
Ιστορίες του Μπρονξ
- A Bronx Tale
- 1993
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ιταλικά
- Αστυνομική, Γκανγκστερική, Δραματική, Εποχής
- 03 Μαρτίου 1995
Δεκαετία του 1990, Μπρονξ. Ένα 9χρονο αγόρι, ο Καλογκέρο, είναι ο μοναδικός μάρτυρας μιας δολοφονίας και αρνείται ν’ αναγνωρίσει τον τοπικό νονό του εγκλήματος, τον Σόνι, ως ένοχο. Ο Σόνι αποφασίζει να πάρει κοντά του τον μικρό, κι έτσι ξεκινά η νέα του εκπαίδευση. Για τα επόμενα οκτώ χρόνια, καθώς ο Σόνι γίνεται ολοένα και δυνατότερος, ο πατέρας του Καλογκέρο παλεύει με νύχια και με δόντια ν’ αποτρέψει τον έφηβο πια γιο του από το να υιοθετήσει αυτό τον επικίνδυνο τρόπο ζωής για πάντα. Ο Καλογκέρο πλέον πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον πατέρα του και τον γκάνγκστερ που λατρεύει.
Σκηνοθεσία:
Κύριοι Ρόλοι:
Robert De Niro … Lorenzo Anello
Chazz Palminteri … Sonny LoSpecchio
Lillo Brancato … Calogero ‘C’ Anello (17 ετών)
Francis Capra … Calogero ‘C’ Anello (9 ετών)
Taral Hicks … Jane Williams
Kathrine Narducci … Rosina Anello
Joe Pesci … Carmine
Clem Caserta … Jimmy Whispers
Domenick Lombardozzi … Nicky Zero
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Chazz Palminteri
Παραγωγή: Robert De Niro, Jon Kilik, Jane Rosenthal
Μουσική: Butch Barbella
Φωτογραφία: Reynaldo Villalobos
Μοντάζ: Robert Q. Lovett, David Ray
Σκηνικά: Wynn Thomas
Κοστούμια: Rita Ryack
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: A Bronx Tale
- Ελληνικός Τίτλος: Ιστορίες του Μπρονξ
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: A Bronx Tale του Chazz Palminteri.
Παραλειπόμενα
- Αφού παρακολούθησε το θεατρικό το 1990 στη Νέα Υόρκη, ο De Niro αποφάσισε να πάρει τα δικαιώματα από τον Palminteri για να κάνει με αυτό το σκηνοθετικό του ντεμπούτο (χωρίς να χρειαστεί να κάνουν κάτι παραπάνω από απλά να δώσουν τα χέρια). Οι δυο τους συνεργάστηκαν σε έντονους ρυθμούς πάνω στο σενάριο, ώστε να γίνει η μεταφορά χωρίς να χαθεί κάτι από το κείμενο του θεατρικού (παρότι ήταν απλά ένας μονόλογος), στο οποίο υπάρχουν αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία του Palminteri.
- Τόσο για την TriBeCa Productions του De Niro όσο και τη Savoy Pictures, ήταν η πρώτη τους παραγωγή.
- Σε μικρό ρόλο, ο Eddie Montanaro ερμηνεύει τον εαυτό του, και κάνει τη μοναδική του κινηματογραφική εμφάνιση. Οι δε φόβοι να φέρει γκαντεμιά στην παραγωγή (μια παραπομπή στην ιδιότητα του που βλέπουμε κι επί της ταινίας), επιβεβαιώθηκαν προσωρινά, μια και την πρώτη ημέρα των γυρισμάτων άρχισε να βρέχει…
- Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση για τον μικρό Francis Capra, που δεν έχει καμία συγγένεια, όπως πολλοί υπέθεσαν, με τον παλιό σκηνοθέτη Frank Capra. Αλλά και η μεγαλύτερη εκδοχή του Καλογκέρο, ο Lillo Brancato, κάνει επίσης ντεμπούτο, κι επιλέχθηκε επειδή είχε το συνήθειο να μιμείται τον De Niro.
- Κανένα πλάνο δεν είναι από το Μπρονξ, μια και δεν υπήρχαν κτήρια που να παρέπεμπαν σε εκείνες τις εποχές. Έτσι, τα γυρίσματα έγιναν στην Αστόρια και το Κουίνς.
- Στη σκηνή με τους μηχανόβιους στο μπαρ, πολλοί εντόπισαν τον Rob Schneider στο πρόσωπο ενός από αυτούς με μουσάκι. Στην πραγματικότητα, ήταν κάποιος αληθινός χαρλεάς.
- Το φιλμ αφιερώθηκε στον πατέρα του σκηνοθέτη, τον Robert De Niro Sr., που έφυγε από τη ζωή το 1993.
- Ενώ οι κριτικοί εκθείασαν το σκηνοθετικό “καλημέρα” του De Niro, εκείνος έκανε μόνο μία ακόμα ταινία, κι αυτή το 2006 (Ο Καθοδηγητής).
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 12/4/2009
Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εντρύφησε τόσα χρόνια δίπλα στον Σκορσέζε και μέσα από τον Νονό τις γκανγκστερικές ταινίες, και είπε να πει τη δική του άποψη. Βασικά δεν εκφράζει κάποια άποψη, απλά καταθέτει ένα έντονα νοσταλγικό δείγμα ενηλικίωσης, εμπλουτισμένο από το αγαπημένο του είδος ταινιών. Το έργο του είναι θεσπέσιο, ακόμα και που δεν φανερώνει σκηνοθετική οντότητα. Είναι μια ήσυχη δύναμη συναισθηματισμού, και ο ανθρώπινος παράγοντας βρίσκεται σε πρώτο πρόσωπο. Μοιάζει σαν να σεβάστηκε ο ηθοποιός τους σκηνοθέτες που τον ανέδειξαν και δεν προσπάθησε να τους διορθώσει, αλλά απλά να τους συμπληρώσει με απλό και μη υπερβατικό τρόπο.
Ο μικρούλης Φράνσις Κάπρα είναι καταπληκτικός, ο Ντε Νίρο ως ηθοποιός πιο γειωμένος από ποτέ και μάλιστα σε δεύτερο πλάνο, και το σενάριο του Τσαζ Παλμιντέρι ευθύ και ειλικρινές. Η ταινία δεν έκανε το μπαμ ούτε στα ταμεία ούτε σε κάποιο φεστιβάλ, αλλά σου δίνει την εντύπωση πως δεν το προσδοκούσε κιόλας.
Βαθμολογία: