Η Ρένα δουλεύει ως τηλεφωνήτρια για να συντηρήσει τα δύο ανεπρόκοπα αδέλφια της, τον Χρόνη που νομίζει ότι είναι εφευρέτης και τον Βαγγέλη που νομίζει ότι είναι μουσικός. Παράλληλα εξασκεί και το ευγενές επάγγελμα του μέντιουμ που αποδεικνύεται ιδιαιτέρως χρήσιμο, όταν ο Χρόνης πλένει ένα φόρεμα της που στην τσέπη του είχε ένα κερδοφόρο λαχείο.
Σκηνοθεσία:
Γιάννης Δαλιανίδης
Κύριοι Ρόλοι:
Ρένα Βλαχοπούλου … Ρένα Μπιμπίδου
Χρόνης Εξαρχάκος … Χρόνης Μπιμπίδης
Μαρία Ιωαννιδου … Μαρία
Βαγγέλης Σειληνός … Βαγγέλης Μπιμπίδης
Δημήτρης Καλλιβωκάς … εμίρης Muhammad Abdallah
Μαρία Μπονέλου … Μπέτυ
Γιώργος Γαβριηλίδης … Περικλής Πετρόπουλος
Μαρία Μαρτίκα … πελάτισσα μέντιουμ
Νάσος Κεδρακάς … κυρ Θόδωρος
Βέτα Ξανθοπούλου … Ζωζώ
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Γιάννης Δαλιανίδης
Παραγωγή: Φιλοποίμην Φίνος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Φωτογραφία: Νίκος Δημόπουλος
Μοντάζ: Πέτρος Λύκας
Σκηνικά: Μάρκος Ζέρβας
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μη αρκούντα στοιχεία.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι
- Διεθνής Τίτλος: A Greek Woman in the Harem
Παραλειπόμενα
- Αντίθετα με όσα λέγονται, ο Δαλιανίδης αποκάλυψε ότι γύρισε τις σκηνές της ερήμου στην Αρτέμιδα (Λούτσα) και όχι στη Λήμνο. Εκείνη την εποχή στο νησί του Βόρειου Αιγαίου δεν υπήρχαν δρόμοι εσωτερικά, και δεν υπήρχε καν ευρεία γνώση για τις αμμοθίνες του νησιού.
- Πρώτα -εσωτερικά- γυρίσματα στα νέα στούντιο της Φίνος Φίλμ, στα Σπάτα. Παρότι ο ελληνικός κινηματογράφος δεν ήταν στις καλές του εποχές, ο Φιλοποίμην Φίνος επένδυσε πολλά πάνω στο συγκεκριμένο φιλμ.
- Οι χορογραφίες είναι του Γιάννη Φλερύ.
- Με 455.385 εισιτήρια, ήρθε 5η ανάμεσα στις 87 ελληνικές ταινίες της σαιζόν της.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/1/2012
Από τις πιο ευχάριστες «μπαρούφες» του ελληνικού κινηματογράφου! Πολύ απλά, είναι άκρως διασκεδαστική, αλλά το σενάριο είναι σαν να γράφτηκε για κόμικ. Τη διασκέδαση την πετυχαίνει μια τρομερή τετράδα ηθοποιών (Ρένα Βλαχοπούλου, Χρόνης Εξαρχάκος, Βαγγέλης Σειληνός, Μαρία Ιωαννίδου), που άσχετα με το αν ήταν όλοι τους σπουδαίοι ερμηνευτές ή όχι, εδώ έχουν φανταστική χημεία και μεταδίδουν το αίσθημα χαβαλέ που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει. Ο Γιάννης Δαλιανίδης δεν έχει τον παραμικρό έλεγχο σε σκηνοθεσία και σενάριο (πέρα από το γενικό στυλ του πολύχρωμου διακόσμου), αφού όλα μοιάζουν να έχουν ξεφύγει τελείως, αλλά κάποιες ατάκες του μένουν αξέχαστες, αν βέβαια ανήκουν καν στο αρχικό σενάριο και δεν “ξεφουρνίστηκαν” έτσι. Δείτε το ως ένα χάπι κατά της ρουτίνας, αλλά μην ψάχνετε πολλά-πολλά, ειδικά επί της πλοκής…
Βαθμολογία: