Ένα Ήσυχο Μέρος: Ημέρα Πρώτη

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 27/6/2024

Υπάρχει μια διττή συνθήκη-παγίδα μέσα στην οποία λειτουργεί το “Ένα Ήσυχο Μέρος: Ημέρα Πρώτη”, από την οποία δεν αποπειράται να ξεφύγει. Αντιθέτως, ο σκηνοθέτης Michael Sarnoski αποφασίζει να την αγκαλιάσει, και έτσι οδηγείται σε μια ανάληψη ευθύνης από την οποία είναι σχεδόν ακατόρθωτο να υπάρξει νικητής. Γιατί όταν έχεις μια ταινία τρόμου από τις πιο πετυχημένες των τελευταίων ετών, πόσο μάλλον σε ένα είδος που άμεσα το στοιχείο του εντυπωσιασμού, όταν εκτεθείς σε αυτό, μπορείς είτε να προσφέρεις κάτι εντελώς διαφορετικό είτε να επαναλάβεις τη συνταγή. Ο Sarnoski επιλέγει, μάλλον σοφά όπως αποδεικνύεται, το δεύτερο, αν λάβουμε υπόψη τις οικονομικές παραμέτρους που απαιτούν την αναγωγή μιας αυτοτελούς ταινίας σε franchise. Επειδή όμως αυτό είναι ένα ουτοπικό σχόλιο για τη δημιουργία μιας πραγματικά στιβαρής ταινίας, δεν σημαίνει ότι η “Ημέρα Πρώτη” δεν τα καταφέρνει καλά σε μια σειρά από στοιχεία.

Καταρχάς, γίνεται μια ουσιαστική προσπάθεια να δημιουργηθεί μια αφήγηση που διαφοροποιείται τόσο από το “Ένα Ήσυχο Μέρος” όσο και από άλλα κλισέ ταινιών καταστροφής. Μπορεί μοιραία να μην αποφεύγει να φέρει στον νου σεκάνς που έχουμε δει στον “Πόλεμο των Κόσμων” ή στο “Συμβάν” για παράδειγμα, αλλά το ότι δεν έχουμε μια οικογένεια που πασχίζει για επιβίωση είναι αναζωογονητικό από μόνο του. Εδώ έχουμε τη Σαμίρα -μια αληθινά εξαιρετική Lupita Nyong’o-, μια γυναίκα με ανίατη ασθένεια που εντούτοις η θέληση να γλιτώσει από τα εξωγήινα όντα παίρνει το πάνω χέρι. Ταυτόχρονα, το σενάριο επενδύει πάνω σε αυτή τη μυστικοπάθεια σε μεγαλύτερο όριο από το επιτρεπτό, αποτυγχάνοντας να αναπτύξει μια δυναμική μεταξύ των κεντρικών χαρακτήρων. Οι συναντήσεις της Σαμίρα στο πρώτο μισό με άλλους χαρακτήρες έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα, ενώ η σύμπραξή της με τον Έρικ έρχεται αρκετά αργά ώστε να πείσει για τη μετέπειτα πορεία τους, όπως ακριβώς συνέβαινε πχ. στο “Encanto”.

Κατά δεύτερον, το σενάριο του Sarnoski ακολουθεί τη λογική της πρωτότυπης ταινίας και δεν αναλώνεται σε επεξηγήσεις γύρω από τη φύση των εξωγήινων όντων, χρησιμοποιώντας μάλιστα και ένα δημιουργικό μοντάζ για την κατασκευή της έντασης γύρω από την επαφή των όντων με τους χαρακτήρες που πετυχαίνει απόλυτα. Από την άλλη, πολύ συχνά έχουμε την απόκρυψη δράσεων πίσω από πυκνούς καπνούς, μάλλον βολικά στην τοποθέτησή τους, και χειραγωγούν την οπτική μας. Από εκεί και πέρα, η ταινία βασίζεται σε γνώριμα στοιχεία που επαναλαμβάνονται αρκούντως, όπως η αφύσικη παράμετρος καθημερινών καταστάσεων λόγω της αφύσικης σιωπής ή κάποια στημένα jump-scares, οδηγώντας σε μια υψηλή προβλεψιμότητα.

Το καλύτερο στοιχείο της ταινίας όμως είναι οι γερές ερμηνείες. Κι αν λάβουμε υπόψη τούς γενικά ακαθόριστους χαρακτήρες που υποδύονται, τόσο η Nyong’o όσο και ο Joseph Quinn προσφέρουν ένα βάθος κι έναν πλούτο στους χαρακτήρες τους σε απρόσμενο βαθμό που εντείνονται συνταρακτικά στο φινάλε, αφήνοντας ένα ερώτημα για το πόσο πιο δυνατή θα μπορούσε να ήταν η ταινία αν αξιοποιούσε περισσότερο και τον εξαίρετο Djimon Hounsou.

Όποιος γνωρίζει τις δύο προηγούμενες ταινίες του “Ένα Ήσυχο Μέρος”, θα εγκλιματιστεί αμέσως στο ύφος του “Ημέρα Πρώτη”. Ο Sarnoski μένει πιστός στη γενική ατμόσφαιρα του franchise και εμπιστεύεται πάλι στο στοιχείο της σιωπής να έχει το πάνω χέρι, αφήνοντας όμως ένα γερό παράπονο καθώς η συνθήκη του πρίκουελ μεταφέρει μια διαφορετική προσδοκία, και ο θεατής έρχεται τελικά αντιμέτωπος με ένα πιάτο νόστιμο μεν αλλά ξαναζεσταμένο.

Βαθμολογία: