Ένας Δράκος Έρχεται!

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Ejdeha Vared Mishavad!

Ελληνικός Τίτλος: Ένας Δράκος Έρχεται!

Διεθνής Τίτλος: A Dragon Arrives!

Κύριες Διακρίσεις

• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 3/5/2017

Σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη χρονική περίοδο για το Ιράν, μόλις λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του πρωθυπουργού Hassan Ali Mansur στην αυγή του 1965, ένας ντετέκτιβ αναλαμβάνει να διαλευκάνει τι κρύβεται πίσω από τη διαφαινόμενη αυτοκτονία ενός πολιτικού κρατούμενου σε ένα εγκαταλελειμμένο πλοίο στην έρημο κοντά σε ένα κοιμητήριο, με τη βοήθεια ενός μηχανικού ήχου κι ενός γεωλόγου. Τοπικές δοξασίες λένε πως όταν θαφτεί εκεί ένας νεκρός αρχίζει να εκδηλώνεται σεισμική δραστηριότητα. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Mani Haghighiμοιράζεται την εμπειρία του από την προσωπική έρευνα γύρω από τα γεγονότα παίρνοντας συνεντεύξεις και από τα «πραγματικά» πρόσωπα της ιστορίας.

Συνδυάζοντας με ευφάνταστο και απρόσμενο τρόπο νεο-νουάρ, ταινία μυστηρίου, στοιχεία του μεταφυσικού (τα οποία πάντοτε υπονοούνται και ποτέ δεν παρουσιάζονται μπροστά από την κάμερα, μια έξυπνη απόφαση καθώς η απεικόνισή τους θα περιείχε τον κίνδυνο να εκτροχιαστεί το πνεύμα λεπτότητας που διακρίνει το φιλμ) και ψευδοντοκιμαντέρ, και κατορθώνοντας παρόλη αυτή τη μείξη να δώσει την εντύπωση μιας δουλειάς με συνοχή και ομοιογένεια, το «Ένας Δράκος Έρχεται!» σίγουρα δεν είναι ακόμη μία ετοιματζίδικη συνταγή ή έστω κάτι εύκολα κατηγοριοποιήσιμο, που φέρει ξεκάθαρα την ταμπέλα ενός μονάχα κινηματογραφικού είδους. Σε αντίθεση με αυτό που θα υπονοούσε μια περίληψη της πλοκής που διαδραματίζεται σε ένα πραγματικό ιστορικό πλαίσιο, δεν υπάρχουν εδώ εμφανείς και ξεκάθαροι τουλάχιστον πολιτικοί συμβολισμοί και παραλληλισμοί, πέραν ενός έμμεσου σχολίου για τον κονστρουκτιβισμό που χαρακτηρίζει τον μηχανισμό της μνήμης (η τεχνητή φύση της ταινίας ως παραμορφωτικός καθρέφτης της πραγματικότητας). Έχοντας για όπλα μια φανταχτερή φωτογραφία από τον Hooman Behmanesh που ακροβατεί μεταξύ στιλάτου και κιτς, κι ένα ιδιόρρυθμο μουσικό σκορ από τον Christophe Rezai που αναμειγνύει έθνικ και ηλεκτρονικούς ήχους προσδίδοντας μια ατμόσφαιρα «εξωγήινη» στις εικόνες που παραθέτονται κι εναλλάσσονται, το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα αγγίζει τα όρια της ψυχεδέλειας, ίσως και σε συνάρτηση με την ιστορική περίοδο στην οποία αναφέρεται.

Ο πρωταγωνιστής Amir Jadidi έχει ένα παρουσιαστικό που υποστηρίζει τον ρόλο του, αυτόν ενός αποφασισμένου νουάρ ήρωα που προσπαθεί να αντιληφθεί το εύρος της υπόθεσης που ανέλαβε να εξιχνιάσει, αποπνέει μια μυρωδιά αυτοπεποίθησης που θα έβγαζε κανονικά ένας αναγνωρισμένος σταρ και αυτό δεν μπορεί παρά να ξεχωρίσει θετικά. Είναι αλήθεια πως αυτό το ιδιόμορφο ταξίδι σε μια πλοκή με πολλές σημαντικές λεπτομέρειες που από ένα σημείο κι έπειτα είναι ελαφρώς δύσκολο να ακολουθήσει πλήρως κάποιος, παρότι ιντριγκαδόρικο και ειπωμένο με φινετσάτο τρόπο, έχει έναν τέτοιο όγκο πληροφοριών που θέλει τεράστια προσοχή κι εγρήγορση για τον θεατή ώστε να συγκρατήσει όλα τα στοιχεία και να πορευθεί με σιγουριά μέσα σε αυτό, ενώ αποπροσανατολίζει και η εναλλαγή της αφήγησης από το υποτιθέμενο παρελθόν της μυθοπλασίας στη σημερινή πραγματικότητα του ψευδοντοκιμαντέρ, πηγαίνοντας πότε μπροστά και πότε πίσω στον χρόνο, πότε δεξιόστροφα όπως ο δυτικός τρόπος γραφής και πότε αριστερόστροφα όπως η φαρσί των επιγραφών επάνω στο πλοίο, και τελικά αυτός είναι ο λόγος που δημιουργείται ένας «πάγος», μια απόσταση από όλη την κατασκευή και όχι η διάθεση του σκηνοθέτη και σεναριογράφου της να παίξει με διαφορετικά είδη και να ανατρέψει κανόνες που είναι σίγουρα ευπρόσδεκτη. Υπάρχει μια ιδιόμορφη αίσθηση του χιούμορ σε ορισμένα σημεία, που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή και προκύπτει από τον υπερβάλλοντα παραλογισμό που χαρακτηρίζει τις καταστάσεις ανά συγκεκριμένες φάσεις, αρκετά υπόγεια και λεπτεπίλεπτη, που δεν έχει στόχο το δυνατό κι εύκολο γέλιο. Στο τέλος, αυτό που τελικά παράγεται είναι τόσο αξιοπερίεργο και διαφορετικό από τα συνηθισμένα ώστε κατορθώνει να διατηρεί το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, έστω κι αν δεν είναι ισόποσα επιτυχημένο σε όλα τα μέρη του. Υπονομεύει βέβαια ό,τι έχει προηγηθεί το απότομο φινάλε που φαντάζει εξαιρετικά βιαστικό στη σύλληψη και την εκτέλεσή του.

Παρά τις αδυναμίες της, θα ήταν άδικο κάποιος να μειώσει τη δημιουργία ως απλά ένα μικρό φιλμικό παράδοξο. Είναι μια δουλειά που ξεφεύγει σε νοοτροπία από τον μέσο όρο και μακάρι στο μέλλον ο Haghighi να αποκτήσει την απαιτούμενη κινηματογραφική ωριμότητα ώστε να μεταφραστεί η ευρηματικότητά του και σε κάτι ακόμη ανώτερο ποιοτικά.

Βαθμολογία: