξεχνάμε και το πού βρισκόμαστε…
Έτσι, το βότσαλο πέφτει στα λιμνάζοντα νερά της μαζεμένης συμπεριφοράς του Έλληνα, και μαζί σε αυτά του ελληνικού σινεμά. Απομένει να απολαύσουμε ξανά τους διαλόγους ανάμεσα στον Λογοθετίδη και τον -άδικα παραγνωρισμένο- Βαγγέλη Πρωτόπαππα, όπου απορείς το πού ξεκινάει το σενάριο και πού ο αυτοσχεδιασμός. Ορθά-ψυχρά, η διαχρονικότητα δεν έχει κερδηθεί για τα καλά, θα είμασταν άδικοι κι απέναντι στα επιτεύγματα του ελληνικού σινεμά των μετέπειτα 1950’s, αλλά αποτελεί μια κληρονομιά ανεκτίμητη για το κύμα που προκάλεσε.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
