Προσευχήσου Πριν Πεθάνεις

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: A Prayer Before Dawn

Ελληνικός Τίτλος: Προσευχήσου Πριν Πεθάνεις

Σεναριακή Πηγή

• Βιβλίο: A Prayer Before Dawn: My Nightmare in Thailand’s Prisons του Billy Moore.

Παραλειπόμενα

• Όλοι οι τρόφιμοι της φυλακής ερμηνεύονται από πρώην φυλακισμένους των ταϊλανδικών φυλακών.
• Ο Joe Cole πέρασε από μήνες εντατικής εκπαίδευσης πάνω στο μποξ, ενώ πέρασε και χρόνο με τον αληθινό Billy Moore και την οικογένεια του, μέχρι να ξεκινήσουν τα γυρίσματα.
• Ο ίδιος ο Billy Moore εμφανίζεται στην ταινία στον ρόλο του πατέρα του. Ο τελευταίος έφυγε από τη ζωή με καρκίνο, πριν ξεκινήσει η παραγωγή.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός:  Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 9/11/2018

Η αληθινή ιστορία του άγγλου ναρκομανή, κλέφτη και μποξέρ Μπίλι Μουρ, που πέρασε δυο χρόνια γεμάτα σε φυλακές της Ταϊλάνδης, ιδιαίτερα στη διαβόητη, κατ’ ευφημισμό, «Bangkok Hilton», καταλήγοντας να συμμετέχει σε αγώνες μουάι-τάι. Το σενάριο βασίστηκε στο βιβλίο του Μουρ «A Prayer Before Dawn: A Nightmare in Thailand».

Ο 50χρονος γάλλος σκηνοθέτης Ζαν Στεφάν Σοβέρ, γνωστότερος από το «Johnny Mad Dog» του 2008, εστιάζει, στη μικρή φιλμογραφία του, πάνω στη νεανική βία με μια διάθεση ανάμεικτα ρεαλιστική κι εξπρεσιονιστική. Στο «Johnny Mad Dog» πρόκειται για παιδιά με όπλα στην Αφρική. Η επόμενη δουλειά του που έχει ανακοινωθεί έχει τον εύλογο τίτλο «Addicted to Violence», είναι με ήρωα έναν συγχυσμένο νέο, μπλεγμένο με παρέες πανκ. Στο παρόν φιλμ επικεντρώνεται στο να βάλει τον θεατή ακριβώς μέσα στην ταϊλανδέζικη φυλακή, ακριβώς μέσα στο πετσί του νεαρού ήρωα. Ο Μπίλι δεν είναι θύμα. Ζει άγρια, πληρώνει άγρια, αντέχει άγρια. Αντιλαμβάνεται το σύμπαν χωρίς το πέπλο του «πολιτισμού». Όμως, δεν είναι αμοραλιστής. Να κλέψει ναι, όχι να σκοτώσει, ούτε να προξενήσει βλάβη χωρίς λόγο. Έχει ευαισθησίες. Και ο στόχος είναι η επιβίωση σε μια φυλακή με όλα τα γνωστά: νταηλίκια, επικίνδυνοι τσακωμοί, τιμωρίες, ναρκωτικά, βιασμοί, αυτοκτονίες, τρανς φυλακισμένες που λειτουργούν ως προμηθευτές ή για απόσβεση εντάσεων κ.λπ. Ο Σοβέρ με τους σεναριογράφους Τζόναθαν Χέρσμπιν και Νικ Σαλτρίζ αφαιρούν όλα τα ευκόλως εννοούμενα μιας αφήγησης (όπως π.χ. στο «Blue Valentine» του 2010) και μοντάρουν μόνο σκηνές που αποδίδουν την κατάσταση των πραγμάτων: τον φόβο, την οργή, τη στέρηση, την ελπίδα κ.λπ. ως ανάσες, γροθιές, βλέμματα, άγριες εικόνες, έως και λυρικές στιγμές. Συχνά, όταν μιλούν οι Ταϊλανδοί, δεν υπάρχει υποτιτλισμός. Δεν χρειάζεται. Προφανώς πρόκειται για φοβέρες καυχησιολογίες, κοροϊδίες. Έτσι άλλωστε χωρίς μετάφραση το εισπράττει κι ο Μπίλι.

Με άλλα λόγια, δραματουργικά βρισκόμαστε στον αντίποδα του «Εξπρές του Μεσονυχτίου». Εκεί, είχαμε να κάνουμε με Χόλιγουντ, με ακαδημαϊκή αφήγηση, με ιστορίες, με καλούς και με κακούς. Εδώ μιλάει αυτή καθ’ εαυτή η ζώσα ύλη στις πιο εκρηκτικές της στιγμές. Υφολογικά, είναι ένα αξιόλογο έργο ποιητικού ρεαλισμού που δοκιμάζει την αντοχή του θεατή. Ο Τζο Κόουλ, που γνωρίσαμε κυρίως στη σειρά «Peaky Blinders», είναι ιδανικός, απόλυτα αφομοιωμένος στον ρόλο. Μαζί με τους Τζακ Ο’Κόνελ («Unbroken», «’71», «Starred Up») και Τζος Ο’Κόνορ («God’s Own Country») σχηματίζει τη βρετανική τριάδα των άγριων νέων που εμψυχώνουν ρόλους και ταινίες στα άκρα.

Βαθμολογία: