Ένας Ήρωας… στη Ρώμη

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Ένας Ήρωας… στη Ρώμη

Διεθνής Τίτλος: A Hero… in Rome

Κύριες Διακρίσεις

• Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ της Κύπρου.

Παραλειπόμενα

• Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην Πάτρα, το Αίγιο, τη Ρώμη και στη νότιο Ιταλία.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Ο Γιάννης Κότσιρας συνοδεύει το φιλμ με το Άλλη μια Καρδιά, ενώ στους τίτλους τέλους ακούγεται το Τι Είναι το Ταξίδι με την Ελένη Τσαλιγοπούλου.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 29/5/2008

Δεν είναι η καλύτερη μας να αναγκαζόμαστε να αποδοκιμάσουμε μια ελληνική παραγωγή, πόσο μάλλον όταν διακρίνεται από φιλότιμο, όπως το Ένας Ήρωας στη Ρώμη. Παρότι έχει πιο πολλές αδυναμίες κι από παλιά «συγγενική» ταινία με τον Χατζηχρήστο (αναφερόμαστε στις περιπέτειες του αγαπημένου ηθοποιού στη Ρώμη, ως σοφέρ) κάτι μέσα σου σε κάνει να τη συμπαθήσεις… αψυχολόγητα.

Αρχικά και κύρια, το πρώτο μεγάλο πρόβλημα είναι ο κεντρικός και μόνος κεντρικός ήρωας. Προσπερνάμε το ντουμπλάρισμα που γίνεται στον -ενήλικο πλέον- Giuesppe Sulfaro της Μαλένα (ναι, ο πιτσιρικάς), που τον αναγκάζει σε μια απαράδεκτη ερμηνεία, και συγκεντρωνόμαστε στα του ήρωα. Στην όμορφη αρχή του έργου τον ακούμε να αφηγείται σκέψεις και μνήμες από το παρελθόν, και παρατηρούμε και την πνευματική αντιδιαστολή με την αδελφή του, που παρουσιάζεται «χαζούλα». Όμως μπορεί να εμφανίζεται ένα ευφυές κεφάλι, αλίμονο οι ενέργειες του μόνο σε «χαζούλη» δικαιολογούνται. Ο καλοστημένος του εσωτερικός λόγος αντικαθίσταται από μια σειρά βωμολοχίες, που με αυτές το σενάριο προσπαθεί να τραβήξει γέλιο. Στην καλύτερη περίπτωση θα τον ονόμαζα διχασμένη προσωπικότητα!

Ανέφερα περί σεναρίου και σε αυτό θα συνεχίσω τον… «κακό» μονόλογο μου. Εκτός από όσα στιγμιαία πετάγονται σαν σχισμένες σελίδες από παλιό βιβλίο, επικρατεί μια ασύδοτη ασυναρτησία. Τα γεγονότα είναι γεμάτα ατέλειες, λάθη, άτοπους σουρεαλιστικούς τόνους (μόνο σουρεαλιστικά δικαιολογούνται κάποια γεγονότα) και σημεία «καρμανιόλες» με ελλειπτική αφήγηση που σε κάνει να κοιτάς το ρολόι. Χιούμορ; Μάλλον ανατρέχουμε στις φτηνότερες ιταλικές κωμωδίες των 1960 και 1970 για σύγκριση. Για να τελειώσω με τους άσχημους χαρακτηρισμούς, δεν μπορώ να μην αναφέρω και τη γραφικότητα που παρουσιάζονται οι γείτονες Ιταλοί. Οι τέσσερεις στους πέντε (!) είναι κλέφτες…

Και μια παράγραφο με θετικά! Ας αρχίσω με το θηλυκό στοιχείο, όπου διεξάγεται μια άτυπη «κόντρα» ανάμεσα σε ελληνίδες και ιταλίδες κούκλες. Μάλλον νικήσαμε με διαφορά στήθους! Σοβαρά τώρα, η μουσική επένδυση της ταινίας, είτε αφορά κλασική όπερα, είτε τη νοσταλγική μουσική του Γιάννη Αιόλου, είτε το γλυκό τραγούδι του Γιάννη Κότσιρα ηχεί στα αυτιά μας ως βάλσαμο. Μαζί με την εικόνα της Αιώνιας Πόλης αναπλάθουν έναν ατόφιο ρομαντισμό και νοσταλγία, ακόμα και αν τα υπόλοιπα είναι εκτός τόπου και χρόνου…

Πιο γενικά, το σκηνοθετικό φιλότιμο του Πάνου Αγγελόπουλου δεν είναι αρκετό να σώσει την ταινία, που κινείται σε όρια κάτω του μετρίου. Ο ήρωας περιφέρεται στην όμορφη Ρώμη, αλλά μαζί του περιφερόμαστε άσκοπα κι εμείς. Το ασύδοτο σενάριο, παρά τις νοσταλγικές-λογοτεχνικές του νότες, δεν σε αφήνει στιγμή να απολαύσεις τους όμορφους ήχους, την καλοστημένη, τουριστικά, κάμερα και τις όμορφες παρουσίες, αρσενικές ή θηλυκές (για να είμαστε δίκαιοι). Κανονικά πρόκειται, με ψυχρούς όρους, για μια ταινία προς απόρριψη, αλλά αυτή η τάση για ποιότητα που, δυστυχώς, κρύβει στο μεγαλύτερο μέρος ο σκηνοθέτης, σε κρατάει από το να ξεστομίσεις κάποια «ελληνικά» του ήρωα…

Βαθμολογία: