Ένας Αληθινός Φίλος

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 8/9/2019

Κανείς δεν θα κόψει τη «φόρα» από τους λάτρεις των τόσο όμορφων αυτών ζώων (έτσι κι αλλιώς, ένας από αυτούς είμαι κι εγώ), αλλά για να έχουμε μια καλή ταινία χρειάζονται πολλά περισσότερα από μια εν γένει λατρεία. Το είχαμε δει και στην πρώτη ταινία, το ίδιο ισχύει κι εδώ: δεν λειτουργεί κινηματογραφικά αυτό το τρικάκι με το σκυλίσιο voice-over, εκτός κι αν το είχε αναλάβει ο Spielberg…

Καταρχάς, μην ξεχνιόμαστε ότι το ακριβώς παρόμοιο πράγμα το έχουμε ξαναδεί. Δεν εννοώ για το πρώτο μέρος, αλλά για το Κοίτα Ποιος Μιλάει Τώρα, τουτέστιν το τρίτο κεφάλαιο της εμπορικής εκείνης σειράς που είχε εφαρμόσει πρώτη το «ανήλικο» voice-over. Η ειρωνεία είναι ότι εκεί, ακόμα κι αν τα αποτέλεσμα ήταν γενικά κοντά του μηδενός, είχε εφαρμοστεί ορθότερα, μια και μιλούσαμε για κωμωδιούλα. Εδώ, όμως, έχουμε δράμα, και κατά ένα του μέρος με άφθονο κλάμα.

Κι εκεί είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός φιλμ που βγήκε για να παίξει με συναισθήματα, και να κρύψει στην ντουλάπα την ατεχνία του. Σε ανεβάζει και σε κατεβάζει. Τη μία σε έχει να χαμογελάς, και την άλλη σε ρίχνει στον «βούρκο». Αυτό όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από εκμαίευση, μια και δεν προέρχεται από ένα κείμενο γραμμένο με προσοχή, αλλά από μια εμπορική λογική που στόχο έχει να τραβήξει την οικογένεια στα ταμεία.

Να με συγχωρέσετε για την αυστηρότητα μου, μια κι εδώ αναγνωρίζω ότι μοιάζει με «κακία», αλλά η ανεπίσημη κατάρα του Χόλιγουντ στις ταινίες με πρωταγωνιστές σκύλους συνεχίζει ακάθεκτη (πέραν φυσικά κάποιων -γνωστών- εξαιρέσεων), ακριβώς επειδή τα τόσο αγαπημένα αυτά τετράποδα αντιμετωπίζονται από το εκεί σινεμά ως παγίδα εσόδων. Κανείς δεν νοιάζεται εκ της ταινίας ότι όλο αυτό που παρουσιάζουν είναι καλλιτεχνικά κουραστικό και δυσλειτουργικό, αλλά νοιάζονται να το σερβίρουν με έναν τρόπο που θα τραβήξει από τη μύτη παιδιά και ευαίσθητους αλλά μη απαιτητικούς ενήλικες. Πρόκειται για παιδιάστικο προϊόν με όψη δραμεντί που αφορά το σύνολο μιας οικογένειας, λιγότερο ουσιαστικό από μια επίσκεψη σας σε ένα καταφύγιο ζώων, ώστε να δείτε από κοντά ότι δεν χρειάζεται να «εξανθρωπίζουμε» ένα σκυλάκι για να το αγαπήσουμε περισσότερο, ή ακόμα παραπέρα, για να αγαπήσει εμάς.

Ξέρετε την αληθινή χρήση της εν λόγω ταινίας; Είναι πράγματι ιδανική για παιδιά, γιατί αυτά βρίσκονται σε μια ηλικία που πρέπει πάση θυσία να αγαπήσουν τα ζώα, ακόμα και με φτηνά «τρικάκια» σαν το συγκεκριμένο. Εκεί ναι, παίρνει αξία το φιλμ, και μακάρι η τηλεόραση να είχε πολύ περισσότερα προϊόντα όπως αυτό, ώστε να ήταν άμεσα -και δωρεάν- διαθέσιμα για τις τρυφερές και επίπλαστες ηλικίες.

Βαθμολογία: