Μαμάδες με Κακή Διαγωγή: Χριστούγεννα Εκτός Ελέγχου

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 5/12/2017

Μετά το “Daddy’s Home”, άλλη μια κωμωδία αποκτά φέτος ένα χριστουγεννιάτικο σίκουελ με γιορτινή ατμόσφαιρα, υποτυπώδη πλοκή και κεντρικό εύρημα την επανεμφάνιση των γονέων των ηρώων για να περάσουν μαζί τις χαρμόσυνες ημέρες. Διόλου τυχαία, αμφότερες οι ταινίες ανήκουν στην ίδια ποιοτική βαθμίδα, αναλώσιμες, φτιαγμένες σε αυτοματοποιημένη γραμμή παραγωγής και με ένα ασφαλές και τετριμμένο επιμύθιο για τη σημασία της οικογένειας ειδικά τον καιρό των γιορτών.

Αυτό όμως που κάνει την περίπτωση του “A Bad Moms Christmas” ιδιαίτερα αποκρουστική είναι ότι φέρει και το φερετζέ της ξέφρενης, ακατάλληλης για ανηλίκους κωμωδίας με τολμηρά και πιπεράτα αστειάκια κι ένα βαρυφορτωμένο υβρεολόγιο, μιας δήθεν γροθιάς στο στομάχι του καθωσπρεπισμού. Στην πραγματικότητα όμως η νοοτροπία της ταινίας αποτελεί τον ορισμό του συντηρητισμού, επειδή στο τέλος εξυμνείται ο θεσμός της οικογένειας και ο μητρικός ρόλος δυο εκ των τριών κεντρικών ηρωίδων αναδεικνύεται ως το άλφα και το ωμέγα της υπόστασής τους ως προσωπικότητες. Εδώ χρειάζεται μια διευκρίνιση: κανείς δεν αμφισβητεί ότι όταν κάποιος γίνεται γονέας πλέον αυτή είναι η προτεραιότητά του στη ζωή για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, όμως όταν ένα φιλμ προωθείται ως κάτι που είναι κόντρα στο πολιτικά ορθό και το κοινά αποδεκτό το να διακατέχεται στον πυρήνα του από ένα τέτοιο πνεύμα αποτελεί κάτι άκρως οξύμωρο. Για ξεκάρφωμα, υπάρχει και η Kathryn Hahn που αναλαμβάνει να υποδυθεί την πιο ανεύθυνη και «κάφρικη» της παρέας που συναποτελείται από τη Mila Kunis και την Kristen Bell. Πέραν του ότι όμως ο χαρακτήρας της δεν αντιπροσωπεύει την ουσία που βρίσκεται στον πυρήνα του έργου και υπάρχει απλά ως ένας κράχτης ξεσαλώματος, είναι και μια αντιπαθέσταστη ηρωίδα που προσπαθεί να σερβιριστεί από το σενάριο με το ζόρι ως η «αστεία» του συνόλου. Οι Jon Lucas και Scott Moore που βρίσκονται πίσω από το franchise του “The Hangover” προσπαθούν απεγνωσμένα να αναβιώσουν αυτήν την ατμόσφαιρα μιας δίχως αναστολές κωμωδίας για ενήλικες με εφηβική ψυχή απλά βάζοντας γυναίκες ως πρωταγωνίστριες αντί για άντρες, πέραν όμως των προαναφερθέντων θεμάτων, το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι απλά ακολουθούν την πεπατημένη δίχως έμπνευση, σπαταλώντας στο μεταξύ και καλές ηθοποιούς (η Kunis πέραν του ότι έχει ταλέντο που έχει αποδείξει με τον πιο ηχηρό τρόπο στο “Black Swan” έχει μια προσωπικότητα στο παίξιμό της που μπορεί να «σηκώσει» άνετα έναν κωμικό ρόλο), ειδικά όσον αφορά την περίπτωση της Susan Sarandon που μοιάζει να βαριέται απίστευτα. Υπάρχει μια χαριτωμένη ιδέα με την αντιστροφή της σεξουαλικής αντικειμενοποίησης (παρομοίως και με το ότι όπως στις κωμωδίες που στοχεύουν στο αντρικό κοινό τα γυναικεία πρόσωπα δεν έχουν καν ένα υποτυπώδες βάθος το ίδιο συμβαίνει εδώ αντεστραμμένα με τους αρσενικούς ήρωες να γίνονται «γλάστρες») που εδώ γίνεται απέναντι σε έναν άντρα αντί για μια γυναίκα, όμως σύντομα με την επανάληψή της καταλήγει να είναι απλά ένα κακόγουστο καλαμπούρι. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το σάουντρακ, τίγκα στις θορυβώδεις κλαμπίστικες μελωδίες από τη μία και στα κιτσάτα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα άσματα από την άλλη. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν μια χούφτα επιτυχημένα αστεία ή κάνα δυο αρετές που κάνουν το αποτέλεσμα να καταπίνεται κάπως ευκολότερα (η ψυχρή, αυστηρή μητέρα-μέγαιρα της Christine Baranski έχει ίσως τις καλύτερες ατάκες του σενάριου και η ίδια φαίνεται να απολαμβάνει το ρόλο της) όμως το τελικό προϊόν είναι τόσο ξεψυχισμένο και κυνικά αυτοματοποιημένο που όποια στιγμιαία ευχαρίστηση αντλείται από αυτό εξανεμίζεται από άλλα ελαττώματα.

Αυτό που μένει σαν γεύση είναι η εμπειρία της παρακολούθησης ενός υπερβολικά μεγάλου χριστουγεννιάτικου επεισοδίου μιας κακής sitcom. Πρόκειται για μια δημιουργία που ουσιαστικά απαιτεί από το θεατή να χαμηλώσει τις απαιτήσεις του για να απολαύσει αυτό που πρόκειται να δει στην οθόνη, και αυτό από μόνο του αρκεί και περισσεύει για να βγει μια αρνητική τελική ετυμηγορία για αυτή.

Βαθμολογία: